Eerste zin Er zijn vele jaren voorbijgegaan en vanmorgen bekruipt me plotseling een verlangen: ik zou de as van mijn vader willen.

Ze heeft haar vader Johannes amper gekend. Het enige wat ze van hem nog heeft, is een spijker die ze vlak voor de crematie stiekem in zijn jaszak had gestoken en die ongeschonden de vlammen heeft overleefd. Dat, en de herinnering aan een cruise – op de SS Proleterka – die ze in haar tienerjaren ooit samen hadden ondernomen. Lange dagen op zee, hitsige nachten in kajuiten met wellustige matrozen, meer niet. ‘Liefdevol’ is niet het woord dat ze gebruikt wanneer ze het over haar familie heeft: haar vader noemt ze haar wettelijke eigenaar, haar moeder een meesteres, haar ooms haar rechters en haar huis een vergeetkamer. Ze heeft zich nooit ergens thuis gevoeld en misschien is daar wel een reden voor.

Fleur Jaeggy is een Zwitserse die in het Italiaans schrijft en Susan Sontag tot haar fans mocht rekenen. In 1989 publiceerde ze haar beroemdste roman, De gelukzalige jaren van tucht. Jaeggy is de koningin van de ontwrichtende zinnen. ‘Inzicht is de enige vergiffenis die je kunt bereiken’, bedenkt ze ergens in SS Proleterka. Op elke pagina prijkt wel zo’n doornige frase. Wrokkig kleinood, dit bootboekje.