Martine heeft goede genen, Bavo de verkeerde kleur’, blokletterde De Morgen op 17 januari. Van tendentieuze berichtgeving gesproken! Maar wel typerend voor de tijdsgeest natuurlijk. Want wat betekende ‘de verkeerde kleur hebben’ tien jaar geleden? Dat je de verkeerde partijkaart op zak had. En nu? Dat je je haar niet verft. ’t is maar wat je vooruitgang noemt, natuurlijk. Aanleiding tot het bewuste artikel was de verbanning van éminences grises Bavo Claes en Jan Becaus uit het zevenuurjournaal. Ons aller Martine Tanghe mag blijven. ‘Omdat bij mannen die op het scherm komen de aantrekkelijkheid een grotere rol speelt dan bij vrouwen’, citeerde De Morgen nogal verrassend Christ’l De Lantsheer, professor communicatie aan de Ufsia. ‘Bij vrouwen is vooral de gezondheid belangrijk.’ Met andere woorden: rimpels en kraaienpootjes mogen, het rijk is aan de kwieke rijpere vrouw. Nog niets van gemerkt overigens, misschien moest ik maar eens wat vaker buiten komen.

Mediatrainer Paul Trappers zag het anders. ‘Bij de VRT vinden ze Bavo Claes te slim voor het grote publiek. Martine mag blijven wegens haar ongelooflijke naturel.’ Hersenen versus naturel, ja zo kennen we ze wel weer, de venten.

Hoe dan ook, de vele fans van Bavo lieten het er niet bij zitten. In Man bijt hond brachten ze een ontroerende hulde aan de ernst en toewijding van hun idool. Samengevat kwam het hierop neer: als de wereld verging, zou dat maar half zo erg zijn als ze het uit de mond van Bavo mochten vernemen. ‘En gaat u nu tot elf uur opblijven om Bavo het nieuws te zien lezen?’, vroeg de reporter een beetje treiterig aan een bejaard koppel. Even zag je de twijfel in hun ogen – elf uur, dat was toch wel verrekte laat, meestal lagen ze dan allang onder de wol. Maar als ’t voor Bavo was… Waarmee Man bijt hondvaneigens zichzelf kopieerde. Want ging Tania Vandersanden destijds niet helemaal op in haar De Vadder Ivan-club?

Blijft natuurlijk het geval- Jan Becaus. Geen reden om aan de kwaliteit van zíjn genen te twijfelen, zou ik zo zeggen. Moet die man nu à la Hugo Schiltz of Eddy Wally zijn haar verven om er ‘vlotter, dynamischer, vernieuwend en gedurfder’ uit te zien? Of zich een Bracke-propeller of van die achterlijke Larry King-bretellen aanschaffen om mediageniek voor de dag te komen? Als je ’t mij vraagt, kleurt zijn zilveren haar juist beeldig bij het nieuwe hightechdecor van de nieuwsstudio. Om van de discrete schittering van zijn brilmontuur nog maar te zwijgen.

Ja, dat nieuwe studiodecor. Daar is al meer over gezeverd dan over de millenniumbug, de laatste zonsverduistering en de invoering van de euro samen. ‘De inkomhal van een zonnebankcenter‘, sniert de één. ‘De spekkenwinkeltoog in ’t Glazenstraatje in Gent’, een andere. God weet wat je je dáár bij moet voorstellen. Zelf hou ik het bij de incheckbalie van Zaventem. Wat gewoon vooruitziend is van de designer: mocht de echte luchthaven op termijn een shopping center of een filiaal van Bokrijk worden, dan hebben we er nog altijd één op televisie.

Maar laat de VRT zich vooral geen zorgen maken: als het op vernieuwing aankomt, is de gemiddelde Vlaming net een kleuter die in de hoek van de kamer gaat zitten mokken omdat zijn moeke een nieuw kapsel heeft. Geef ons nog een week en we vinden dat decor geweldig knus en gezellig. De geelrode vignetjes waarmee de gastsprekers geïdentificeerd worden, kleuren trouwens beeldig bij mijn zonnig Provençaals interieur.

En geef toe: aan duiding geen gebrek op de VRT. TerZake, Zinzen, Panorama, vijf Edities Laat… En voor wie de echte Zevende dag gemist had, was er onlangs in Stille waters een nepversie. Achteraf kon je chatten met het ministerie van Justitie. En Trommels en trompetten ging over het maken van het nieuws. Duiding over duiding dus. Geen wonder dat ik de volgende morgen opstond met glazige ogen en barstende koppijn. Griep, cholera, builenpest? Nee, een duidelijk geval van overduiding.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content