Life is Life – De Nederlandse dichter Ilja Leonard Pfeiffer dwaalt rond op Second Life, en ontdekt dat de virtuele realiteit verdomd goed lijkt op de echte wereld.

Ilja Leonard Pfeiffer, Uitgeverij De Arbeiderspers, 120 blz., euro 14,95

‘Wat mij in First Life bezighoudt, vindt in Second Life geen seconde een plaats in mijn gedachten. Ik ben geen dichter in Second Life. Ik ben Lilith Lunardi.’ Ilja Leonard Pfeiffer laat er in zijn boek Second Life geen twijfel over bestaan: gedurende de zes maanden dat hij voor het dagblad NRC Next ging rondlopen op de meest besproken website van de afgelopen tijd, heeft hij zijn schrijverschap niet één keer meegenomen naar de virtuele realiteit. Misschien is dat de reden waarom deze verzameling columns van de Nederlandse dichter, wiens poëtische werk op zijn zachtst gezegd af en toe nogal hermetisch kan zijn, heel gemakkelijk wegleest.

Op Second Life doet iedereen zich anders voor, en Pfeiffers ‘avatar’ – zijn digitale alter ego – tijdens die zes maanden was dan ook geen langharige poëet, maar een rondborstige vrouw met een garderobe van niemendalletjes. Het hoeft dus niet te verwonderen dat de auteur zeer snel in contact komt met de vleselijke kant van Second Life (waar 80 procent van de vrouwen biseksueel zijn, want gestuurd door een man achter de computer). Hij bedrijft de liefde, neemt deel aan enkele fotosessies, loopt rond op een missverkiezing en bezoekt zelfs een SM-club, waar de vrouwen niet bepaald netjes behandeld worden. ‘Het is een van de duistere kanten van Second Life’, schrijft hij. ‘Dromen worden er waargemaakt, ook foute dromen van foute mannen.’

Het boek gaat echter niet alléén over seks, zowat elk aspect van Second Life komt aan bod, van het economische leven over de criminaliteit (of beter: het gebrek aan criminaliteit) tot de bedrijfswereld. Daardoor vormen deze columns (samen met het glossarium achteraan het boek) een uitstekende introductie tot de website. Maar er is meer, want Pfeiffer laat ook mooi zien hoe het leven op Second Life dat in de echte wereld weerspiegelt. De bewoners proberen elkaar bijvoorbeeld af te troeven met hun woonst – ook al is een huis voor de rest compleet nutteloos – en op het internet worden even veel harten gebroken als in First Life. ‘Het is toch raar,’ zei ik, ‘mensen komen naar Second Life om de ellende van First Life te vergeten en binnen de kortste keren hebben ze in Second Life precies dezelfde ellende.’ ‘Ja’, zei ze. ‘Ze zouden er een disclaimer op moeten zetten.’ Zeer fijn boekje.

Stefaan Werbrouck