Soms is tv kijken meer dan pijnloos tijdverdrijf en geniet ik intens van een programma. Zoals van Witte Raven. Iemand dompelt zich onder in een voor hem totaal onbekende wereld en wordt een beroep aangeleerd dat zo ver mogelijk afstaat van zijn eigen bezigheden. Op het nippertje slaagt hij in de opdracht, mensen die elkaar in het normale leven geen blik zouden gunnen, smeden eeuwige vriendschapsbanden en het hoofdpersonage ondergaat een diepgaande catharsis. Ik weet het, er wordt het een en ander gemanipuleerd. Maar soms heb ik geen zin om kritisch te zijn en laat ik me volledig meeslepen door het verhaal.

Het avontuur van de West-Vlaamse boer Ides die naar de grote stad trekt om opgeleid te worden tot maître d’hôtel hield me van begin tot einde in de ban. Ik voel een grote affiniteit met het boerenleven. Ik ben opgegroeid in het bucolische Bachten de Kupe en stallen uitmesten, varkens voederen en aardappelen rooien, het heeft voor mij geen geheimen. De geur van verse stront maakt me rustig. Ik had dan ook onmiddellijk een boon voor Ides, de boer die meer van dieren en planten hield dan van mensen. Om toch een beetje groen bij zich te hebben in de betonnen jungle, nam hij zijn lievelingsplantje mee. Met pijn in het hart nam hij afscheid van zijn velden en een traan vloeide langs de groeven van zijn verweerde linkerwang, een feest voor de camera.

Maar veel tijd voor contemplatie was er niet, daar scheurde de trein al richting de hoofdstad. Boer Ides werd met de nodige egards ontvangen in het poepchique hotel Metropole. Zelf voel ik steeds de onweerstaanbare drang om me ostentatief te misdragen in dergelijke etablissementen, heel luid mijn seksleven te bespreken of kinderachtige grappen uit te halen met het zoutvat. Maar boer Ides gedroeg zich voorbeeldig.

Het team besloot dat Ides, voor hij aan de slag kon, een restyling nodig had. Ides onderging een kap- en scheerbeurt en hardhandig werd het eelt van zijn handen geschuurd. ‘Ge zijt nen echten playboy geworden’, grapte maître Joseph, een joviale Brusselaar. Maar toen Ides het resultaat zag, schoot zijn gemoed vol. Eelt op je handen, maar geen eelt op je hart, fluisterde ik vertederd.

Tongen fileren, sigaren aansteken, wijnflessen openen, Ides beefde van inspanning. Geef hem maar een riek en een hoop mest. Onder het mom van bijscholing deden Joseph en Ides zich ’s avonds te goed aan exquise gerechten en dure wijn. Lurkend aan een chique sigaar werden ze vrienden.

Omdat boer Ides na tien dagen nog steeds niet blaakte van zelfvertrouwen werd Martine, de mental coach, ingeschakeld. Een boer op assertiviteitscursus, stel je voor. In mijn hele leven heb ik nog nooit een boer ontmoet aan wie je vragen mag stellen zoals ‘wat voel je’ of ‘waar precies voel je dat?’ zonder dat hij je met de riek in aanslag van zijn erf jaagt. Maar Boer Ides onderging het allemaal gewillig. Hij jongleerde met metaforen en vergeleek zichzelf met een toreador die een harnas aantrekt voor hij in de arena stapt: Want het is de stier of ik. Wel, laat de stier maar komen! Go Ides, riep ik hem toe, laat die omhooggevallen stadsmussen maar een poepje ruiken!

De grote dag was aangebroken, en Boer Ides nam het op tegen drie echte maître d’hôtels. De jury bestond uit een sommelier, een directrice van een hotelschool en Gène Bervoets. Boer Ides bleef kalm en zijn boerenverstand sleurde hem door de proeven. Dit was de spannendste, meest bloedstollende televisie sinds jaren. Ides slaagde met brio. Slechts een jurylid wees hem aan als witte raaf. Gène Bervoets besloot af te gaan op zijn intuïtie en haalde er de verkeerde uit. Tja.

Het afscheid was zoals gewoonlijk hartverscheurend. Innige omhelzingen, gevleugelde woorden, hete tranen. Ik snikte ongegeneerd met hen mee. Misschien moet ik me de komende weken beperken tot de beursberichten om af te kicken van alle emotie. Mieke Debruyne

Mieke Debruyne