Brugs bloot. Het schamele resultaat van Spencer Tunicks passage in Brugge vorig jaar – amper vijf foto’s en een making-of – is nu te zien in het Concertgebouw. Het heeft ook figuurlijk niet veel om het lijf.

Spencer Tunick in Brugge

CONCERTGEBOUW, FORUM 6

‘T ZAND 34 IN BRUGGE, TOT 31 MAART. WWW.CORPUSBRUGGE05.BE/TUNICK

Je kunt het als kunstenaar slechter aan boord leggen. Speciaal voor Spencer Tunick (38) gaan massa’s mensen juichend uit de kleren. Zonder morren doen ze alles wat hij vraagt (‘Kan de eerste rij voorover bukken met het achterwerk naar de camera? Great! Thank you!’). Tijdens zijn fotosessies krijgt hij geregeld applaus, zelfs nadat zijn modellen bijna letterlijk in het stof hebben gebeten. Geef toe, sommige bezigheden zijn minder strelend voor het ego. Veel variëren doet Tunick overigens niet. Zijn naam is synoniem voor in scène gezet naakt in grote hoeveelheden. Eerst regisseert hij een publiek evenement, daarna komt hij op de proppen met foto’s en eventueel een film.

Uit zijn omzwerving in Brugge vloeiden vijf foto’s voort. Een rijk gestoffeerde tentoonstelling valt daarmee niet te maken, maar volgens Tunick volstaat het resultaat ruimschoots. In het nogal kale Concertgebouwzaaltje vind je twee foto’s met groepsnaakt in de stadsschouwburg. Plus een stapel liggende vrouwen die met chocolade werden ingesmeerd, extatisch poserende mensen in bootjes en een massa blote ruggen in de Vlamingstraat. Opvallende taferelen, maar of het mensdom er met liefde bejegend wordt, is andere koek. Beeld na beeld word je immers geconfronteerd met netjes geschikt, menselijk plamuurmateriaal. Wat Tunick biedt, zijn hobbelige, rozige vleestexturen op plaatsen die normaal met kleren worden geassocieerd. Iets gelijkaardigs zou ook met marsepeinen varkentjes lukken, al volgen die natuurlijk minder gemakkelijk bevelen op.

In de making-of-film kun je zien hoe de gegadigden rillend en bevend door de regen strompelen, sommigen in adamskostuum met een zak textiel onder de arm. Ook wordt een blik gegund op een puur visueel maar daverend contrast. Nadat de modellen posities hebben ingenomen met hun kleren nog aan, verschijnen ze plots in hun blote bast. Het verschil is zonder meer frappant, in ieder geval sprekend genoeg om te begrijpen wat Tunick bezielt.

Zelf vindt Tunick dat hij met zijn foto’s omspringt ‘alsof het schilderijen zijn’, wat inhoudt dat hij een selectie maakt en het resultaat uitbrengt in beperkte oplagen. Over de betekenis van zijn werk maakt hij zich duidelijk niet erg druk, maar toch plaatst hij zichzelf in het rijtje van hedendaagse kanonnen als Andreas Gursky, Vanessa Beecroft en Thomas Struth. Qua bekendheid is dat niet gelogen, qua artistiek belang daarentegen ligt het moeilijker. Hoewel Tunick per definitie in de kijker loopt, blijft hij alsmaar uit hetzelfde vaatje tappen. In welke stad ter wereld hij ook neerstrijkt, altijd komt het neer op contracten tekenen, naakten op een hoop vegen, inblikken en wegwezen. Niet verwonderlijk dus dat daar al eens gezochte en nog nauwelijks te plaatsen foto’s bij komen kijken, zoals ook blijkt uit zijn recentste witte-chocolade-impressie. Begin februari kiekte Tunick in Brugge een groep mannen die van kruin tot tenen onder het beige goedje zaten. Sprekend een klasfoto met zombies. Maar of de man op die manier nog relevante kwesties aanboort? Aandacht verzekerd, maar voor fijnzinnige kost moet je toch elders zijn.

Els Fiers