‘ Every girl’s best friend‘, zo typeerde Vogue onlangs Carrie Bradshaw, de aanvoerster van Sex and the city’s fab four. Ben ik nog een ‘girl’? Vooral in ’t diepst van mijn gedachten, vrees ik. Maar Carrie Bradshaw mijn beste vriendin? Laat me niet lachen. ‘ Every girl’s worst nightmare‘, zul je bedoelen. Want wie is die Carrie dan wel? Een sekscolumniste! Van je hobby je werk maken, noemen ze zoiets. Carrie stelt mensen vragen als: ‘Is anale seks de orale seks van het nieuwe millennium?’ Of: ‘Is monogamie de nieuwe ontrouw?’ En wat nog veel erger is: ze verdient daar genoeg geld mee om zich een kleerkast vol Prada en Gucci te kunnen permitteren. Terwijl je haar omzeggens nooit achter haar computer ziet. Nee, Carrie heeft het te druk met van outfit te veranderen (tot dertig keer per aflevering), met shoppen in Barney’s en met het afdweilen van hot spots als de Bowery Bar en Rumba. Daarbij verplaatst ze zich uiteraard per taxi, probeer maar eens auto te rijden met stiletto’s. De karakteristieke houding om een taxi te doen stoppen (voeten stoer uit elkaar geplant, één hand assertief in de lucht), is even typerend voor New York als de pose van het Vrijheidsbeeld.

Carrie hééft trouwens al drie beste vriendinnen, die ook allemaal iets vaag glamoureus doen voor de kost, maar die je nooit ziet werken. PR-vrouw Samantha is een seksuele desperado, die Napoleons strategie van de verschroeide aarde op mannen toepast. This woman takes no prisoners. Advocate en obsessieve mannenhaatster Miranda heeft de scherpste tong sinds Lenny Bruce. ‘De heks in Hans en Grietje is zo misbegrepen’, zucht ze als ze een vrouw ziet die borstvoeding geeft. ‘Heel haar leven heeft ze aan haar droomhuis gebouwd en dan komen die rotkinderen en eten het op.’ Galeriehoudster Charlotte is de totebel van het kwartet die droomt van de ware Jacob, en kroostrijk gezin en een tweede woonst in de Hamptons. In afwachting heeft ze iets moois met een lila vibrator die ze Rabbit noemt. Carrie van haar kant slaapt af en toe met Mr. Big, een miljonair die gordelroos krijgt als iemand per ongeluk het woord ‘relatie’ laat vallen. En nee, zijn bijnaam slaat niet op de omvang van zijn fortuin. In de Nederlandse ondertitels heet hij trouwens Pief.

Allemaal heel herkenbaar, zei u? Vooral als je Candace Bushnell heet, volgens sommigen de Jane Austen van de Upper West Side, volgens anderen de Sharon Stone van de Amerikaanse journalistiek. Candace is de échte Carrie Bradshaw en blijkbaar zijn er in Manhattan genoeg vrouwen van haar soort om een alternatief soort terrorisme te creëren. Als je de New York Times mag geloven, zijn er nu al bars en clubs waar de veiligheidsdienst de toegang weigert aan zogenaamde Sex and the city-types: posses van tot in de puntjes verzorgde en goed van de tongriem gesneden vrouwen die er niet voor terugschrikken om mannen in hun achterste te knijpen en hun frêle ego’s de vernieling in te sneeren.

Typisch is trouwens dat de televisieserie (nog maar net opnieuw met een Emmy bekroond) in de States vooral furore maakt bij vrouwelijke dertigers. Getrouwd of single, maakt niet uit, beweren sociologen. Gezien de vluchtigheid van de relaties zijn we tegenwoordig immers allemaal potentiële singles. Maar kijk, bij ons blijkt de serie vooral bij jonge mannen aan te slaan, waarschijnlijk die kerels die ook weleens Flair en Cosmopo openslaan, kwestie van beslagen op het ijs te komen.

Maar de doorsnee Vlaamse vrouw identificeert zich waarschijnlijk gemakkelijker met een Bridget Jones, die zich zorgen maakt over cellulitis en een foute onderbroek aanheeft als ze voor het eerst bij Mr. Possibly Right blijft slapen. In het Manhattan van Carrie Bradshaw geeft sinaasappelhuid je automatisch recht op palliatieve zorgen. Niet dat Carrie zelf zich daar zorgen hoeft over te maken: die heeft een middenrif als een trampoline en van die enge, pezige Madonna-armen die een intense relatie met een personal trainer verraden. En van dat genetisch gemanipuleerd haar zoals alleen Amerikaanse vrouwen het hebben: veel, weelderig en glanzend. ‘Denk je dat ik een goede moeder zou zijn?’, vraagt zo’n born-again Blondie zich dan af. ‘Toen ik klein was, liet ik mijn lievelingspop vier dagen lang in de regen liggen. Haar gezicht kwam eraf.’ Grappig is ze dus ook. Had ze nu maar een ietsiepietsie cellulitis, Carrie, dan zou ze misschien mijn vriendin mogen zijn.