Vreemd. Terwijl er vooraf liters inkt zijn gevloeid over de wissel van de wacht in De Laatste Show, is het verrassend stil gebleven toen Frieda Van Wijck uiteindelijk de plaats van Mark Uytterhoeven kwam innemen. De ochtend na de eerste uitzending was er welgeteld één krant die terugblikte op haar debuut als talkshowhost, en ook de dagen daarna beperkte de berichtgeving rond De Laatste Show zich tot een opsomming van wie er ’s avonds allemaal op de sofa zou zitten. Alsof er niets veranderd is.

Nu hield ik zelf mijn hart vast voor de komst van Frieda. Haar capaciteiten als journaliste en interviewster staan buiten discussie, alleen was ik bang dat ze krampachtig zou proberen grappig te zijn. Ik betwist allerminst dat er vrouwen met humor bestaan, ik betwijfel gewoon of, zoals zo vaak wordt beweerd, Frieda een van hen is. Maar de vrees was ongegrond. In de eerste aflevering verliep alles nog een beetje stroef en kwamen de gesprekken een beetje getelefoneerd over. Maar de dagen daarna zat de gastvrouw wel goed in haar vel en kreeg het programma een sfeer van vanzelfsprekendheid over zich, alsof het inderdaad nooit anders geweest is.

Veel hulp van de decorbouwers heeft Frieda Van Wijck nochtans niet gekregen. Omdat de breuk met het verleden meteen duidelijk zou zijn voor de kijkers thuis, hebben de ontwerpers een en ander omgegooid. De gasten mogen nog altijd naast elkaar op een zetel zitten, maar Frieda kreeg om onduidelijke redenen een soort lessenaar tot haar beschikking. Waardoor het lijkt alsof de invités niet naar de studio zijn afgezakt voor een vlotte babbel over hun nieuwste boek, film of ander exploot maar om een examen af te leggen. Echt bevorderlijk voor de losse sfeer kan dat toch niet zijn.

Dat die eerste week zo vlot is verlopen, is echter niet alleen de verdienste van de presentatrice. Door de overgang van Mark naar Frieda is ook duidelijk geworden hoe sterk De Laatste Show steunt op het werk van de redactie, en vooral hoe die redactie consistent op hoog niveau presteert. Iedere talkshow en elk entertainmentprogramma op de Vlaamse televisie en radio vist uit dezelfde vijver van mensen die om de een of andere reden die dag in de belangstelling zijn gekomen. De Laatste Show telt ook altijd een aantal ‘usual suspects’ – de Jan Verheyens en Bart Peetersen van deze wereld – maar er duiken evengoed verrassende gasten op. Sam Dunn en Scott McFadyen bijvoorbeeld, die kwamen spreken over A Headbanger’s Journey, hun documentaire over het wereldje van de metalfans. Bovendien slaagt De Laatste Show er vaak in om de platgeïnterviewde gasten toch nog vanuit een andere invalshoek te benaderen. Het leukste moment uit de eerste week bijvoorbeeld kwam er tijdens het interview met Bart Peeters, die door Frieda geconfronteerd werd met een screentest die hij had gedaan voor de Duitse televisie, waarin hij zich als een ware Rudi Carrell liet kennen. Wie had gedacht dat Peeters nog verborgen kanten had?

Tot slot nog een woordje over de nieuwe rubrieken, altijd een belangrijke factor in De Laatste Show. Die vielen eigenlijk een beetje tegen, in de zin dat ze nauwelijks een indruk achterlieten. Gunter Lamoots ‘keek op de week’ was rommelig en eigenlijk alleen grappig toen de stand-up comedian op een originele manier omsprong met het cliché ‘fan van het eerste uur’. Jeroen Meus kon mij meer bekoren, al was het maar omdat de jonge kok allerlei aardappels had meegebracht die hij behandelde als waren het goudklompjes. De grootste tegenvaller was de Waalse sportjournalist Marc Delire, die elke week moet komen vertellen over de actualiteit over de taalgrens. Een initiatief dat lof verdient, alleen draaide zijn eerste passage bijna volledig rond dingen die in Vlaanderen zijn gebeurd en de reacties van de Walen daarop. Alsof ze aan de overkant geen ‘eigen’ nieuws hebben.

Door Stefaan Werbrouck