Donderdag 2/5, 21.00 – Discovery ChannelIn Swimming with Monsters duikt natuurkenner Steve ‘Deadly 60’ Backshall de onderwaterwereld van Mexico, Brazilië en Botswana in, en gooit hij zichzelf ten prooi aan ’s werelds gevaarlijkste waterdieren: witte haaien, nijlpaarden, groene anaconda’s en Humboldt-inktvissen. Zijn opzet: hun onderwatergedrag bestuderen en de mythe ontkrachten dat ze een bedreiging zijn voor de mens. Ondanks de programmatitel neemt Steve Backshall de woorden ‘dodelijk’ en ‘monsters’ liever niet in de mond. ‘Ik heb een andere definitie van ‘dodelijk’ dan de meeste mensen. Ik beschouw libellen, lieveheersbeestjes en zandkevers als dodelijke beesten. (lacht) Mijn grootste angst is dus niet met die zogezegd gevaarlijke waterdieren zwemmen, maar wel dat men ze ziet als demonische wezens die uitgeroeid moeten worden. De statistieken zeggen trouwens genoeg: ieder jaar worden 1,3 mensen het slachtoffer van een witte haai. Je hebt meer kans om vermorzeld te worden door een koe!’
Er zijn ook statistieken die uitwijzen dat nijlpaarden de dodelijkste Afrikaanse dieren zijn. Ze zijn gevaarlijker voor mensen dan krokodillen, leeuwen en olifanten.
STEVE BACKSHALL: Oké, ik zou liegen als ik zeg dat ik niet enorm bang was toen ik zo’n nijlpaard tot op twee meter van me zag naderen. Maar dat op beeld kunnen vastleggen, was wél een geweldige ervaring. Ik had nooit gedacht dat we daarin zouden slagen.
Ruikt zo’n dier die angst niet?
BACKSHALL: Ja. Het komt er dus opaan je emoties te verbergen. Als je de juiste lichaamstaal gebruikt en zelfverzekerd overkomt, beschouwen ze je niet als de vijand. Nu, ik heb zelf veertien jaar ervaring in dit soort werk, en ik heb me laten omringen door een team van gedragsexperts, wetenschappers en professionele duikers. We hebben ons huiswerk goed gemaakt. Al is ervaring ook niet alles, natuurlijk. Hoewel ik al met honderd verschillende haaien had gezwommen, was ik toch nog bloednerveus toen ik me voor de witte haaien ging gooien. We zijn er speciaal voor naar Isla Guadalupe in Mexico afgereisd. Voor het eerst in mijn carrière wilde mijn moeder dat ik haar na elke draaidag opbelde, om te laten weten dat ik nog in leven was. (lacht) Maar zodra ik met een drie meter lange witte vrouwtjeshaai in het water zat, voelde ik me helemaal op mijn gemak. Ze was prachtig, en helemaal niet agressief. We lagen op een bepaald moment zelfs bijna met onze neuzen tegen elkaar. Onvergetelijk.
Ben je in je carrière nog nooit aangevallen?
BACKSHALL: Jawel, maar ik heb niet zoveel blessures opgelopen: één giftige slangenbeet, een kleine krokodillenbeet op mijn been, een haaienbeetje op mijn rechterhand… Niks om over naar huis te schrijven. (lacht)
Wat ben je zoal te weten gekomen over het gedrag van de monsters?
BACKSHALL: Dat de onderlinge communicatie tussen nijlpaarden onder water veel gesofisticeerder is dan je zou denken: ze klinken als walvissen en dolfijnen! Ook de manier waarop anaconda’s zich in het water voortbewegen is opmerkelijk. Ze zwemmen niet, maar kruipen over de bodem zoals ze dat op het land doen. Ze kwispelen ook op dezelfde manier met hun tong, wat betekent dat hun reukzin onder water even goed functioneert. Ik heb de beelden getoond aan enkele experts, en die werden echt omvergeblazen. Niemand heeft zoiets ooit van zo dichtbij kunnen filmen.
MICHAEL ILEGEMS
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
