Jan Verheyen moet wel een zéér ongelukkige mens zijn. ‘Als je een aflevering mist, dan zal de wereld niet vergaan. Maar als je kijkt, dan moet je het gevoel hebben dat je je tijd niet hebt verprutst. Als ik dát kan bereiken, dan ben ik een gelukkig man’, zei hij bij de lancering van het TV1-programma Aan tafel aan De Standaard. Het touw hangt al strak gestropt aan de zoldertrap.

Tot voor kort leidde Verheyen het niet onaardige maar als fake ontmaskerde De mannen van de macht – u weet wel, die verdoken reclamespot voor zijn film Team Spirit. Daarnaast is hij de trotse bezitter van een certificaat ‘Panellid voor het leven’ bij Radio 1, Radio 2, TV1 en Canvas. Er is dus nog hoop: certificaten vergaan, zoals het leven zelf. Maar ondertussen zitten we wel een hele zomer met Aan tafel op ons dak. We kijken er elke avond naar uit als naar de zoveelste schoolreis naar de grotten van Han.

Want wat is dit toch voor een programma? Vijfendertig minuten lang zit Glimmende Jan met drie panelleden en twee dagverse gasten aan een tafel (hebt u ‘m?). Die laatsten hangen door de bank genomen van de actualiteit af, al valt dat begrip bijzonder ruim te interpreteren. Vorige week hadden ze onder meer de Nederlandse televisiekok Joop Braakhekke uitgenodigd. Hij mocht aan de zijde van de Vlaamse Elvis-anno-1975, Felice, aanzitten en het toeval wil: die is óók tv-kok! Actueler vind je ze moeilijk, zeker in dit laagseizoen, dus mocht Braakhekke een eind komen doorzeuren over de Nederlandse cuisine, haar calvinisme, haar creativiteit en haar minderwaardigheidscomplex. ‘En de Belgen? Wat vind je van de Belgische keuken?’, vroeg Verheyen, hevig heen en weer wiebelend op zijn stoel om zijn gerepeteerde repliek sneller naar boven te laten borrelen. Braakhekke, die gezien zijn familienaam volgens ons als kok niet echt goed gecast werd, hield de boot handig af. ‘Wel, euh, Belgen maken lekkere sauzen’, monkelde hij. ‘Shit, daar gaat mijn oneliner. Snel, iets anders’, echode het in Jans hoofd. ‘Lekkere sauzen?’, boerde hij verbolgen. Wat meteen een cue was om een fragment uit 1000 seconden te laten zien, waarin Felice bijna door opperboer Hedwig Van Hove werd gefileerd. Jottem, wéér twee minuten dat we niets zelf moeten verzinnen, moet de redactie hebben gedacht.

Hier had Felice op gewacht. Dit was geen hossend Swingpaleis, geen briesend Biebabeloela, dit was plots zíjn talkshow. Medepanellid Paul Koeck, die ze op voorhand hadden beloofd dat hij zijn verse boek Na de siësta mocht komen promoten, werd vakkundig de mond gesnoerd. ‘Koken? In Spanje eten ze paëlla. In mijn boek…’ probeerde hij nog, maar intussen had Verheyen die Hollander al buitengewerkt en was het de beurt aan het derde panellid, Jits van Belle. Herinnert u zich haar nog? Zij was die borsten in het improvisatieprogramma De rederijkers. Ziet u wel. Zelfs in het gezelschap van Johan Terryn, Adriaan Van den Hoof en Johan Heldenberg viel het juffrouwtje te licht uit. Faut le faire. In Aan tafel trekt ze onder de titel Jits en Janneke wekelijks met een Bekende Jan op. Die week was dat Jan Bosman, voor mij een volstrekte John Doe, maar voor Radio-Donnaluisteraars blijkbaar een Grote Piet. ‘Mag ik eens zien hoe uw dagplanning eruitziet?’ vroeg Jits. Dat mocht, en we zagen dat een kantoorklerk of een bandarbeider niet jaloers hoeft te zijn op de dagplanning van een Radio-Donnapresentator. Integendeel, die hebben geen kwekkende verpleegstersstem rond hun kop. ‘Ik ga u eens van dichtbij pakken’, zei ze ter afsluiting. Dergelijke zinnen verwachten wij veeleer van een zweterige oom uit de Westhoek die na drie glazen calvados de bruid op zijn schoot trekt, maar die bewaren ze vast voor een latere uitzending. ‘Mensen willen inhoud. Daarom hebben we voor tafelgenoten met bagage gekozen’, had producer Raf Uten beloofd. In het geval van Jits een 85C, of twee handjes vol.

Wanneer het – als het God belieft – weer augustus wordt en dit programma wordt afgevoerd, zijn we trouwens nog niet van Jan Verheyen af. Zijn nieuwe film komt eraan. De titel vermeldt hij vast ad infinitum in een of ander panel, dus die onthouden wij u. ‘Er staat ons gesidder en gebeef te wachten, want zijn nieuwe thriller zal volgend jaar niet uit de bioscoopzalen weg te branden zijn’, dreigt zijn distributeur. Naar verluidt is het hoofdpersonage een ongelukkige cineast met een strop aan zijn zoldertrap.

door Bart Cornand