Dit zelfportret is er in een keer of tien gekomen. Mijn tekenstijl gaat van waarheidsgetrouw tot heel erg karikaturaal. Dus heb ik mezelf in een tiental verschillende versies getekend, tot ik bij deze uitkwam. Dit is mijn hoofd zoals het is, zoals ik het in de spiegel zie. Realistisch en droog, zoals een zelfportret misschien wel moet zijn.

Vroeger tekende ik dagelijks zelfportretten naar het voorbeeld van mijn grote held Egon Schiele. Tot het niet echt meer duidelijk was waar hij eindigde en ik begon. Op de duur vreesde ik zelfs dat ik niet ouder dan 28 zou worden, net als hij. Maar van dat waanbeeld was ik gelukkig af toen ik 29 werd.

Ik ben geschrokken van mijn getekende zelf. Niet zozeer van mijn kop – die ken ik onderhand wel – maar van hoe oud ik er stilaan begin uit te zien. Veertig zijn is niet erg, je bent maar zo oud als je je voelt, maar er veertig uitzien is wél vervelend. Alles draait meer dan ooit rond jong, fris en mooi zijn. En dat mag ik op mijn leeftijd stilaan beginnen vergeten. Als kunstenaar word ik nochtans beter met ouder worden, zonder onbescheiden te willen klinken. Mijn metier wordt er alleen maar groter op.

Ik kijk strenger dan ik er in werkelijkheid uitzie, dat klopt. Maar als ik teken, ben ik gewoon heel erg geconcentreerd. Ik moet alles loslaten om te kunnen werken. De afwas die er nog staat. De boekhouder die ik nog moet bellen. De signeersessie op De Boekenbeurs die ik moet regelen. Als ik teken, mag alleen het papiertje dat op dat moment voor me ligt bestaan. Vandaar dat ik ook zo graag ’s nachts werk. Omdat er dan niks tussen mij en dat papier komt.

Iets maniakaals, dat had ik misschien ook nog in dit zelfportret moeten leggen. Want dat hebben we in mijn familie allemaal. Mijn vader zat na zijn kantoorjob elke avond te schrijven. Psychologische romans. En ondertussen luisterde hij in intense vlagen naar Mozart, of naar Brahms, of naar de sitarmuziek die hij via The Beatles had leren kennen. Mijn zus, mijn broers en ik zijn ook altijd obsessief creatief bezig geweest. Toen we tieners waren, gaven we een striptijdschrift uit, Embryo. Het was toen al duidelijk dat we allemaal iets artistieks zouden gaan doen. Of dat we toch minstens stuntman zouden worden, of iets van die strekking.

Serge Baeken (40) is striptekenaar en ‘grafisch huurling’, Hij maakte onder meer enkele illustraties voor ‘ Focus Knack’. Een selectie van zijn tekeningen en schetsen is te zien op www.SergeOnTheRocks.com en http://scrollection.blogspot.com

Opgetekend door Wouter Van Driessche