Elke dinsdag 22.10 – Canvas

Persoonlijk ben ik er geen voorstander van om iedere BV met een enigszins vreemde hobby gratis zendtijd aan te bieden om de onschuldige kijker in diens genot te laten delen. Hobby’s zijn persoonlijk en worden verondersteld dat te blijven. Maar iedere regel – hoe rigide ook – heeft zijn uitzonderingen.

Stijn Meuris is er een van. Ik wil hier graag een bekentenis doen: ik heb een zwak voor die man. Ja, ook voor mij is Het gesproken dagblad in Man Bijt Hond een vaste bron van ergernis – daarvoor moet ik niet eens van Joodse afkomst zijn. En ja, ook ik vind zijn humor nog fletser dan de zelfbruinende crème van Jan Becaus, maar voor de passie, de koppigheid en het enthousiasme waarmee hij doet wat hij doet, kan ik enkel intense bewondering koesteren.

Vorig jaar is al eens gebleken dat Stijn Meuris buiten het schreeuwen op muziek, er nog een andere bizarre hobby op na houdt: sterren kijken. Oftewel: astronomie. Zo mocht hij van zijn vrienden bij Canvas een eenmalig programmablokje vullen met zijn buitenissige en zelfs wat beangstigende fascinatie voor de ruimte die ons omringt. Blijkbaar kon dat op zo veel medeleven rekenen dat de heren van Canvas hem prompt voor een hele reeks boekten. Misschien wierp er ergens op een verlichte verdieping van het VRT-gebouw wel een man – die verder onbekend wenst te blijven – de vraag op of men zo’n ingewikkelde materie niet beter aan specialisten overlaat. Als die vraag al gesteld werd, werd het antwoord toch zeer snel gevonden: waarom de zaken ingewikkeld maken als het ook eenvoudig kan? Geen reden om een onverstaanbaar wauwelende Stephen Hawkins over rode reuzen, dimensies en oneindige tijdzones te laten vertellen als je vlakbij huis een Stijn Meuris hebt.

En dus mag Stijn Meuris enkele weken lang mensen gijzelen in een amfitheater in Sint-Truiden voor zijn eigen grote sterrenshow Stijn en het Heelal. ‘Tijd’ luidde het thema van de tweede lezing. Stijn Meuris toonde met handen, voeten, scheerapparaten én een lampje aan hoe relatief tijd is. Dat dezelfde hoeveelheid tijd dodelijk lang en ergerlijk kort kan zijn. Dat tijd verandering en beweging is. Het zijn redene-ringen waarin ik mij graag mag verliezen. Toen ik voor het eerst hoorde dat iedere blik op de ruimte een blik in het verleden is en dat de sterren die wij nu zien er eigenlijk niet meer zijn omdat ze vele lichtjaren van ons verwijderd zijn, was ik behoorlijk onder de indruk. Ook het verhaal van de rode reus die onze zon ooit zal worden, waardoor zij die ons nu licht geeft en bruin bakt, ons zal opslokken als we gaar zijn, bracht me die eerste keer van mijn melk.

Zo trokken ook de kindertjes in het publiek grote ogen toen de energetische massa genaamd Stijn een bruine dwerg, een blauwe ster en een rode reus uit zijn hoed toverde. Ik had de indruk dat het trouwens vooral de kinderen waren die met open mond staarden naar de astronomische krachttoer die Stijn Meuris voor hen opvoerde. De idee dat je evengoed naar het heelal kunt kijken als ernaar luisteren verbaasde hen minstens evenzeer als de groeiende zweetvlekken onder de oksels van hun ruimtegids. Waarmee ik vooral wil zeggen dat Stijn en het Heelal werkelijk een zeer vermakelijk kinderprogramma is. Alleen vreemd dat het na 10 uur op Canvas wordt uitgezonden.

Tine Hens