Tony Scott, met Robert Redford, Brad Pitt, Catherine McCormack, David Hemmings, Marianne Jean-Baptiste, Charlotte Rampling.

Aan de vooravond van zijn pensioen probeert oude rot in het spionagevak Robert Redford zijn ex-protégé Brad Pitt uit een Chinese kerker te redden waar hij zijn executie afwacht. Er komt van de kant van Redford geen enkele fysieke bravoure aan te pas: zijn reddingswerk bestaat enkel uit het verschalken, misleiden en manipuleren van de CIA-top die Pitt al heeft opgeofferd aan de geopolitieke belangen.

De machinaties van Redford vinden allemaal plaats in het Washingtonse hoofdkwartier van de Amerikaanse inlichtingendienst: hij is de spion die in dit spionagecenakel infiltreert en er stiekem zijn privé-oorlog voert, met als wapens zijn hersenen, charme, ervaring en alle mogelijke communicatietechnieken die anno 1991 voorradig zijn. Redford straalt voldoende stalen intelligentie uit om dit binnenskamer kat-en muisspelletje tussen de door de wol geverfde loner en de opportunistische bureaucraten spannend en verrassend te houden.

Ondanks de mobiele camera en de virtuoze montagefoefjes waar Tony Scott ( The Hunger, Enemy of the State) garant voor staat, had deze zenuwoorlog vol verborgen agenda’s vrij snel kunnen verzanden in een statisch intellectualistisch steekspel. Maar een drietal grote flashbacks trekken de claustrofobische actie open. De terugblikken voeren ons mee naar drie beslissende fases in de Koude Oorlog (Berlijn, Vietnam en Beiroet), droppen ons pardoes in de groezelige realiteit van het spionagevak en exploreren en passant ook het verzuren van de vriendschap tussen de pragmatische meester van de Realpolitik en zijn idealistische leerling. En elke arena waar het duo undercover operaties uitvoert (achter het IJzeren Gordijn, in de verraderlijke jungle van Zuid-Oost-Azië of in een chaotisch kruitvat in het Midden-Oosten) wordt door Scott met intens cinematografisch raffinement naar een afwisselend ingehouden of explosieve climax gestuwd.

Elf september maakte Spy Game minder vrijblijvend dan de filmmakers bedoeld hadden, maar tegen ernstige analyses blijkt deze sluwe thriller allerminst bestand. Ondanks de kille hightechglans valt Spy Game het best te smaken als een degelijk ouderwets sterrenvehikel, een nostalgische terugkeer naar de seventies buddy movie (de grote specialiteit van Redford). Ondanks de verplichte ‘love interest’ (de ex-linkse activiste Catherine McCormack die een wig drijft tussen de twee superprofessionals) blijft dit voornamelijk een platonische love story tussen twee blonde oppergoden uit het klassieke en nieuwe Hollywood. Levende legende Robert Redford sleept onvermijdelijk zijn mythisch curriculum met zich mee, en ook dit schenkt aan de film een extra dimensie. Soms lijkt het wel een actiespionageversie van The Way We Were, met de naïeve, romantische Brad Pitt in de Barbra Streisand-rol.

Patrick Duynslaegher