James Casebere fotografeert schaalmodellen alsof het echte landschappen zijn. En passant verrast hij met een krakende remake van Caspar David Friedrichs Das Eismeer.
Tot voor kort fotografeerde James Casebere (°1953) bij voorkeur gevangeniscellen en ondergrondse tunnels. Claustrofobie en stilte stonden hoog genoteerd bij de kunstenaar uit New York, maar daar kwam plots verandering in. Casebere (spreek uit als ‘keesbier’) verliet de beslotenheid en zette zich aan weidse landschappen, die hij net zoals zijn tunnels eerst als maquette concipieert en daarna fotografeert. In zijn recentste werk focust hij op irreële huizen in idyllische settings. De foto’s doen wat denken aan de schilderijen van Edward Hopper. Maar daar voegt Casebere graag eenzaamheid aan toe, of iets waardoor je begrijpt dat de idylle op de helling staat. De huizen en netjes aangeharkte voorsteden ogen fris en spannend. Bijna altijd is er wel een aspect dat intrigeert. In sommige foto’s woedt er een brandje, elders schetst Casebere verval of suggereert hij aan de hand van details iets over de aard van de bewoners.
Mooi werk, maar dan is er plots Sea of Ice, een krachtige, grote foto die volstreks geen uitstaans heeft met voorstedelijke idealen. Sea of Ice is een compositie van puntige ijsschotsen. Aan de basis ligt een schaalmodel uit piepschuim. De namaakpieken werden voorzien van een laagje verf en digitaal aangevuld met een passende wolkenhemel. Sea of Ice is ook een herkenbare remake van Das Eismeer, een schilderij uit 1824 van Caspar David Friedrich. De Duitse romanticus schilderde een wrak, een zinkend schip van een Noordpoolexpeditie verscholen tussen de immense ijskorsten. Je merkt het haast niet op: voor Friedrich had de natuur religieuze kwaliteiten, waarin de mens slechts een onbeduidend radertje is. Casebere laat het wrak weg en concentreert zich op de woeste volumes en de suggestie van een eindeloze, bevroren zee. Het resultaat, een tafereel met verschillende grijstinten en een filmische lucht, houdt moeiteloos stand. Dat je als kunstenaar en maquettebouwer een magisch werk als Das Eismeer wilt namaken, kunnen we heel goed begrijpen. Dat de uitkomst klopt en de foto een gevoel oproept van majestueuze verlatenheid, is een heuse prestatie. Maar nog interessanter is dat Casebere op zijn zestigste een ommezwaai maakt en met succes iets groots aflevert. Daar spreekt bezieling uit. En zo hoort het eigenlijk ook.
JAMES CASEBERE, 2014
TE ZIEN OP JAMES CASEBERE, NEW WORKS, GALERIE DANIEL TEMPLON, BRUSSEL, TOT 12/4
ELS FIERS
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
