Onlangs kreeg VT4 op deze pagina een veeg uit de pan omdat ze Seinfeld niet heruitzenden. Hoe groot ook de verleiding om daarop terug te komen – irritante herhaling is de moeder van de overtuigingskracht -, lijkt het me gepast om de reeks Crime Scene Investigation te loven. Bij een moord hebben die Amerikanen beschikking over de meest geavanceerde forensische middelen. Automatisch vibrerende scalpels. Fluo-rescerende verf die vingerafdrukken onmiddellijk zichtbaar maakt, met aanduiding of het van een man, vrouw, kind of een ander zoogdier komt. Hun DNA-analyses stellen het precieze tijdstip van de dood, de laatste stoelgang en de recentste aankoop van een ochtendkrant vast. Het spreekt vanzelf dat ze elke moord steevast binnen de 24 uur oplossen. Beeld je de frustraties in die deze reeks bij ónze politiemensen moet oproepen! Die staan op de misdaadscène meewarig te mijmeren over hoeveel gemakkelijker hun Las Vegas-collega’s het hebben, het borsteltje en talkpoeder in de ene hand, het ouderwetse Poirot-vergrootglas in de andere. Het is natuurlijk televisie, en daar vereenvoudigen ze alles een beetje. Maar aangezien de mensen alles geloven wat ze op tv zien, doet niets me er dan ook aan twijfelen dat ze dat bij CSI niet zouden doen. Dit brengt ons bij de televisieparel over het politiewerk dat onze eigen wetsdienaars verzetten. Patrouille op VT4. Dit programma zou verplichte kijkkost moeten zijn voor elke Vlaming die kankert op alles wat er verkeerd gaat in België. Een wekelijks ‘anti-verzuringsmoment’. Nu onthullen we niet graag persoonlijke informatie – je weet nooit welke gevaarlijke gek aan het meelezen is – maar mijn argumentatie staat of valt met het gegeven dat ik gehuwd ben met een dame van Zuid-Afrikaanse nationaliteit. Nu komt mijn vrouw tijdens Patrouille vaak aanzetten met anekdotes over hoe het er in Zuid-Afrika toegaat. In hun sloppenwijken draaien ze hun hand niet om voor een babyverkrachting meer of minder. Maar wat gebeurt er op een doordeweekse nacht in de Belgische steden? Drie jongeren stelen een asbak op een schoolfeestje! Burenoverlast van een uit de hand gelopen trouw! Twee patrouilles erop af en Groep Diane in paraatheid. Ach, vandalisme, het is een fase waar tieners al sinds de jaren zestig door moeten, een symptoom van de verminderde intellectuele vermogens van die leeftijdsfase. We weten het allemaal: tot ons twaalfde levensjaar zijn we intelligent, ad rem en bezitten we een uitgebalanceerd gevoel voor rechtvaardigheid en mededogen. Ikzelf maakte tot aan mijn dertiende soms opmerkingen in de klas die van een dusdanig sociale intelligentie getuigden dat de leraar eerst met zijn mond vol tanden een drietal minuten naar me stond te staren, en vervolgens op zijn aanwezigheidslijst ging checken of hij wel degelijk voor het eerste middelbaar en niet per ongeluk in de tweede licentie moraalwetenschappen les stond te geven. Bij het intreden van de puberteit smelt die intelligentie als sneeuw, en transformeer je in een nihilistisch, onverschillig, krampachtig cool wezen, dat zelfs problemen heeft met het morele verschil tussen seriemoord ( cool!), kannibalisme (sappig!) en diefstal (spannend!). Dit alles natuurlijk tegen een soundtrack van tingeltangelmuziek die zelfs gerechtspsychiaters niet kunnen thuisbrengen. Waarna de buren de politie bellen. DOOR Olivier Braet

Olivier Braet