‘Hoe is het succes van Witse te verklaren?’, vroeg Wim Devilder zich vorige week tijdens Koppen af. Met een bezorgde blik in de ogen, als had hij het over een levensbedreigende drug die furore maakt in het partycircuit en niet over de misdaadserie van de VRT die sinds mensenheugenis de kijkcijfers aanvoert. Twee reporters van het magazine hadden zich enige tijd ondergedompeld in het leven op de set, op zoek naar een verklaring voor de populariteit van de tv-reeks. Zoals wel vaker gebeurt als de VRT-nieuwsdienst de blik richt op producten van het eigen huis, kwam het onderzoeksteam echter terug met weinig meer dan een promotiefilmpje.

De programmamanager mocht uitgebreid de herkenbaarheid van de serie loven – volgens hem wil iedere Vlaming zelf een beetje Witse zijn, omdat die durft in te gaan tegen zijn oversten -, terwijl hoofdrolspeler Hubert Damen nog maar eens kon komen uitleggen hoe vreemd het wel is dat hij op zijn vijftigste een sekssymbool is geworden. Blijkbaar zijn vrouwen in de overgang helemaal gék van zijn knorrig en humeurig personage. Naar ik vermoed komt dat eveneens door de herkenbaarheid en zit er bij hen thuis op de sofa net zo’n exemplaar in te dommelen tijdens Witse.

Net nadat Damen nog even had verteld hoe geweldig de sfeer tijdens de opnames wel is, werd de toon toch een klein beetje bitsig. De reportagemakers brachten immers De Parelvissers in herinnering, een reeks die niet alleen uitstekend scoorde bij de kijkers maar daarnaast ‘dankzij het spel met de flashbacks ook laaiende recensies losweekte bij de critici’. Blijkbaar is het voor de mensen achter Witse moeilijk te verkroppen dat de critici als het hun serie betreft het enthousiasme van een natte dweil tentoonspreiden, want de reactie klonk tamelijk zuur. ‘Een moeilijk verhaal vertellen op een moeilijke manier, dat is gemakkelijk’, stelde Witse-bedenker Ward Hulselmans. ‘Maar een moeilijk verhaal vertellen op een mákkelijke manier, dat is al heel wat moeilijker.’ En een mákkelijk verhaal vertellen op een makkelijke manier, hoe zit het daar dan mee, vroeg ik me af. Want dat is toch wat Witse iedere week doet?

Maar goed: wellicht ligt de verklaring voor het succes net in het feit dat een flashback er al wordt afgedaan als gevaarlijke nieuwlichterij. In de halsstarrigheid waarmee elk risico vermeden wordt, zodat je als kijker iedere week perfect weet wat er je te wachten staat en je zodoende nooit teleurgesteld kunt worden. Trouwens: de dooddoener dat Witse goed is in zijn genre, gaat hier ook niet echt op. Tenslotte behoren Amerikaanse reeksen als The Wire of The Shield ook tot dat genre, twee series die zich tot Witse verhouden als de Sixtijnse Kapel tot de droedels die je tekent als je je tijdens een telefoongesprekje verveelt.

Volgende week loopt het derde seizoen van Witse af. ‘Maar geen nood,’ zei Wim Devilder na afloop van de reportage, ‘want er volgen nog minstens drie nieuwe reeksen.’ Waarna ik degene was die bezorgd voor zich uit begon te staren.

Door Stefaan Werbrouck