Het team achter ‘The Matrix’ zet niet alleen twee sequels op de wereld, maar lanceert een heel mediaoffensief met videogames en animatiefilms.

© Newsweek. Vertaling Lieve Van de Velde.

Al wie met de Wachowski’s heeft samengewerkt, verklaart dat beide broers ongelooflijk veel talent hebben. En iedereen die hen heeft ontmoet, vraagt zich af of die twee ooit slapen? En zo ja, wanneer in godsnaam? In de herfst van 1999, toen de twee na de Japanse première van The Matrix op het vliegtuig terug naar huis zaten, haalde Larry een geel notitieboekje boven en zette hij de krijtlijnen uit van wat we gemakshalve maar het ‘Wachowski Manifest voor de Wereldwijde Overheersing van Populaire Cultuur’ zullen noemen. Te beginnen met de film, waarvan toen al de twee sequels waren gepland. Plus de website whatisthematrix.com, die toen in zijn kinderschoenen stond en dienst deed als babbelbox voor de steeds groeiende groep van Matrix-fans. Maar de broers wilden meer. Ze wilden een verzameling kortfilms die zich moesten afspelen in de wereld die ze zelf geschapen hadden. Ze wilden een bloedstollende videogame bij de tweede film. En bovenal wilden ze dat allemaal klaar hebben tegen 2003.

Een behoorlijk verlanglijstje, maar niet echt ongebruikelijk in een tijdperk waarin films als onderdeel van een bredere productgroep worden gelanceerd. Wat zo ongebruikelijk was, was de betrokkenheid van de Wachowski’s zelf bij dit hele gebeuren. Ze schreven zelf drie van de negen animatiefilms uit The Animatrix en keurden de scenario’s en vormgeving voor de andere zes goed. En voor Enter the Matrix namen ze niet zomaar de acties uit The Matrix: Reloaded over, maar schreven ze speciaal een scenario van 244 bladzijden. En ja, ze hadden voor het computerspel net zo goed materiaal uit de film kunnen gebruiken, zoals Electronic Arts deed voor The Lord of the Rings, maar de broers schoten nieuw materiaal, met dezelfde crew, cast en decors. ‘Dit gaat verder dan merchandising of reclame’, zegt producer Joel Silver. ‘De animatiefilms, de website, het computerspel en de film vormen samen één kluwen, één manier om het verhaal te vertellen.’

Wij konden vijf van de animatiefilms bekijken. Ons oordeel? Driewerf waw. The Final Flight of the Osiris, dat in de bioscoop uitkwam als voorfilm bij Dreamcatcher, loopt door de fotorealistische beelden het meest in de kijker, maar wij waren het zwaarst ondersteboven van The Second Renaissance, geregisseerd door Mahiro Maeda. Een parabel over hoe machines de macht over de wereld krijgen en hoe de mens de ziel in de nieuwe machines niet ziet. Maeda bombardeert de kijker met een storm van beelden over de horrorverhalen van de voorbije vierhonderd jaar: slavernij, lynchpartijen, wereldoorlogen, concentratiekampen, nazi-experimenten, de Koude Oorlog, rassenrellen en kernoorlogen passeren de revue.

Het computerspel ‘Enter the Matrix’ draait rond een verhaal waarnaar in de film ( Reloaded) enkel zijdelings wordt verwezen. De hoofdpersonages hebben in de film een bijrol: Niobe (Jada Pinkett Smith) en Ghost (Anthony Wong). In het spel zit dezelfde dynamiek als in de film. Inclusief alle speciale effecten: muurlopen, de kungfugevechten, bullet time, en (veel) wapens. Cool is ook de subgame waarmee je met behulp van Dos-commando’s de Matrix kan hacken. Op die manier kun je je personage upgraden en kom je een stuk dichter bij de geheimen van het spel. ‘Je moet de film niet gezien hebben om het spel te kunnen spelen, of omgekeerd’, zegt gameproducer Dave Perry. ‘Maar stel dat er twee mensen naast elkaar in de bioscoop zitten en een van de twee heeft het spel gespeeld, dan zal die beter begrijpen wat er precies op het scherm gebeurt.’ Of: hoe in de 21e eeuw verhalen worden verteld.

Door N’Gai Croal