Marathon werd vooraf een ‘spectaculair experiment’ genoemd. Nu is de term ‘experiment’ wat in waarde gedaald, zeker in het land van het kleine scherm. Tv-makers gebruiken het woord immers graag en gretig, maar als het uit hun mond komt, betekent het meestal niet meer dan dat ze een nieuwe manier gevonden hebben om mensen te vernederen voor het zicht van de natie. Beauty en de Nerd bijvoorbeeld kreeg bij de start ook het label ‘sociaal experiment’ mee, terwijl het programma er vooral op gericht is om alle bestaande clichés over de twee bevolkingsgroepen uit de titel te bevestigen. Het enige wat daarin op de proef wordt gesteld, is het geduld van de argeloze kijker.

In het geval van Marathon heeft het woord echter geen bittere bijklank. De kandidaten die in de zesdelige reeks – die nu zondag aan zijn laatste aflevering toe is – werden klaargestoomd voor de marathon in New York, hebben hun waardigheid niet moeten afgeven toen ze hun naam onder aan het deelnameformulier neerpootten. Integendeel, in de afgelopen afleveringen is Marathon uitgegroeid tot een verheffend verhaal over hoe enkele gewone Vlamingen erin slagen om hun leven een nieuwe wending te geven. Van Frank, die de kilo’s zag wegsmelten zodra hij zijn eerste looppasjes had gezet, over Joke, aan wie geen groot sprintster verloren is gegaan maar die in haar eigen slakkengangetje gestaag aan de weg timmerde, tot Sylvie, die de ene kwetsuur na de andere te verwerken kreeg maar toch koppig doorzette: Marathon toonde hoe je met de juiste motivatie boven jezelf uit kunt stijgen. Waardoor ik uiteindelijk tot de paradoxale vaststelling kwam dat hoewel het programma voor drie vierde handelt over de blessures die je kunt oplopen door te gaan joggen (vooral de sinistere scheenbeenvliesontsteking blijkt een topper te zijn), de reeks er toch voor zorgt dat je als kijker zin krijgt om uit je zetel op te staan en een blokje om te lopen.

Marathon liet ook uitgebreid zien waar de ploeg van Over Leven – die de reeks heeft gemaakt – sterk in is: wetenschap bevattelijk maken voor het grote publiek. Van bij het begin werd de kijker om de oren geslagen met termen als vetpercentages, knikvoeten, verzuring (en voor één keer niet in een politieke context) en overslag, maar omdat er genoeg tijd werd uitgetrokken voor de nodige uitleg, raakte je nooit verloren. Het meest pijnlijke aan de hele ‘affaire-Koen Fillet’ is dan ook dat ze een donkere schaduw heeft geworpen over wat op zich een uitstekend programma is. Door halsstarrig vast te houden aan de verplichting die ze aan de radiomaker hadden opgelegd om niets over de reeks te verklappen, hebben de makers zich in de eigen voet geschoten. Dat je met marathons gemakkelijk blessures oploopt, dát hadden ze toch moeten weten.

Door Stefaan Werbrouck

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content