1971 Geboren eenzaat

Hoewel ik amper zes was toen we naar Los Angeles emigreerden, bewaar ik fijne herinneringen aan mijn eerste levensjaren in het Engelse Stoke-On-Trent. Ik ben trots op mijn afkomst. Me aanpassen aan de nieuwe omgeving was niet zo’n probleem; ik doe mijn hele leven niets anders. (lacht) Ook in Engeland was ik al ‘dat vreemde kind’. Ofwel was ik aan het tekenen, ofwel zat ik uit het raam te turen en te dagdromen. Vrienden had ik niet echt. Ik was van kleins af een eenzaat. Ik had bovendien lang haar en ik droeg andere kleren dan de rest. Toen ik in LA kwam, speelde bijgevolg niet enkel mijn rare Engelse accent, maar ook mijn ongewone uiterlijk me parten. Dat mijn beide ouders in de muziekbizz zaten – mijn vader ontwierp hoezen, mijn moeder podiumoutfits – maakte dat het voelde alsof ik in een andere wereld leefde.

1979 Sorry meisje

Ik deed als kind aan BMX freestyle-competitie. Het kon niet spectaculair genoeg zijn, en ik won verschillende prijzen. Toen ik op een dag op een steile skateramp aan het oefenen was, zag ik een blonde kerel die trucjes probeerde met zijn skateboard en een lelijke val maakte. Bezorgd ging ik kijken of hij oké was. Steven Adler zou mijn beste vriend (en later de eerste drummer van Guns N’ Roses; pvd) worden. Via hem heb ik de gitaar ontdekt. Ik kon al snel beter met zijn elektrische gitaar overweg dan hijzelf, waardoor hij op drums overschakelde. Steven wist toen al dat hij later rockster wou worden. Mijn ambitie was tot een goede muzikant uit te groeien, al moet ik toegeven dat het niet lang duurde voor die hele rockstertrip me ook heel aanlokkelijk leek. (lacht) Het was uiteindelijk het Rocks-album van Aerosmith dat me het licht deed zien. Ik leerde het kennen via een ouder meisje op wie ik een oogje had. Op een zaterdagavond nodigde ze me in haar kamer uit. Haar moeder was niet thuis, dat opende dus perspectieven. Ze dimde de lichten, we dronken wat en luisterden naar muziek. Toen ze Rocks oplegde, werd ik er helemaal door opgeslorpt. Plots had ik geen aandacht meer voor dat meisje. Het is dan ook niets geworden met haar. (lacht) Ze negeerde me nadien totaal. Eén troost: ik was toch maar mooi op dé plaat gebotst die het vuur aan de lont stak. I was hooked on rock-‘n-roll.

1982 Tetterwijf Axl

Gitarist Izzy Stradlin liet me een demotape horen waarop Axl Rose zong. Mijn eerste indruk was: Jezus, die gast heeft een hoge stem. (lacht) Bij onze ontmoetingen viel me op dat hij telkens totaal opging in een gesprek. Sterker nog, hij praatte de hele tijd over zichzelf. Ik observeerde hem en kon nauwelijks geloven dat hij zoveel praats had. Zo is hij nog altijd: hij kan úren door blijven lullen. Op dat vlak is hij mijn tegenpool. Ik ben een stille jongen. Als ik iets zeg, is het to the point en heeft het meestal betrekking op mijn werk. Axl geeft de indruk constant met zijn hoofd in de wolken te vertoeven. In ’84 richtten we samen Guns N’ Roses op. In het begin waren we behoorlijk hardcore. Ik dacht eerlijk gezegd dat commercieel succes niet voor ons was weggelegd.

1987 De juiste plaat

Na de release van ons debuut Appetite For Destruction toerden we twee jaar non-stop, steeds als opwarmers voor andere groepen. Het was zwoegen en zweten. Ik had eigenlijk de hoop al opgegeven toen we plots tot grootste rockband van de wereld werden gebombardeerd. Wij waren op dat moment een van de weinige rockbands die compleet hun eigen zin deden. We stelden zélf de regels op. Naar de directieven van anderen luisterden we nooit. Op die manier baanden we ons een eigen weg. De kids apprecieerden dat. Appetite For Destruction was de juiste plaat op het juiste moment. Ik ben er nog altijd heel fier op.

1994 Bevrijding

De monsterachtige Use Your Illusion Tour bleef maar doorgaan. Na afloop waren we totaal uitgeput. Ik ging echter meteen weer aan het werk. Ik bouwde een home studio, waar ik de kiemen legde voor de songs die uiteindelijk op het eerste Snakepit-album zouden verschijnen. Ik wilde opnieuw simpele rock-‘n-roll maken. Al dat gedoe rond imago en marketing was ik kotsbeu. Snakepit kwam heel spontaan tot stand, en dat was een verademing. Tot dan zaten mijn leven en werk geprangd in een strakke planning. Plots zag ik weer in hoe eenvoudig rock-‘n-roll kan zijn, en waarom ik zo van de job houd. Omdat de conflicten binnen Guns N’ Roses steeds erger werden, besloot ik twee jaar later met de groep te breken.

2002 Oude maatjes herenigd

Een jaar van intense vreugde en groot verdriet. Enerzijds werd ik voor het eerst vader, anderzijds verloor ik een goede vriend: Randy Castillo (ex-drummer van Mötley Crüe en Ozzy Osbourne; pvd). Hij behoorde tot het uitstervende ras van de authentieke rockers. Altijd zin in een party. ( lacht minzaam) Op zijn begrafenis rijpte echter het idee voor mijn nieuwe groep Velvet Revolver. Het was daar dat ik ex-Guns N’ Roses-drummer Matt Sorum opnieuw tegen het lijf liep. Wat later trommelden we bassist Duff McKagan (eveneens ex-GN’R; pvd) op en we speelden samen op een benefiet voor Randy’s familie. Op dat optreden realiseerden we welke kracht van ons drieën uitgaat. We besloten opnieuw een groep op te richten. De chemie tussen ons is moeilijk te verklaren. Ze is uniek. We vormen een dodelijk efficiënt team.

2004 Rock-‘n-roll leeft Dat het Greatest Hits album van Guns N’ Roses zoveel succes oogst, is in mijn ogen een teken des tijds. Sinds grunge doodbloedde, ging het bergaf met de rock-‘n-roll. Ik heb de indruk dat de opleving zachtjes is ingezet. Bands als The White Stripes, The Von Bondies en The Hives zijn best cool. Eind jaren tachtig was de rockmuziek met het hart op de juiste plaats ook op sterven na dood. Toen kwam Guns N’ Roses met hun wake up call. Ik heb dus de indruk dat er een gunstig klimaat heerst om Velvet Revolver te lanceren.

DOOR PETER VAN DYCK

CONTRABAND

VAN VELVET REVOLVER KOMT OP 7/6 UIT BIJ BMG.