Kent u die grap van Alles komt terug? Wel, het kwam niet. …

Kent u die grap van Alles komt terug? Wel, het kwam niet. Allemaal de schuld van George W., die besloot om Afghanistan uitgerekend op zondagmiddag een voorsmaakje van Enduring freedom te geven. Toen driekwart van de Amerikanen voor de buis naar het baseball lag te kijken dus. Toeval, zegt u? Laat me niet lachen. Maar kijkcijfers laten voorgaan op de Heer, daar helpt volgens mij geen God bless America aan. Mark en Rob wisten van niets. Nu ja, Guy Verhofstadt ook niet. De enige die op alles voorbereid was, was Osama Bin Laden, die nog vóór de eerste kruisraket was afgevuurd al een videoclip met verwensingen aan het adres van de Amerikanen had opgenomen. Meteen wisten we ook waar Bin Laden zich schuilhoudt. In de derde van de Zeven spleten in Berdorf bij Echternach.

Peter Verlinden zal ook niet hebben gelachen. Die was net hout aan het hakken voor zijn open haard toen hij door Christina von Wackerbarth zelve werd opgetrommeld om Stef Wauters en Wim De Vilder bij te staan bij de rechtstreekse uitzending van het Amerikaans-Britse docudrama. Had zelfs geen tijd om een deftig hemd aan te trekken, maar wist nog net een rode balpen mee te grissen. Waarmee hij in de studio rustig aantekeningen in de binnenstromende berichten ging zitten maken.

Noem mij ouderwets, maar ik hou wel van de wat ambachtelijke manier waarop ze dit soort noodsituaties bij de VRT aanpakken. Het discrete geritsel van papier, het doffe gestommel op de achtergrond waar iemand op handen en voeten rondkruipt om manueel de diverse telefoonverbindingen tot stand te brengen. Bij VTM denken ze stuk voor stuk dat ze Larry King zijn, met van die grimmige koppen en die vreselijke tickertape ter hoogte van hun enkels.

Op gezette tijden kleurde mijn televisiescherm grasgroen, met af en toe een vage lichtflits. Dat waren dan rechtstreekse beelden van de luchtaanvallen, maar wat mij betreft hadden ze net zo goed een close-up van een eierdooier in een bord spinazie kunnen uitzenden. Helaas, zo zichtbaar zou de oorlog niet altijd zijn, waarschuwde de chefstaf van het Amerikaanse leger nog. Zo gaat dat tegenwoordig: een generaal die zich bij het publiek verontschuldigt omdat de oorlog niet telegeniek genoeg is. Achter zijn imposante, veelvuldig gedecoreerde postuur hing bij wijze van logo een plattegrond van het Pentagon, maar dan zonder gapend gat.

Minister van Defensie Donald Rumsfeld bracht het er nauwelijks beter af. Want je zult maar simultaan vertaald worden door een wonderboy als Alex Puissant. Af en toe kon Rumsfeld Puissant niet eens bijhouden, als een buiksprekerspop die door haar meester op haar nummer gezet wordt.

Nee, dan liever de pres zelve. Had voor de gelegenheid een feestelijke rode das aangetrokken. Want kijk, tegelijk met de bommen zouden er ook voedselpakketten, medicijnen en radiootjes worden gedropt. Zodat de Afghanen toch ook een beetje blij konden zijn. ‘Wij zijn de vrienden van een miljard moslims’, zei Bush nog, zonder een spier te vertrekken. Zo meteen noemt hij de terroristen weer ’these folks’, dacht ik nog, maar nee, George W. gedroeg zich every inch zoals we dat van een president in een Hollywood-prent mochten verwachten. Maar ze maken daar tegenwoordig natuurlijk ook digitale films, met louter computerfiguurtjes. Van die films ook waarin er tijdens de presidentiële toespraak plots een gevechtsvliegtuig door het raam van het Oval Office crasht. Maar misschien ga ik iets te vaak naar de film…

Back in Evere kondigde Wim de Vilder intussen Stef Wauters aan, waarna Annemie Nijs in het beeld verscheen. Die prompt het veld moest ruimen voor Tony Blair. Waarna Greet De Keyser kwam vertellen dat sommige Amerikanen opgelucht waren dat de oorlog eindelijk begonnen was en andere Amerikanen niet. En Johan Depoortere wist dat sommige Oezbeken niet blij waren met de oorlog en sommigen weer wel. Waarna het scherm volle dertig seconden zwart werd en ik het ergste vreesde. Waarna gelukkig Phara de Aguirre in het beeld verscheen. Een tikkeltje verwonderd dat ze zich op TV1 bevond, maar niet van plan haar niveau tot dat van de gemiddelde spontane genieter te verlagen. Zodat Willy Claes deze keer zonder Koen Crucke moest optreden. Maar hoe dan ook bewees dat alles helaas terugkomt.