RUSS MEYER

VS 1975, MET SHARI EUBANK, CHARLES NAPIER, USCHI DIGARD. 00.25 – ARTE

‘Hij houdt van shots die beginnen met een landschap ter grote van Monument Valley en eindigen met een close-up van borsten die de Grand Canyon zouden vullen’. Het is een uitspraak van criticus Robert ‘ Two Thumbs Up’ Ebert, maar ze illustreert perfect Russ Meyer, de cineast met als lijfspreuk ‘ You can never have too many tits in a movie’. Fan John Waters noemde hem de ‘Eisenstein of the nudies’. Een andere koosnaam was de ‘Walt Disney of porno’, ook al draaide deze hekeldichter van de conservatieve Amerikaanse waarden nooit een teken- of pornofilm. Het handelsmerk van zijn trashy films waren vrouwen met voluptueuze borsten. Zijn obsessie voor de grote cupmaat en voor nymfomanen met een enorme seksuele appetijt maakt ook van het surreële Supervixens een monument van de kitschpopcultuur. In deze cartooneske karikatuur van de roadmovie drijft gewezen oorlogs- en Playboy-fotograaf Meyer zijn spot met morele stereotypen – de man is het domme seksobject – tot het uiterste. Of wat te denken van bitchy supervrouwen met hypergenereuze boezems die met een bergtop copuleren, in negligé een auto met de aks te lijf gaan of een Duitse postorderbruid die iets doet met koeien? Ook al blinken zijn formulefilms uit in overdrijving, extreem geweld, groteske overacting en platte vulgariteit, het is die eigenzinnige buitensporige combinatie die van deze sekspionier van de commerciële cinema in de jaren 60 de subversieve koning van de satirische sexploitation heeft gemaakt.

Le retour de Martin Guerre HH Daniel Vigne, FR 1981. De Hollywoodremake Sommersby (met Richard Gere) kan niet tippen aan dit origineel. Buñuel-scenarist Jean-Claude Carrière schreef mee aan het scenario van dit intrigerend, nauwkeurig gereconstrueerd, maar veel te verheven identiteitsdrama annex rechtsvertelling over een landbouwer die gelouterd terugkeert uit de Honderdjarige Oorlog. Of is Depardieu inderdaad een bedrieger en helemaal niet de echtgenoot van Nathalie Baye? (20.40 – ARTE) l Ma vie en rose HH Alain Berliner, FR 1997. Het artistieke succes van dit sociaal-realistisch, tragikomisch sprookje dat baadt in een typisch Belgisch magisch realisme, leidde ertoe dat Hollywood naar de diensten van Berliner kwam solliciteren. Hij kwam van een kale reis met Demi Moore thuis (Passion of Mind). Van dit delicaat, poëtisch psychodrama over een zevenjarig jongetje dat denkt een klein meisje te zijn, gaat een onweerstaanbare charme uit (20.45 – La Deux).

(L.J.)