Dat alles terugkomt? Da’s zeker dat, vraag maar aan schelen John van duivenlokaal Hoop doet vliegen. …

Dat alles terugkomt? Da’s zeker dat, vraag maar aan schelen John van duivenlokaal Hoop doet vliegen. Meer nog, alles komt steeds sneller terug. Soms zelfs vóór je doorhebt dat het weg was. ‘Hij zit met den draad’, riep ik prompt toen ik Rob Vanoudenhoven tijdens de begintitelrol van Alles komt terug met een jojo in de weer zag. Weet ik veel wat ik mopper in mijn smart, want In de gloria was zowat het enige Woestijnvis-product dat tijdens de eerste aflevering niét overduidelijk gerecycleerd was, wegens nog of alweer in de ether en op zich al een persiflage.

Alles komt terug zou ‘een zachte vriendenkus’ zijn, aldus Mark Uytterhoeven tijdens de proloog, en voorwaar, in deze barre tijden is een zekere knuffeldrang zelfs mij niet vreemd. Sterker nog, voor het eerst sinds ik op het lyceum de week met twee uur wiskunde begon, word ik tegenwoordig gekweld door de zondagavondblues. Je zult na ‘de gebeurtenissen van 11 september’ maar binnen een steenworp van de NAVO werken, nietwaar. Nu ja, alles is tegenwoordig de schuld van al-Qaeda, van het faillissement van sämtliche luchtvaartmaatschappijen tot het mislukken van de aardappeloogst.

Maar goed, een zekere wolligheid is mij deze dagen niet vreemd en dus plooide ik mijn mondhoeken alvast in een welwillende glimlach toen Bart Peeters zich in de gedaante van Goossens Cas ‘een konijn in een trouwkostuum verschoot’ bij het aanschouwen van het decor, waarin hij brol meende te herkennen ‘uit den tijd dat Ben Crabbé nog een froefroeke had’. Maar toen hij Sandy Blancquaert achtereenvolgens ‘Duiny’, ‘Potgrondy’ en ‘Pandy’ noemde, voelde ik mijn glimlach allengs tot rigor mortis verkrampen. Kabouter Plop zou voor minder z’n tekstschrijver ontslaan. De echte Cas Goossens was er ook, zo te zien een brave mens die, als hij het niet tot administrateur-generaal van de vaderlandse televisie geschopt had, vast een uitstekend leraar geschiedenis geworden was. Het was een alleraardigst gezicht, de twee Cassen naast elkaar, alleen kreeg ik gaandeweg het wat onbehaaglijke gevoel dat de valse veel authentieker was dan de echte. En veel sappiger Itegems sprak, hoe Casimir I zich ook uitsloofde om middels een joviaal ‘ Zet de voalbak es boaten tege ’t keutje‘ de volksmens in zichzelf te outen. Inmiddels was ook de link met Sandy duidelijk geworden, want Goossens en vader Blancquaert bleken nog samen in het leger gezeten te hebben. Ja, er was waarlijk niets aan het toeval overgelaten in dit programma.

Toch viel er best lol te beleven. ‘Mission impossible’, riep ik opgetogen, toen Bart uiteindelijk het latex Casbakkes van zijn kop trok, want ik had allang door dat Alles komt terug een soort quiz was waarbij je moest raden naar welk programma verwezen werd. Rob Vanoudenhoven als de klaverenzot naast wonderboy Uytterhoeven? Het huis van wantrouwen!Rob too close for comfort naast Sandy voor een pseudo-therapie na haar onfortuinlijke carjacking? Morgen Maandag! De Kommilfoo-broertjes? Idem dito, maar qua mimiek in de ‘bedscène’ ook wel Alas Smith en Jones. Het goed/fout-spelletje? Herexamen! De pianiste met de heetlopende jarretels? Het peulengaleis! Of kijk ik domweg te veel televisie?

Vanzelfsprekend kregen Bart en Sandy een koekje van eigen deeg. Sandy bewees bij Big Brother dat ze ondanks haar grote onderscheiding in de communicatiewetenschappen op haar leukst is als ze giechelt. En Bart Peeters’ passage in De droomfabriek bestond uit een vakantiefilmpje waarin het gezin Peeters gelukkige dagen doorbracht in Marks optrekje in het zuiden van Frankrijk. Ja, dat kent elkaar allemaal bij de televisie en dat ziet elkaar allemaal graag en wij zijn toch maar bevoorrecht dat we daar zomaar van kunnen meegenieten. Nu, nog liever dát op zondagavond dan het ‘brandbakkes’ van George W. Bush. Dat helaas nog veel vaker zal terugkomen.