Silence of the Tides

De Waddenzee is ’s werelds grootste ecosysteem dat bij eb droogvalt. Daardoor is het vijfhonderd kilometer lange laagland voor veel dieren enorm belangrijk voor voedsel en voortplanting. In zijn ode aan dit Nederlands, Duits en Deens stuk werelderfgoed componeert Pieter-Rim de Kroon op het ritme van de getijden een bezwerende stilteharmonie. Silence of the Tides staat stil bij de uitersten van deze bijzondere plek aan de Noordzee: leven en dood, desolaat en druk, stil en luid, water en land. Dat zorgt enerzijds voor bezwerende beelden van kwallen die aan waterballet doen of poëtische nachtportretten van een vuurtoren die verbleekt bij volle maan, anderzijds voor confronterende shots waarin schapen geslacht worden of militairen de Waddeneilanden als oefenbasis gebruiken. En al kiest de Nederlandse filmmaker steeds voor een statisch observerende camera, zijn gestileerde shots voelen altijd dynamisch aan. Niet enkel omdat hij zijn beelden soms versnelt of vertraagt, vooral omdat de natuur rondom hem constant beweegt. Net als de orgelspeler die steeds in Silence of the Tides terugkeert, bespeelt de Kroon veel registers om dit bijna ongrijpbare natuurgebied te capteren.