T V1 heeft besloten om de opende batcultuur nog wat aan te zwengelen. In De leeuwenkuil, een programma gepresenteerd door Inge Becks, gaan twee teams van drie personen in discussie over een bepaald onderwerp. Sinds de verschillende omroepen de lucratieve sms-business ontdekt hebben, is elke reden goed om een interactief element in je programma in te lassen. Vanuit je sofa kan je de persoon die het meest op je zenuwen werkt onverbiddelijk wegstemmen, en die wordt dan vervangen door een nieuwe kandidaat.

In de eerste aflevering was de vraag: Willen we veertig uren per week werken voor hetzelfde loon. O neen, dit wordt de strijd van het patronaat tegen het proletariaat, riep ik. Peter, een informaticus met een burn-out achter de rug, en Jenny, een bandarbeidster, waren tegen. Jenny had het allemaal al eens meegemaakt: ‘Ik weet niet of gulder beseft wat dat meebrengt, zo’n veertigurenweek’, riep ze naar de patrons, want zo noemde ze de heren aan de overkant. Daar hoorden we onheilspellende berichten over delokalisatie en nog meer failliete bedrijven. Maar dat wou Inge niet horen: we hebben het hier over België, riep ze. De EU, daar moest je niet mee afkomen.

De ronde, amper acht minuten lang, zat er snel op. Peter lag eruit, met een nieuwe burn-out in het verschiet. We werden meegeleid naar twee glazen kooien waar de teams in het grootste geheim hun strategieën voorbereidden. En kijk eens aan, wie zat er bij de proletariërs, ons Mieke Vogels. Peter had dat goed gedaan, vond ze. Maar nu koos ze voor de militante aanpak en stuurde ze PVDA’er Marc Martens de voorste linie in. Bij de patrons zat niemand minder dan Derk Jan Eppink, rechterhand van Bolkestein, zich in liberale zelfgenoegzaamheid te wentelen.

Het patronaat wees erop dat als we met zijn allen niet meer gingen werken, er straks geen bedrijven meer in België zouden zijn en we onze welvaartsstaat op onze buik konden schrijven. ‘Chantage,’ riep de communistische geneesheer, ‘we mogen dus kiezen tussen delokalisatie of meer werken!’ Vol spanning wachtte ik op molotovcocktails en vliegende kasseien.

Einde van de tweede ronde. Veel zinnige argumenten had ik nog niet gehoord. Je moet sneller jullie punt maken, maande de moderator aan. ‘Laat die mensen dan eens uitspreken’, riep ik. In dit debat was er geen plaats voor retorische trucjes. Even een pauze inlassen om je woorden kracht bij te zetten, zat er niet in. Voor je het wist, maakte Inge je zin af. Daar kon Bracke nog een puntje aan zuigen.

In de derde ronde zetten beide teams het zware geschut in. Mieke Vogels versus Derk Jan Eppink. ‘Ik pleit eigenlijk voor de dertigurenweek’, daagde Mieke uit. ‘U bent Alice in wonderland’, riep Derk Jan. ‘Dank u, de verbeelding aan de macht’, glunderde ze, blij dat ze die slogan nog eens van onder het stof kon halen. ‘En ik hoop dat jij niet in horrorfilms gelooft’, gruwelde Inge Becks, die er al lang niet meer in slaagde objectief te blijven. Een uur per week zo’n debat modereren, oké, maar veertig uren, geen sprake van, zag je ze denken.

Mieke en Derk Jan werden eruit gestemd. De volgende rondes kan ik kort samenvatten. De gemoederen raakten verhit en iedereen schreeuwde door elkaar. Plots zat de tijd erop, maar het mocht niet baten, de klassenstrijd ging door. ‘We kunnen straks verder praten in de cafetaria’, opperde Inge wanhopig. Zouden daar bakstenen en molotovs liggen, vroeg ik me af. Volgens de kijkers had het proletariaat deze veldslag gewonnen. ‘Dat betekent vooral dat Vlaanderen het niet ziet zitten om opnieuw veertig uren te gaan werken’, vatte Inge samen. ‘Dat zullen we dan nog wel zien’, grijnsde Derk Jan Eppink. Door Mieke De Bruyne

Mieke De Bruyne