HOMO ECLECTICUS. Op zijn eerste songcyclus in vijf jaar tijd schurkt Sufjan Stevens zich als een bronstige bobtail tegen elfendertig stijlen tegelijk aan.
The Age of Adz
Elektropop
Asthmatic Kitty
Eerder gering is de kans dat u ons aantreft in de donkere spelonken van een SM-club; noch met leren riempjes vastgegespt aan een spijkerpaal en met een rode bal vastgeklemd in onze mond kronkelend onder het genot van druppend kaarsvet op onze bast, noch poedelnaakt en in hurkzit likkend aan de stiletto’s van Mia Doornaert, en al helemáál niet onder dwang een marathonuitzending van alle seizoenen van FC De Kampioenen uitzittend.
Maar het moet gezegd: het oeuvre van Sufjan Stevens proberen te doorgronden, heeft iets aangenaam masochistisch. De singer-songwriter en multi-instrumentalist uit Detroit, Michigan maakt platen die onderling nog minder overeenstemming vertonen dan Véronique De Kock en Phaedra Hoste als ze allebei hun loeten hebben, en zelfs binnen een en dezelfde plaat zapt hij vaak tussen meer stijlen en genres dan er in een gemiddelde muziekencyclopedie beschreven staan.
Nadat hij eerst met indierock en elektronica had gestoeid, brak Stevens zeven jaar geleden door met de badinerende folk van Michigan. Daar gooide hij het religieus geïnspireerde Seven Swans achteraan, om vervolgens alle grenzen tussen folk, rock en synthpop af te tasten op Illinoise en de bijbehorende outtakes-plaat The Avalanche. Eind 2006 bracht hij doodleuk een box met liefst vijf ep’s vol kerstliederen uit en vorig jaar gaf hij zijn eigen, op nieuwe songs beluste fans manhaftig the finger door het volledig instrumentale, haast modern klassieke BQE uit te brengen, een conceptalbum over de Brooklyn-Queens Expressway – juist: een plaat over een autoweg.
The Age of Adz is ’s mans eerste songcyclus in vijf jaar tijd. Tot zover het conventionele gedeelte, want op zijn achtste langspeler roert en mengt Stevens weer alle mogelijke genres door elkaar. Barokke kamerpop, elektronische progfolk, futuristische orkestmuziek: louter muzikaal valt The Age of Adz simpelweg niet te pláátsen, maar tenzij u in de verhuissector bent tewerkgesteld, mag dat geen beletsel zijn.
Dus vóór u zich tot de Dienst Naverkoop van uw lokale platenwinkel wendt, het is wel degelijk de bedoeling dat het modern klassieke Too Much plots elektronisch gegijzeld wordt, het is volstrekt normaal dat in Get Real Get Right – een schijnbare tune van een ouderwetse videogame – plots een dwarsfluit komt voorbijgewaaid, en het hoeft evenmin verbazing te wekken als in het operateske The Age of Adz op de achtergrond de productielijn van Opel Antwerpen lijkt mee te zoemen.
Klinkt vermoeiend? Dat is een half biervat achteroverklokken en vervolgens op wankele benen achter m/v met goesting aanlopen evengoed, en dat doen we toch óók elk weekend met veel plezier?
Download
Too Much
Now That I’m Older
I Want To Be Well
Vincent Byloo
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
