Woensdag 3/4, 21.30 – Canvas

Annick Ruyts verdiept zich met gewone Vlamingen drie afleveringen lang in onze seksbeleving: het belang van genot, de impact van internet en de laatste, kleine taboes. Seks@Canvas, het moet niet altijd fictie zijn.

‘Ik heb zelf voorgesteld iets over seks te doen’, aldus Ruyts, die zichzelf omschrijft als een kind van de seksuele revolutie. ‘Na Te gek, de reeks over psychische problemen, vroeg Canvas me na te denken over een ander maatschappelijk thema. Seks zat al geruime tijd in mijn achterhoofd. Ik wilde het op een positieve manier aanpakken, want te vaak staart men zich bij tv-programma’s over seks blind op de speciallekes en de aberraties.’

Heel wat mensen praten, soms als koppel, vrijuit over seks in jouw programma. Waren die vlotte praters gemakkelijk te vinden?

ANNICK RUYTS: Uiteraard is er heel wat werk gekropen in het vinden van de juiste getuigen. Vooraf dacht ik dat dat moeilijker zou zijn bij oudere mensen, maar bij elke generatie vind je vlotte praters, ook als het over seks gaat. Soms waren de ouderen zelfs losser dan de jongeren die we aan het woord laten. Die laatsten blijken zelfbewuster en daardoor schroomvalliger. Wat me bij de jonge mensen opviel, is dat de voorlichting nauwelijks anders is dan bij mijn generatie: de nadruk ligt op het vermijden van ongewenste zwangerschappen en ziektes, en geen woord over genot.

Je noemt jezelf een kind van de seksuele revolutie. Heeft die dan niet geholpen?

RUYTS: Beter voorgelicht of niet, voor een eerste keer naakt voor iemand staan en het doen, het blijft toch iets waar men je moeilijk op kan voorbereiden. Jonge mensen gaven ook te kennen dat ze dat zelf willen ontdekken. We zijn wel beter af dan de generatie voor mij, die wist tot de huwelijksnacht van niets en kreeg van de kerk ingepeperd dat genot verboden is. Nu lijkt de slinger doorgeslagen naar de andere kant, alsof we moeten genieten en wel verschillende keren per week. Tegen die prestatiedwang hoop ik te kunnen ingaan met Seks@Canvas.

Je hebt ook getuigen over onderwerpen als pornoverslaving. Daarover praat je toch niet zo makkelijk voor het oog van tv-kijkend Vlaanderen?

RUYTS: Wanneer bijvoorbeeld een jongen van achttien over zo’n heikel thema praat, komt hij onherkenbaar in beeld. Met elke getuige praten we vooraf ook uitgebreid over de plaats van hun verhaal in ons programma: wat de context is, wat ervoor en erachter te zien zal zijn. Dit is zo’n verschrikkelijk sterk medium, als tv-maker heb je een grote verantwoordelijkheid om de betrokkenen duidelijk te maken wat de impact van een tv-optreden kan zijn.

Dat doet denken aan het debat over De bleekweide van Annemie Struyf: kun je een kind in therapie voor tv filmen?

RUYTS: Elke tv-maker moet voor zichzelf uitmaken of iets geschikt is voor televisie of niet. Ik heb mijn eigen idee daarover, maar ik ga me niet uitspreken over collega’s. Ik weet wel dat men bij De bleekweide consciëntieus te werk is gegaan. Op ethisch vlak ligt de lat sowieso hoog bij de VRT: als openbare omroep wil je bij de mensen kunnen terugkomen.

(H.V.G.)