SUPERHELDIN IN ZIJDEN PANTY’S

© KRIS DEWITTE

Deze week in het land voor een serie concerten: Chrysta Bell, de muzikale muze van niemand minder dan David Lynch. Zwoel, mysterieus en een onverbiddelijke flirt: een femme fatale ten voeten uit. ‘Ik doe niks liever dan me 100 procent in te leven.’

‘Chrysta Bell is round, fully packed – and she can sing too.’ Zo stond het twee jaar geleden te lezen op de website van de zangeres. Ondergetekende: David Lynch. Vandaag prijkt er een afgezwakte maar gelijkaardige versie van zijn blurb in haar bio: ‘Chrysta Bell looks like a dream and Chrysta Bell sings like a dream – and the dream is coming true.’ Zelfs een legendarische cineast en spirituele mens als Lynch kan – of wil – er op zijn grijze dag niet omheen: het totaalpakket dat Chrysta Bell in de aanbieding heeft. Een stemgeluid dat haar sensuele curves past, en vice versa. Geen kant-en-klare diva maar een volbloed femme fatale, een vleesgeworden incarnatie van Jessica Rabbit, tot leven gekomen in het surrealistische en wellustige universum dat Lynch schiep met films als Blue Velvet, Wild at Heart en Mulholland Drive.

Ze was pas negentien toen ze aan de arm van een agent uit Hollywood werd voorgesteld aan David Lynch. Niet om naar een filmrol te hengelen, maar om te peilen naar de diepte tussen hun beider muzikale habitat. Dat bleek erg goed mee te vallen. ‘Alsof er een warm licht binnen in mij ging branden’, aldus Bell over die eerste ontmoeting. Hun muzikale pact beschreef ze als ‘een chemie uit de duizenden’. Dat was twee jaar geleden, toen we Bell (haar echte naam mogen we niet verklappen) opbelden naar aanleiding van This Train, het debuutalbum dat ze uiteindelijk samen met Lynch inblikte. Hij schreef tekst en muziek van alle songs, zij pompte er een hart en een ziel in: ‘Werken met David is een les in overgave, en laat dat nu net mijn sterkste punt als zangeres zijn. Ik doe niets liever dan me honderd procent in te leven. I pour myself in it. Ik ben pas tevreden als elk woord druipt van de emotie.’

Sinds de release van This Train heeft Chrysta bijna onafgebroken de wereld rondgetoerd, van Parijs tot Tokio tot Brussel, waar ze vorig jaar in februari in de AB het voorprogramma speelde van, zo zegt ze zelf, ‘a very charming young man’ met de naam Gabriel Rios. Deze week zet de roodharige vamp opnieuw voet op Belgische bodem, voor drie concerten in verschillende culturele centra.

‘Als ik het goed heb, spelen we deze keer in theaters met zitplaatsen, en daar ben ik blij om’, klinkt het vanuit Oakland via Skype. ‘Zo’n theatrale setting maakt het makkelijker voor me om op te gaan in mijn rol. Rollen, moet ik zeggen, want het ene moment voel ik me het zingende barmeisje uit de lokale stamkroeg, en dan weer ben ik een decadente, glamoureuze stoeipoes. Waar ik het langst bij blijf hangen, hangt van de sfeer op het moment, en dus ook sterk van het publiek, af. Ik beschouw optreden als op een date gaan: beide partijen moeten ervoor zorgen dat de ander zich op zijn gemak voelt en een soort onuitgesproken contract naleven. Je moet elkaars groove uitpluizen en aftasten, alleen zo gaan de sappen echt aan het stromen. (lacht)‘ Chrysta Bell giechelt als een verlegen schoolmeisje om haar eigen dubbelzinnigheden, in schril contrast met de warme, dromerige stem waarmee ze spreekt en zingt. Hoe voelt het eigenlijk, steevast als een femme fatale bestempeld te worden? ‘Op een goede dag gaat het me goed af, maar dat is natuurlijk maar één deeltje van mijn persoonlijkheid. Een femme fatale is en blijft een personage: ik ken geen enkele vrouw die 24 uur per dag een zwoele blik in haar ogen heeft, met uitdagende oneliners strooit en elke man om haar vingers windt. Het zou vermoeiend zijn, en griezelig! Eigenlijk zijn femmes fatales even fictief als superhelden met bovennatuurlijke krachten. Verleidelijke superhelden, in zijden panty’s! (lacht)

En in sommige gevallen met een gitaar omgegord, want sinds kort staat Chrysta Bell niet langer continu met lege handen op het podium. ‘Nu ik gitaar heb leren spelen, heb ik het gevoel dat ik de hele wereld aankan’, vertelt ze enthousiast over haar nieuwe liefde, een vintage Les Paul. ‘Ik heb mijn angst moeten overwinnen om er het podium mee te delen, maar nu voelt het zo goed als ik ze tegen mijn lijf aandruk, en ik speel zo graag met de delayeffecten en de tremolo.’ Gegiechel. Doet ze het nu opzettelijk of niet, dat naïeve geflirt en de schunnige woordspelletjes? Een antwoord wuift ze onschuldig weg, maar wie binnenkort op date gaat met Chrysta Bell weet in elk geval wat te verwachten. Nog één ding: haar optredens staan aangekondigd als ‘David Lynch presents…’, maar wie de regisseur in levenden lijve verwacht, is eraan voor de moeite. ‘Hij zal erbij zijn in gedachten’, weet Chrysta, ‘David gidst me waar ik ook ga of sta. Stress of podiumvrees heb ik nooit, ik spring gewoon het diepe in, en ik weet dat David me opvangt, wat er ook gebeurt.’

CHRYSTA BELL

5/12 in 30CC (Leuven), 6/12 in CC Muze (Heusden-Zolder) en 7/12 in CC Evergem.

DOOR JONAS BOEL – FOTO KRIS DEWITTE

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content