Er zijn mensen die zich geweldig kunnen opwinden over het televisieaanbod, of er intens treurig van worden. …

Er zijn mensen die zich geweldig kunnen opwinden over het televisieaanbod, of er intens treurig van worden. Aangezien ik van nature een blij mens en enigszins tegendraads ben, vermag zelfs de grootste junk mij vrolijk te stemmen. Sterker nog, televisieblubber heeft op mij hetzelfde effect als dubbelzoute drop en Callebaut met hele noten: verslavend! Neem nu de VT4 serie met de veelbelovende titel Dom… dommer, waarin Peter Van Asbroeck vermomd als Philip Marlowe bloopers uit de criminele sfeer presenteert: bankrovers die er tijdens een overval in slaagden hun vluchtauto te laten jatten of een inbreker die gevat werd terwijl hij op de plaats van de misdaad knusjes voor de buis lag. In de reconstructie spreekt zo’n Amerikaanse loser dan met een dik Willebroeks accent en zoemt de camera nadrukkelijk in op z’n witte sokken. Geniéten. Mochten de makers van de serie om ideeën verlegen zitten: waarom zich beperken tot criminelen, die hebben het altijd al gedaan. Een spontane greep uit de alternatieven: de muzikaalste ex-Nato secretarissen-generaal of ministers van justitie die het grappigste Engels spreken (Marc Verwilghen tegen een brutale BBC-journalist: ” Let me pronounce!”, in het VRT-nieuws vakkundig ondertiteld als “Laat mij uitspreken”.)

In afwachting haal ik mijn hart op aan de overspannen reltelevisie van Ricki Lake. De titels van de afleveringen liegen er niet om: ” I’m a boy who wants to be a girl, my confession will rock your world.” Of ” I’m tired of waiting, it’s your ex I’m hating… Divorce her today or we’re through“. Zoveel passie, zoveel rauwe wanhoop. Ricki zelf ziet eruit als een ex-majorette met haar eigen nailcenter in de megamall, wat ze waarschijnlijk ook zou zijn als cultregisseur John Waters haar niet tot de Queen of trash gebombardeerd had. Want zo hoort dat in Amerikaanse day time television: de presentator mag er vooral niet gesofisticeerder uitzien dan het publiek. Een publiek dat _ naar de studiogasten te oordelen _ overwegend jong, behoeftig en obees is. Tweederde is kleurling. Tijdens de uitzending draait alles om confrontatie: “voetballersmatjes” met gouden halskettingen gaan in de clinch met mevrouwen die verzuimden hun ondergoed aan te trekken, zodat hun ampele vlees in alle richtingen wobbelt. Zoals bij catch wordt er veel heen en weer geschreeuwd en gedreigd, maar daadwerkelijk handgemeen is schaars, al wil er wel eens iemand met een vuilniszak gooien die geheel per abuis in de studio rondslingert. De goorste obsceniteiten worden treiterachtig weggebiept, waarbij Ricki een meisjesachtig “oh-oh”produceert en haar handen pseudo-geschokt over haar oren slaat. “Hoor ik daar de hamer niet?” klinkt het vervolgens in pure Jan Klaassen-stijl. “Dat betekent nieuw bewijsmateriaal. Niet wegzappen, hoor. Het wordt nog smeuïger…” Of Ricki trekt een diepe rimpel in haar voorhoofd en zegt geheimzinnig dat we nooit kunnen raden wie er in de resterende lege stoel zal plaatsnemen. ” Oh my gosh“, het blijkt Ricardo de overspelige loodgieter te zijn. Dat had ik inderdaad nooit kunnen raden. Ricardo, die volgens de leugendetector vijf keer orale seks met de buurvrouw gehad heeft. Sirenes, rode zwaailichten, Ricardo krijgt een toeval! Een zeldzaam staaltje van precisiemechaniek, die polygraph; als je er ook nog eieren mee kunt koken, wil ik er beslist één voor Kerst. Het publiek breekt intussen zowat de studio af. In Verwilghen speak: ” They’re going out their roof.” Zelfs Kelly de bedrogen echtgenote, daarnet nog een huilend wrak, klapt ritmisch in haar handen. ” Say bye-bye now“, kraait Ricki bedillerig en Kelly doet gehoorzaam dag met het handje. In de coulissen staan een psychiater en een advocaat gespecialiseerd in echtscheidingszaken klaar.

Kijk, dat is nu het aardige aan trashtelevisie: telkens de ondergang van de westerse beschaving zoals wij ze kennen een feit lijkt, zie je iets dat nog veel onnozeler, smakelozer en uitzinniger is. En zo heeft een mens altijd iets om naar uit te kijken.