‘Maak zelf uw dildo!’ Ja, een mens komt wat tegen als hij ’s zomers onverhoeds zijn televisietoestel aanzet. Seks, seks en nog eens seks. En nee, niet in het holst van de nacht op VT4 of Canal Plus, maar nog voor zonsondergang op onze eigenste openbare zender. Alsof Ruby Wax en Louis Theroux nog niet genoeg op pornosets hadden rondgedold, was het vorige week de beurt aan Zomerkoppen om de wereld van glijmiddelen en dildo’s te infiltreren. Dildo’s die een beetje klusser dus zelf kan vervaardigen. Uit brooddeeg of cervelaat, dat werd er niet bij verteld. Nu, ik begin er niet aan: ik had bij het sokken breien destijds al moeite genoeg met de ‘grote hiel’.

Dan maar op Kwesties afgestemd, een doorgaans respectabel Canvasprogramma, maar tijdens de zomer ook geheel aan vuile manieren gewijd. ‘Kijk, daar heb je hem ook weer’, dacht ik toen Barry in beeld verscheen, de intussen wereldberoemde Australische timmerman die bij wijze van bijverdienste hitsige dames uit de hoge nood helpt. Zónder waterpas en verstekzaag. Ik kende Barry nog van vorig seizoen, wat geheel tegen de afspraken is. Des zomers hoort een televisiekijker namelijk niet alleen oversekst te zijn, maar aan algehele amnesie te lijden. Aangezien mijn geheugen nog redelijk intact is, herinnerde ik mij levendig één scène uit het programma: een tevreden klant, nog rozig van de postcoïtale roes, die vanuit haar bed Barry’s vakmanschap prees. In een gewatteerde peignoir waarin zelfs Florke uit Thuis geen appelflauwte zou willen krijgen, laat staan een multiple orgasme. Geen vrouw ter wereld, zelfs niet in Australië, die in zo’n mottig moekesachtig ding een gigolo zou ontvangen. Het is dat soort blunders in de mise-en-scène dat mijn geloof in reality-tv om zeep helpt. Overigens lijkt het gigolowezen mij boeiende materie voor een gedreven onderzoeksjournaliste. De vraag is alleen hoe je dat qua onkosten inbrengt. Een rondje voor de schrijnwerkerij?

Voorlopig haal ik de mosterd bij Kwesties. Want kijk, de volgende aflevering ging over een Welshe mannelijke stripact. ‘Wilde u altijd al eens een man de liefde zien bedrijven met een stoel?’ informeerde Inge Becks, op het eerste zicht toch een proper kind. Nee, dat wilde ik niet, net zo min als ik mijn eigen dildo ineen wil knutselen. Noem mij ouderwets, maar in mijn nachtkastje bevindt zich enkel een muggenkiller, exclusief bedoeld voor insertie in het stopcontact. Sterker nog, de enige Chippendale die ik van dichtbij gezien heb, stond in een cultuurhistorisch museum. Volgens mij is het met zo’n Ladies onlynight zoals met de polonaise op oudejaarsavond: je hebt een seconde de tijd om te beslissen of je meedoet en als je je dan niet in het gewoel stort, zit je de rest van de avond in je eentje over het einde van de westerse beschaving te somberen.

Nu, in Swansea was die duidelijk nabij: pure gestolde mistroostigheid was het daar, met al die werkloze mijnwerkers en pijpfitters. Die dan maar besloten om voor de kost uit de kleren te gaan. Tot groot jolijt van afgesloofde huisvrouwen en bejaardenhelpsters met bruinomlijnde lippen en meer foute watergolven dan ik sinds de oertijd van Coronation Street bij elkaar had gezien. En van vuile manieren gesproken: wat een stelletje sukkels waren die jongens van Centaur. Acné, witte sokken en een paracommando-outfit die nog aan de Village people had toebehoord. En Doc, een psychopaat met een zwarte zonnebril en een vreselijke ruitjesbroek, leek sprekend op mijn voormalige boekhouder. Onbeleefderiken ook: dat ze met babylotion en slagroom op mollige coiffeuses knoeiden en hun getatoeëerde achterste ongevraagd in oude moedertjes duwden, nog tot daar aan toe. Maar hun boterhammen in een jampot soppen, dat ging mij te ver. Als je ’t mij vraagt, moet er in het kader van Europa dringend ontwikkelingshulp verstrekt worden aan de Welshe vrouwen. In de vorm van kappersscholen en hobbyclubs waar ze leren hoe ze zelf een dildo kunnen maken.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content