Terugkeren naar je geboortedorp voelt zelden aan als een overwinning op het leven. Terugkeren om dan ook nog eens met je hoogzwangere vrouw in het huis te gaan wonen waar je zelf bent opgegroeid, lijkt verdacht veel op de complete nederlaag. Als je eigen moeder er bovendien van uitgaat dat ze in dat huis recht heeft op haar eigen kamer en de nodige inspraak in de huishoudelijke taakverdeling, dan is de kans reëel dat er uit je hersenpan een vleesgeworden L groeit. Of op z’n minst een half verrot restje navelstreng.
In Solsidan, een Zweeds tragikomisch tussendoortje waarmee Canvas de lange vooravond overbrugt, gaat Alexander met z’n zwangere vriendin Anna de ultieme relatietest aan. Niet Temptation Island, Big Brother Couples of Operatie Renovatie, wel de aftocht naar het geboortedorp. ‘Een prima plek voor junkies’, merkt Anna in de auto op. ‘Want waarom hangen die altijd in die pisgeur aan de metro rond. Op zo’n zeepromenade is het toch veel aangenamer om compleet van de wereld te zijn.’ En in Solsidan ben je maar best zo compleet mogelijk van de wereld. Het is een dorp dat zich als een koord rond je nek spant. Vooral omdat de onveranderlijkheid er totaal lijkt. Een onveranderlijkheid die vaste bewoners als positief interpreteren.
De buurman – Trod – is nog dezelfde als toen Alexander een jongen van tien was en bij dringende nood onder zijn ligusters kakte; de gedegen jeugdvriend van toen heeft nu al zijn frustraties over wat het leven bracht in een vorm van permanente betweterigheid en irritante hulpvaardigheid verpakt. Dat de dingen niet lopen zoals hij ze in zijn hoofd heeft, is vooral niet zijn fout, maar wel die van alle anderen die nooit eens naar hem en zijn goede raad luisteren. Neem nu zijn vrouw, Mikaela, de blonde replica van Agneta van Abba, die zich een halve nacht een ongeluk port om hun dochter van een paar maanden in slaap te krijgen. Hij zweert bij de vijfminutenregel. Met de stopwatch in bed wil hij zijn dochter minstens vijf minuten laten blèren, na vijftig seconden springt de blonde engel van een Mikaela al uit bed om de portherapie te hervatten. Een man zou zich voor minder in het traditionele rollenpatroon ingraven.
Het is het type situatiehumor waarmee de gebeurtenissen in Solsidan aan elkaar hangen. Het zijn knipogen naar de beslommeringen waar jonge ouders die het beste voor zichzelf en hun nageslacht willen al eens op botsen. Omdat het beste nu eenmaal bijzonder veel is. Starend naar de met jutekleurig behangpapier getooide muren in het ouderlijke huis van haar vriend, denkt Anna hardop aan een accentmuur. ‘Tss’, reageert Mikaela. ‘Een accentmuur is zo 2001. Nu gaan we weer voluit voor kleur. Eierschaal. Latte. Latte Macchiato.’ Het is niet subtiel, het is soms flauw, er wordt een beetje te veel gekird en gerend in Solsidan. Maar die ene seconde dat Anna de lucht in de voormalige kamer van schoonmama opsnoof en zich afvroeg of dat misselijkmakende scherpe dat ze rook een stukje navelstreng was, gaf wel een glimp van de wrange satire die Solsidan in zich heeft.
Maandag 14/5, 19.00 – Canvas
Meer bedenkingen op www.knackfocus.be/testbeeld
TINE HENS
‘SOLSIDAN IS NIET SUBTIEL, SOMS FLAUW, MAAR HEEFT WEL WAT WRANGE SATIRE IN ZICH.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
