‘Elke kandidaat in ‘Eurosong’ moet in het introductiefilmpje een korte a-capellaversie van zijn of haar song laten horen, om de appetijt aan te scherpen. Het werkt meestal averechts.’

‘Alles is mogelijk.’ Met die woorden trapte Bart Peeters de nieuwe editie van Eurosong af, en de toon was meteen gezet: ook al zijn de flikflak van Sergio en de beenzwaai van Kate Ryan in Europa roemloos ten onder gegaan, we mogen de moed niet opgeven. Dat Peeters er zelf nog in gelooft, was overduidelijk, want elke deelnemer in de eerste aflevering werd door hem aangekondigd als was het Bono himself die over het gangpad naar voren zou komen.

Peeters’ onverwoestbare enthousiasme kan echter niet verhelen dat de spoeling dit jaar nog net iets dunner lijkt dan in de voorbije edities. Als je achtereenvolgens ex-kandidaten van Star Academy, Idool, Eurosong for Kids en Big Brother te zien krijgt, aangevuld met iemand die tot voor een paar maanden nog nooit op een podium had gestaan, dan kun je niet zeggen dat de fine fleur van de Vlaamse muziek-scene zich heeft ingeschreven. Het magere niveau werd trouwens meteen duidelijk bij de introductie van de deelnemers. Twee stuurs kijkende dames van de Servische televisie hadden zogezegd voor elk van hen een propagandafilmpje gemaakt – een trouvaille waarvan de meeste charme na twee keer al verdwenen was – en op het einde moest de artiest daarin telkens een korte a-capellaversie van zijn of haar song te berde brengen.

Een amuse-gueule, zo u wilt, die de appetijt moest aanscherpen voor wat nog zou komen. Alleen werkt het meestal averechts, zeker bij Femme Fatale – née Betty uit Big Brother – die van een roltrap kwam afgedaald en enkele noten liet horen die zo vals waren, dat je vurig zat te wensen dat de roltrap een eigen wil zou krijgen en van richting zou veranderen. De enige uitzondering was Brahim, de Roeselaarse rapper die zijn sporen verdiende in de eerste editie van Idool, toen dat programma nog deels om muziek draaide. Hij liet meteen horen dat hij echt kan zingen, en ook tijdens het optreden zelf stak hij ver boven de andere kandidaten uit. Niet zozeer met zijn song, een doordeweekse midtempo soulballad, maar omdat hij de enige was waarvan je tenminste het gevoel kreeg dat het po-dium zijn natuurlijke biotoop is.

De beslissing wie naar Belgrado mag, valt vanaf dit jaar alleen de tv-kijker toe. Dat was in de vorige edities eigenlijk ook al zo, aangezien de punten van het éénpubliek toen dubbel telden, maar nu krijgen de mensen thuis als enigen de kans om te stemmen. Je moet de luitjes die gewend zijn om op zondagavond te sms’en voor hun favoriete idool een bezigheid geven natuurlijk. De vakjury heeft daardoor enkel nog een ‘adviserende functie’, maar vreemd genoeg kwamen de juryleden nu nog minder kritisch voor de dag dan vroeger. Zelfs boeman Marcel Vanthilt ontwaarde in die eerste aflevering al ‘drie potentiële eindwinnaars’ en zelfs één song, die van Brahim, die ‘misschien zelfs te goed is voor het Eurovisiesongfestival’.

Eurosong is gewoon een circus, en dat wil iedereen toch zien’, zo verklaarden de makers enkele dagen voor de start het succes van het programma. Daar is iets voor te zeggen, alleen is Eurosong een circus waarbij er in het midden een paar mensen met twee ballen staan te jongleren en iedereen doet alsof Cirque du So-leil aan het optreden is.

Door Stefaan Werbrouck

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content