Elk jaar, met de jaarmarkt van Sinksen, was het bal in de boomgaard van café Bij Valerie ‘Falle’ Pachters. Falle, een pronte madam met even ronde borsten als billen, liet dan voor de gelegenheid een plankenvloer leggen tussen de perelaren, huurde het orkestje van Dees de Zweter met zijn trekzak, en maakte zich op voor de grootste omzet van het jaar. Het Sinksenbal was sinds jaar en dag dé kans om aan een lief te raken en gedomme, Maurits, keuterboer uit Laarne, zou dit jaar niet alleen naar huis gaan. Even na drieën ’s middags had hij tussen de kippen Julia van de poerfabriek gezien. Hij zou eerst een pint Export drinken, en dan nog één, en nog één, en dan zou hij haar vragen of ze misschien een limonade wou. Nog voor het donker werd, zou hij met haar dansen op de muziek van Dees. De rest zou familiegeschiedenis zijn.

Vijfenzestig jaar later organiseert VTM zijn eigen Sinksenbal, alleen heet het nu Boer zkt. Vrouw. In de herfst van vorig jaar gaf het station tien Vlaamse boeren een paar minuten zendtijd om zichzelf te verkopen. Een eenvoudig meiske wilden ze, geen pretmadam die niet wil meewerken op de boerderij. De respons viel een beetje tegen. Zes brieven voor de ene, negen voor de andere… De meeste daarvan waren opgesteld op rijm, verwezen naar liedjes van Marco Borsato en vermeldden netjes sterrenbeeld en lievelingskleur. Presentatrice Dina Tersago kon bij sommige kandidaten haar medelijden nauwelijks verhullen, maar met zo’n lach zou je iemand als zij moord en aandelenzwendel vergeven. Uiteindelijk bleef er een shortlist van vijf liefloze boeren over. Kris, een schuchtere hertenboer uit Zele; Koen, een welbespraakte geitenhoeder; Jan, een koeienjongen die net zo goed cyclocrosser had kunnen zijn; Joeri, een veehouder die recht van Temptation Island leek te komen; en Freddy, een fruitteler met een blik die een stevig zelfvertrouwen verraadt. Tien vrouwen hadden ze elk geselecteerd, en die moesten gekeurd worden. ‘Mocht er een zijn van jullie die ik knap vind, kunnen we dan marchanderen?’ wou Kris weten. ‘Ruilen voor twee van de mijne? Of wisselen voor koebeesten?’

Alle 55 werden ze samengedreven in een afspanning langs een Vlaamse steenweg. Hof ter Sparre heten die etablissementen meestal, er hangt landbouwalaam aan de muren en op trouwfeesten wordt er varkensgebraad met groentekrans en kroketten geserveerd. Echt diepgaand verliepen de kennismakingsgesprekken niet. ‘Wat is uw lievelingsdier?’ wou een van de meisjes weten. ‘Koeien’, zei Jantje. ‘Met een koe heb je een veel dichtere band dan met een varken.’ Kirrend ging ze weer tussen haar concurrentes staan, die na enkele glazen wijn allemaal vonden dat ze een heel spontaan, opbouwend gesprek hadden gehad, en dat ze hun voorkeurboer dringend tegen hun gilet wilden trekken.

Toen ze elk vijf kandidates naar huis moesten sturen, begon het geweten bij sommige boeren flink te knagen. Freddy had Carla een schminkdoos genoemd, en Kris wou ze gewoon allemáál. ‘Ik ben al gewend aan tegenslagen. Deze kan er nog wel bij’, snoof Cindy. De hertenboer slikte hoorbaar, en viel helemaal in duigen bij het afscheid van Dina: ‘Spijtig dat zij niet geschreven heeft.’

Terug naar 1939. Luid lachend slalomde Maurits het voorhof van Falle Pachters af. Zijn maten waren intussen verkast naar een kroeg, maar hij had andere plannen. ‘How, mijn ketting ligt eraf!’ keelde hij, terwijl hij Julia van de buis van zijn fiets duwde. Hij paste de ketting tussen de tandjes, draaide enkele keren aan de trappers om ze op te spannen, voelde een kleine kink. Met een tik viel het kootje van zijn rechterpink op de grond. Verbeten lachte hij naar zijn verovering, gromde ‘bof, zoveel gebruik ik die toch niet’, en gooide het stompje tussen een scharrelende kip of vijf. Weekheid, beste Kris De Hertenboer, is bij een boer geen goed afrodisiacum.

Bart Cornand