Skydancer

Eerste zin Ik werd wakker en had daar direct spijt van.

Voor zijn twintigste verjaardag krijgt Oscar van zijn ouders een axolotl, een zeldzame Mexicaanse salamander die opvalt door zijn grote, rode uitwendige kieuwen en het feit dat hij nooit volwassen wordt. ‘Een permanente puber’, lacht Oscars vader betekenisvol. Oscar woont in Dingle, Idaho, dat één straat en 73 inwoners telt en waar afgezien van het verorberen van massale hoeveelheden junkfood tijdens het op de bank liggen netflixen niets te doen valt. Alles is een volwaardige maaltijd zo lang je er maar voldoende van eet, is de lijfspreuk van de steeds breder uitvallende dorpelingen.

Tot er op een dag een verhuiswagen stopt, het bloedmooie, slanke meisje Agnes uitstapt en Dingle opeens tot leven komt. Agnes’ sleutelbeenderen zijn zo dun en priemen zo sterk door haar huid heen dat je in de ene holte nacho’s en in de andere de dip zou kunnen bewaren, beseft Oscar. Wanneer ze ook nog eens interesse toont in deze permanente puber kijken zijn vrienden hem aan ‘alsof hij broccoli at’. En dat terwijl hij juist de enige was die uit de buurt van Agnes wilde blijven.

De schuchtere en pessimistische Oscar en de immer flirtende en optimistische Agnes lijken bepaald geen perfecte match, ook al probeert zij hem er heel erg van te overtuigen dat dat wel zo is. Iets te, lijkt het wel, en misschien zit daar wel een niet zo grappig en rooskleurig verhaal achter.

De eerste vijftig bladzijden van Lotte Koks Skydancer vormen een rollercoaster van grappen en spitsvondigheden waarop je je als lezer gewillig laat meevoeren, je intussen afvragend hoe ze dit ooit tot het einde zal volhouden. Dat doet ze dan ook niet. Hoe duidelijker het wordt dat Agnes een duister verleden met zich meedraagt, hoe ernstiger de toon en hoe zeldzamer de grappen, al verliest het boek nooit zijn vertederende en onschuldige aura, dat soms aan het werk van John Green doet denken. Jammer ook van die dip in het midden, want anders was dit een wonderbaarlijk debuut van de nog maar 21-jarige Kok geweest, die ook nog eens aan de haal gaat met een paar romanconventies en bijvoorbeeld de axolotl van de beginpagina’s pas weer ter sprake brengt in het dankwoord.