Elke zaterdag, 21.15 – vtm

In een ver en duister verleden ben ik een paar keer naar een karaokeavond geweest, en die uitstapjes gingen altijd gepaard met een stevige hoeveelheid alcoholische drank vooraf en een diffuus schaamtegevoel de volgende ochtend. Dat zijn alvast twee dingen die ik niet kan zeggen van de eerste aflevering van Singing Bee. Die heb ik volledig nuchter uitgekeken en de plaatsvervangende schaamte kwam al tijdens de uitzending opzetten.

Voor de gelukkigen die tot nog toe van het programma gespaard zijn gebleven, zal ik even kort het concept toelichten – het stelt ook zo weinig voor dat je eigenlijk niet anders kúnt dan kort te blijven. In Singing Bee draait alles rond de lyrics van bekende liedjes. Een bandje, vreemd genoeg een keer zónder Eric Melaerts, speelt de eerste strofe en daarna moet een kandidaat proberen verder te zingen. Toonvastheid is daarbij van geen tel, zolang ze de tekst van het liedje maar correct weten te reproduceren. Wie naar de finale doorstoot, krijgt daar de kans om 5000 euro te verdienen.

Op de tonen van Celebrate van Kool & The Gang – zelden was een openingssong zo weinig op zijn plaats – plukte presentator Walter Grootaers in de eerste aflevering zes mensen uit het publiek, die daarna onder elkaar uitmaakten wie van hen een gooi naar het geld mocht doen. En dat in niet minder dan vijf ronden, die onderling zo weinig verschilden dat het geen zin heeft om er verder op in te gaan.

Het grootste probleem van Singing Bee is niet eens dat het zo’n stompzinnig programma is – want zo kunnen we er nog wel enkele opnoemen die de afgelopen weken van start zijn gegaan – maar dat er zo weinig plezier aan te beleven valt. Zeker voor een show die zich als één langgerekte polonaise voordoet. De opgeklopte sfeer kan immers niet verhullen dat Singing Bee voor alle betrokkenen een verplicht nummertje lijkt. Dat de kandidaten met tegenzin en doodsangst in hun ogen op het podium stonden, kunnen we gezien hun wel erg beperkte vocale talenten nog enigszins begrijpen. Maar het bandje dat wat sfeer in de tent zou moeten blazen, kweet zich zo inspiratieloos van zijn taak, dat ik begon te denken dat ze door de VDAB naar de opnamestudio’s waren gesommeerd. Presentator Grootaers van zijn kant voerde bij het begin enkele gesprekjes met de deelnemers waaruit elke spontaneïteit vakkundig verwijderd was, en beperkte zich daarna weer grotendeels tot wat gegrijns aan de zijlijn. Een van die gesprekjes willen we u niet onthouden. Op een bepaald moment kreeg Walter een buschauffeur voor zijn microfoon en hij vroeg hem of hij een zware baan had. ‘Tien kilo’, antwoordde de man zonder verpinken.

Singing Bee is het soort programma dat je kunt opzetten terwijl je met vijf andere dingen bezig bent, en je zult je er nog altijd aanergeren.

Door Stefaan Werbrouck