Van een uitgesproken fantasie hebben we de denktanks achter de reality-tv nooit verdacht. Hoe platter het cliché, hoe liever, want op clichés is hun imperium gebouwd. Wat niet samengaat en wat op natuurlijke wijze nooit zou verbroederen, brengen ze graag samen onder een glazen stolp om te zien hoe de twee partijen elkaar fysiek of psychisch vermorzelen. Omdat de botsing der beschavingen al onderzocht is, net als de clash tussen de verscheidene ondersoorten van de homo turisticus en omdat geen verzekeringsagent zich borg wilde stellen voor het format ‘Al-Qaeda en de veertig Evangelische Christenen’, werd dit keer het zeer originele idee goedgekeurd om lelijke slimme mannen te mengen met mooie, domme dames. Een naam voor dit briljante concept was snel gevonden: Beauty en de Nerd. Om het geheel enige sérieux mee te geven werd het programma niet verkocht als reality-tv – hoewel voor de opnames de villa van The Bachelor werd gerecycleerd – maar als ‘sociaal experiment’. Een woord waar presentatoren Matthias Coppens en Renate Verbaan bijzonder gewichtig over deden. Waar het experimentele hem juist in zat, was mij niet meteen duidelijk. Kandidaten moeten proeven doen, er hangt een geldprijs als wortel voor hun neus te bengelen en na elke aflevering vliegen enkele deelnemers er met instemming van de groep uit. Ik zou zweren dat ik het al eens eerder had gezien.

De nerds hebben volgens Matthias Coppens allen een hoger dan gemiddeld IQ. Het zal wel aan mijn middelmatige IQ liggen dat ik het buitengewoon intelligente niet zie van uitspraken als ‘Ik ben nog maagd want het is er nog niet van gekomen’, ‘Ik ga niet uit bij gebrek aan gezelschap’ of ‘Ik kom graag grappig uit de hoek’. Gelukkig liet de eerstvolgende proef weinig twijfel bestaan over wie nu de dommeriken waren en wie de slimmeriken. Nadat iedere beauty een nerd had uitgekozen om de kamer, ‘maar voorlopig’ niet het bed’ mee te delen, werden de schoonheden getest op hun restant aan kennis van de middelbare school. Eén wist nog dat een schrikkeljaar 325 dagen telde, een ander meende dat twee dozijn tweehonderdduizend, of nee tweeduizend was en de volgende gokte dat de toren van Pisa in Rome lag. ‘Dat is een strikvraag!’ foeterde ze achteraf. Later die dag moesten de nerds – geeuw – dansen. Je had geen hoger dan gemiddeld IQ nodig om te weten hoe dat zou aflopen: catastrofaal.

Als Beauty en de Nerd in iets uitblinkt, is het in voorspelbaarheid. En dat cynische lachen met de tekortkomingen en de domheid van anderen gaat op de duur ook vervelen – sociaal experiment of niet. Dus nee, ik hoef niet te zien hoe zo’n maagdelijke sukkel verliefd wordt op een tweederangs- schoonheidskoningin die netjes geprogrammeerd verkondigt dat ware schoonheid vanbinnen zit, maar niet van plan is om dat proefondervindelijk vast te stellen.

Door Tine Hens