Iedereen heeft zo zijn zwakke plek. Die van Daisy Van Cauwenbergh was tot voor kort cocktailsaus, die van mij heet Peter Van de Veire. Ik ben een fan van het eerste uur en daar verandert zijn gezwinde passage over het tv-scherm nauwelijks iets aan. Dit zegt meer over de onvoorwaardelijkheid van mijn fandom dan over mijn enthousiasme voor het muzikale gezelschapsspel dat De Provincieshow heet.

Om kort te zijn: iedere vorm van provinciaal chauvinisme, of het nu over muziek, de duivensport of opgedreven Seat Ibiza’s gaat, laat me koud. Het zal mij een zorg wezen welke onzer wingewesten het meest muzikale is. Als Vlaams-Brabant het onder het zinderende charisma van kapitein Kris Wauters haalt, dan zal het niet aan mij liggen. De schaarse avonden waarop mijn meest toonvaste ik de kindertjes in slaap zingt, kijken zij me misschien liefdevol en bemoedigend aan – daarvoor zijn het mijn kinderen – maar ratten, muizen, kakkerlakken en bedwantsen stuiven spoorslags het huis uit. Een meer effectieve remedie tegen ongedierte bestaat er nauwelijks. Hiervoor komt De Provincieshow niét in aanmerking. De mensen die er op de twee podia aantreden, zijn allemaal prima zangers die fijne liedjes ten gehore brengen. Bart Peeters, Tom Helsen, Admiral Freebee, Lady Linn: zij mochten in die eerste aflevering aantreden om de voor ons onbekende kleuren van hun respectieve provincies te verdedigen, aangevuurd door een professioneel opgefokte kapitein en een publiek dat voor de camera’s graag deed alsof de eer hunner geboortegrond voor hen minstens zo belangrijk was als de correcte uitbetaling van gepresteerde overuren.

Het is duidelijk dat bij het bedenken en uitvoeren van dit soort programma veel kostbare energie verloren gaat. Neem nu Dana Winner, de stormram van de Limburgse troepen. Niet alleen slaagde zij erin Peter zeer overtuigd als Koen te begroeten, maar ze wist het zo ver van de pot te rukken dat ze Regi een ‘Limburgse womanizer‘ noemde. Als Limburgse man zou ik me toch een béétje in mijn kruis getast voelen. In ieder geval sleurde de womanizer een stoet dames in alles verhullende gewaden het podium op, alwaar ze de Limburgse ladykiller ‘oho’ en ‘aha’ zingend ondersteunden bij een paringsdans op de synthesizer. Voor alle duidelijkheid: Winner won dit duel niet.

De andere vrouwelijke kapitein, de genaamde Evy Gruyaert uit West-Vlaanderen, had het die avond duidelijk kwaad met de heersende opwinding in de rijen West-Vlamingen achter haar. ‘Godver, shit, dju, dju, wa zegde gij, kennekik u ergens van’ en ander onbeschaafd taalgebruik hoorden we uit haar mooie mond opstijgen. Of is dit de manier waarop bevallige vrouwen zich nu eenmaal uitdrukken als ze meer mans willen klinken? In ieder geval: met de verrassingsact Billy scoorde ze hoog op de tabel van de aanstekelijke kitsch. Een filmpje deed ons, lieve kijkers, geloven dat Evy het meisje Billy uit de lokale carwash plukte. Omringd door van water en schuim voorziene Missen Coast, een rode VW kever en een lange, kale pianostemmer zong Billy met de overgave van een meisje dat voor even haar droom binnen handbereik weet. En plots werd De Provincieshow het provinciale zottekeskot zoals Van de Veire het graag heeft. Peterkepeterkepeterke bleef onder al het lokale borstgeklop overigens geheel en al zijn spitsvondige zelf. Maar hoe graag wij hem ook bezig horen en zien, De Provincieshow zal ons niet thuishouden. Het is het soort programma dat prima werkt als relativerend achtergrondgeluid wanneer je belt naar de klachtenlijn van een of andere nutsvoorziening.

Door Tine Hens