Zondag, 19.55 – vtm Afgaand op het aantal reclamefilmpjes voor transitbevorderende drankjes beleven we constiperende tijden. Waren het eerst vrouwen van middelbare leeftijd die over hun volle buik wreven, tegenwoordig klagen ook mannen over dat opgeblazen gevoel. Ligt het aan de politici, vraagt een mens zich af. Of aan de journalisten die de politici interviewen en weglopen als die niet luisteren? En aan de quizzen waaraan die politici meedoen, hoewel ze daar ooit in een ander, minder populair deel van hun leven schande over spraken? Of draaien onze darmen gewoon in de knoop omdat de ergernis te groot is? Er blijft toch één zekerheid overeind: reclame is bedrog. Beter dan Yakult en actieve Bifidus werkt humor om het maag-darmkanaal te verlichten.
Daarom is Tegen de sterren op zo’n verademing: het is een humoristisch programma zonder pretentie dat je af en toe goed doet lachen. Zo eenvoudig kan het leven op een zondagavond zijn. De makers ondernemen geen noemenswaardige pogingen om origineel te zijn en brengen imitaties van bekende burgers in persiflages van populaire programma’s. Soms werkt het, soms niet. Het opgefokte alter ego van Hannah Maes uit Code 37, gespeeld door Clara Cleymans, dat Sinterklaas beschuldigt van zedenfeiten met minderjarigen lag er net te dik op. Ook de humor die Filip en Mathilde stuntelig pogen te brengen, leek op een al maanden vergeten brooddoos – muf en belegen.
Wel hilarisch was de knorrende Bart De Wever van Ivan Pecnik. De arrogantie, het zwarteschaapcomplex, de vleesgeworden minachting en de permanente misnoegdheid: Pecnik wist De Wevers kwaliteiten met een welgemikte trek van de wenkbrauw of mondhoek te verbeelden. Ik dacht niet dat ik deze zin ooit zou schrijven, maar ik hoop méér van deze Bart De Wever te zien. Met de nadruk op deze. De Elio Di Rupo van Walter Baele was stereotieper. Opmerkingen als ‘ik zal dat jonge mannetje eens pakken’, als hij in De slimste mens voor een vraag van Sam Gooris kiest, zijn leuk, maar niet echt straf.
Bij Erika Van Tielen vroeg ik me dan weer af of ze wel boeiend genoeg is om te imiteren? Verder dan wat giechelen, haar bril op- en afzetten en een beetje met de koperkleurige haren zwaaien, kwam Clara Cleymans niet. Misschien omdat er gewoon niet meer is? Anders is dat bij de engagement ademende Annemie Struyf. Nathalie Meskens bracht haar als een geflipte, slonzige egotripster bezig met ‘persoonlijk journalistiek werk’. Terwijl ze naast een in radicale klederdracht uitgedoste moslim slofte, vroeg ze hem of hij wel zeker was dat het zijn vrouw was, die onder die burka achter hem aanliep. En of hij zich nooit van burka vergiste?
Het fragment was vooral grappig omdat het pijnlijk dicht bij de werkelijkheid lag. De makers van Tegen de sterren op beweren graag dat ze willen lachen zonder respectloos te zijn. Dat is een nobel doel, maar ik vind dat humor zich zo weinig mogelijk met respect moet bezighouden en zo veel mogelijk met grappig zijn. ‘Timing’, blafte Guga Baúl als de griezelig perfecte imitatie van Gunter Lamoot toen Filip en Mathilde hem naar het grote geheim van de humor polsten. Een minimum aan voorspelbaarheid, durf ik eraan toe te voegen. En niet te veel respect, echt niet.
Lees nog meer recensies en bedenkingen in de nieuwe blog Testbeeld op KNACKFOCUS.BE
TINE HENS
‘Tegen de sterren op’ doet je af en toe eens goed lachen – zo eenvoudig kan het leven op zondagavond zijn.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
