Klop. Klop. Klop. Klop. Is het de Sint? Is het in het bos een late bijle? Is het het beiteltjeu van een wufte verkoper in de Gamma? Is het het handjeklap van beestenkoopmannen in de schaduw van het abattoir? Het is de combinatie van dat alles. Het is Beautiful, Extreme Makeover op zijn Vlaams.

Uit een hoop inzendingen selecteerde VT4 enkele gelukkigen die gratis naar de plastisch chirurg mogen, maar wel met de camera erbij. In de Amerikaanse versie, die eerder al op VT4 liep, leverde dat een vrij vrolijke parade op van computernerds en geblondeerde vrouwen uit het Land waar de Kuiven Hoog Zijn. Ze wilden billen als Mel Gibson of jukbeenderen als Cher, en voor de rest was het summertime and the living was easy.

In de Vlaamse variant is de sfeer een stuk minder jolig. Laatst kregen we het verhaal van Olivia, een vrouw van 25 die door het leven ging met een H-cup, wat zowel fysiek als sociaal een erg zware last was. Sandra had dan weer een geprononceerde neus, die aan fijnbesnaarde dorpsgenoten de grofste commentaren ontlokte. Zelfs haar schoonvader had haar bij hun eerste ontmoeting tot in haar tenen gekwetst; voor de volledigheid kwam hij zijn grap nog eens vertellen. Kortom, voor deze kandidaten is Beautiful geen luxe, maar een geschenk uit de hemel.

Maar misschien hebben ze daar ook wel eens een dag van slechte smaak. Beautiful teert namelijk op hypocrisie en opportunisme. Menslievend? De operatiescènes zijn dan wel beperkt gebleven, de commentaarstem is vernederend in zijn pathos en sommige close-ups zijn misselijkmakend. Of hoe voelt u zich bij het zien en horen van een beitel die een neusbeen kapothamert? De vrouwen in kwestie worden openlijk gekeurd, becommentarieerd, bestippellijnd, en tijdens zo’n zware periode zes weken afgezonderd van hun familie. Opdat iedereen goed zou kunnen volgen, wordt ook het boodschappenlijstje netjes voorgelezen: ‘900 gram weggesneden uit elke borst. Twee liter vet weggezogen uit de billen. 1400 gram weg uit de buik’. Helemaal pijnlijk is het eind van het programma, waarbij de herboren deelneemsters (géén mannen hier) worden aangepord om achter een verlicht scherm een ‘sexy’ dansje te doen voordat ze zich aan hun familie tonen. Maar ook de kandidates zijn bepaald gulzig. Complexen? Alle begrip. Maar de gretigheid waarmee dan ook maar in één ruk – nu we toch bezig zijn – buikwandcorrecties, liposucties van dijen en kinnen, nieuwe neusbenen, siliconenborsten, tandbruggen en lipvergrotingen worden besteld, lijkt ons al iets minder integer.

Klop. Klop. Klop. Klop. Hebt u zich wel eens afgevraagd hoe koppels in sommige van die bevallingsprogramma’s belanden? Een mens kan zich toch niet voorstellen dat ze niet betaald worden om op een van de intiemste momenten van hun leven een cameraman tussen hun benen te laten knielen? En toch. Een vrouw die zwanger is, bepaalt door de keuze van haar gynaecoloog in welk ziekenhuis ze gaat bevallen, en komt zo op lijsten terecht. In tijden van besparingen in de gezondheidssector zijn die klinieken er niet vies van om de lijsten voor een zak zilverlingen aan een tv-productiehuis te verpatsen. Die jongens bellen een duizendtal stellen, en zodra ze vijf exemplaren hebben die wel eens met hun kruis op tv willen komen, is het seizoen geslaagd.

Hebben we medelijden met de cast van Beautiful en De placenta zoals hij is? Nee. Maar het handjeklap achter de schermen bezorgt ons koude rillingen. Klop. Klop. Klop. Klop. Marchands onder elkaar, die na het inladen van de koopwaar in café De Tramstatie pils uit ribbelglazen drinken op de goede afloop. Waarbij ze even vergeten dat de eindgeneriek voor de betrokkenen geen terminus is.

Door Bart Cornand