Genieten voor gevorderden. ‘Shadow Of The Colossus’ verlegt de grenzen van de actiegame. Hopelijk wil ook de gamer zijn grenzen verleggen.

Shadow Of The Colossus ****

(PS2)

Je hebt Steven Spielberg en je hebt Quentin Tarantino. Tom Jones en Tom Waits. Wilfried Van Moer en Diego Maradona. Stuk voor stuk toppers, maar onvergelijkbaar. Links staan de vaklui, rechts de artiesten. Meesterschap versus magie. Wel, zo ongeveer verhoudt Shadow Of The Colossus zich tot andere topgames: niet altijd perfect, maar soms méér dan perfect. De technische afwerking is degelijk zonder meer: er valt weinig op aan te merken, behalve dan dat er niets bijzonders over te vertellen valt. Erger is het ontbreken van een multiplayer- en onlinemodus. Anno 2006 behoren die onderdelen tot de basisuitrusting van grote én kleine games. De uitleg van de spelmakers: we verkiezen kwaliteit boven kwantiteit. Yeah, right! Denken ze echt dat we die onzin geloven? Houden ze ons voor idioten? Het zijn vragen die meteen na de start van de game worden beantwoord. Neen, we worden niét uitgelachen. En neen, de onzin is géén onzin. Concreet: Shadow Of The Colossus had best wat méér mogen zijn (in amper twaalf uur tijd ben je rond), maar een bétere of mooiere game hadden we ons niet kunnen wensen. Om te beginnen belanden we in een wereld die we nog nooit hebben gezien: desolaat, bevreemdend, fascinerend. Ook de gameplay is uniek. We zouden haast zeggen: grensverleggend, al zal dat nog moeten blijken. In ieder geval: je voelt onmiddellijk dat er iets bijzonders staat te gebeuren. Het tempo ligt laag. Het strijdperk oogt verlaten. De heroïek is nergens te bespeuren. Niet de sterkste wint, wel de slimste. Je grootste troeven zijn concentratie, zelfbeheersing en tactiek. Je moet niet aanvallen, je moet inhouden. Je bespiedt je tegenstander, je zoekt zijn zwakke plek, je wacht op een moment van onoplettendheid… En dán sla je toe. Een aanpak waar de doorsneesuperheld wellicht even aan moet wennen. Je kunt het proberen op de vertrouwde manier, met het verstand op nul, maar na drie opeenvolgende ko’s besef je dat dat weinig zin heeft. De vijand is verrekt sterk, dus moet je ánders leren vechten. Alles vergeten wat je in andere games hebt geleerd en opnieuw van nul beginnen. Wat niet meevalt: in de eerste duels krijg je slaag omdat je onervaren bent, aan het einde krijg je slaag omdat je tegenstanders zich goed hebben voorbereid op je komst. Zo wordt elk gevecht een dubbel gevecht: tegen de vijand én tegen de wanhoop. Dubbel moeilijk, maar daardoor krijgt een zege wél extra glans. Gevorderde gamers zullen het graag horen. Dankzij Shadow Of The Colossus kunnen ze nog eens hun grenzen verleggen. De vraag is alleen: hoe graag willen ze dat? Vier jaar geleden werd het team achter Shadow Of The Colossus bejubeld door collega’s en concurrenten voor het revolutionaire platformspel ICO, maar aan de kassa bleef het stil. En wat is een pionier zonder volgelingen?

Bart Vandormael

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content