George Lucas, met Hayden Christensen, Ewan MacGregor, Samuel Jackson, Christopher Lee

Tien jaar nadat The Phantom Menace bijna haar idyllische planeet Naboo vernietigde, blijft prinses Padmè Amidala – geen rimpel verouderd, maar wel senator – aan de zijde van haar vrienden met de ridicule namen: Jedi Knight Obi-Wan Kenobi, flink bebaard; Padawan Annakin Skywalker (die van een ergerlijk 9-jarig kereltje is uitgegroeid tot een ergerlijk 20-jarig kereltje); en ja, ook Jar Jar Binks (die tot ieders opluchting nog geen vijf minuten screen time krijgt).

Als Amidala ternauwernood aan een aanslag ontsnapt, gaan de twee zeurende flitszwaardvechters op zoek naar de dader en komen zo een sinister complot tegen de Republiek op het spoor, geleid door Count Dooku. Annakin, Ani voor de kameraden, interpreteert medelijden – de centrale Jedi-deugd – als onvoorwaardelijke liefde en neemt Amidala net niet te grazen in het groen van Naboo. Het woestijnzand van zijn planeet Tatooine, waar mama Shmi al een maand spoorlos is, haat hij als de pest: ‘It’s rough, coarse and irritating.’

Hetzelfde kan worden gezegd van deze tweede SW-prequel die de finesse van de Rode Ridder op lachgas combineert met een wereldetalage van Lucas- merchandising. En daarin werkt de biomaterie van acteurs en CGI-beestjes uitermate op de zenuwen. Zolang de film de cybertech-hel toont, in grootschalige massagevechten met droids of op de helse productielijnen waar de droids worden gemonteerd, is er weinig aan de hand. Maar doen ‘acteurs’ of blubberwezens met prothese- of CGI-opmaak hun mond open, dan is de zaak ‘ruw, plat en ergerlijk.’

Het is waar, driewerf hoera: Episode II is al iets beter (lees: ‘is een ietsiepietsie minder idioot’) dan Episode I. En Lucas heeft zijn digitale revolutie: de High Definition 24-Frames Progressive Scan Camera van Sony en Panavision heeft de job geklaard. Maar waarom niet meteen komaf maken met personages van vlees en bloed, grillige wezens die uiterst incompetent acteren, toch nooit uiteenspatten of seks hebben en vaak helemaal naast de digitale verrassingen staan te zwaaien? Episode III belooft de donkerste te worden, zegt George. Hopelijk gaat iedereen dood, Master Yoda, de Groene-Spitsoormuis-Die-Alle-Werkwoorden-Achteraan-Plaatst voorop.

Jo Smets