Van de catwalk tot de rode loper, van blockbusters tot indiefilms, van Brad Pitt tot Matthias Schoenaerts: Diane Kruger heeft al flink wat verschillende terreinen verkend. De Duitse schone over haar nieuwe film Maryland, feminisme en de geborgenheid die Europa haar biedt.

Diane Kruger heeft drie ongewone kwaliteiten voor een A-list-actrice. Eén: ze komt netjes op tijd opdagen voor haar interview. Wat aardig is. Twee: ze spreekt even vlot Duits, Frans als Engels. Wat praktisch is. En drie: in geen van die talen is ze op haar mondje gevallen. Wat van de bevallige Duitse helemáál iemand maakt die je graag interviewt.

Bovendien switcht het voormalige fotomodel, met dezelfde gratie als waarmee ze indertijd op de catwalk flaneerde, al jaren tussen Europa en Hollywood. Popcornpulp als Troy (2004) en beide National Treasure-films (2004, 2007) en meer uitdagend werk als Inglourious Basterds (2009), Mr. Nobody (2010) of de Amerikaanse versie van de Deense misdaadserie The Bridge (2013-2014), wisselt ze af alsof het Armani- of Dior-jurken betreft.

Met haar nieuwe film Maryland, van de Française Alice Winocour, schakelt de inmiddels 39-jarige Kruger resoluut in damsel in distress-modus. In die psychologische thriller speelt ze de trofee-echtgenote van een rijke zakenman die van zijn landgoed Maryland een onneembare burcht heeft gemaakt. Toch wordt ze samen met haar zoontje belaagd door gewapende inbrekers, waarop Matthias Schoenaerts, als een met posttraumatische stress kampende ex-militair die zich tot bewakingsagent heeft omgeschoold, zijn stoere lijf op het spel zet om haar te beschermen

‘Er waren twee redenen waarom ik deze film absoluut wilde maken’, zegt Kruger, die je niet meteen met benepen, fysiek intense thrillers associeert. ‘Ik was onder de indruk van Alice Winocours debuutfilm Augustine (2012), en jonge regisseurs hebben vaak een frisse, interessante kijk op conventionele genres. Plus: ik wilde absoluut met Matthias werken. Ik ontdekte hem toen ik in 2012 in de jury zat in Cannes, waar De rouille et d’os in competitie zat. Hij is zó sterk. Zó charismatisch. Il crève l’ecran, zoals ze in het Frans zeggen.’

Hij is naar verluidt diepgegaan voor zijn rol, zo diep dat hij nog nauwelijks sliep en op de rand van een inzinking stond. Was hij desondanks aangenaam gezelschap?

DIANE KRUGER: Absoluut. Hij had net de opnames van A Bigger Splash achter de rug, dus hadden we nauwelijks de tijd om mekaar te leren kennen. We zijn meteen beginnen te draaien. Er gaat iets intens fysieks van Matthias uit. Hij is een knuffelbeer, maar heeft ook innerlijke demonen. Dat is weliswaar zijn rol in de film, maar ik denk dat hij dat privé ook heeft. Je voelt energie en zwaarte tegelijkertijd.

Zou je zelf zo method durven te gaan voor een rol?

KRUGER: Als trofee-echtgenote hoef je natuurlijk niet echt method te gaan. Tenzij je het feit dat ik zelf ooit getrouwd was (met de Franse acteur-regisseur Guillaume Canet, nvdr) als method beschouwt. (lacht) Alles hangt af van de rol. Mijn personage staat mijlenver van mezelf af. Een vrouw die haar ambities en individualiteit opgeeft en zich met haar kind in een luxevilla laat opsluiten, gewoon om te kunnen genieten van een luxueuze levensstijl, ik mag er niet aan denken. Aanvankelijk had ik moeite om me het personage eigen te maken. Ik vond haar een ordinaire goudzoekster. Maar Alice gaf haar een kwetsbaarheid en dubbelzinnigheid mee die haar het nodige reliëf gaf.

Maryland gaat over gekwetst machismo en patriarchaat, maar is door een vrouw geregisseerd. Dat zie je zelden.

KRUGER: Te zelden. Er zijn tout court te weinig vrouwelijke regisseurs, zoals er te weinig vrouwelijke politici, ceo’s of filmproducenten zijn. In leidinggevende rollen zijn vrouwen nog altijd schandelijk ondervertegenwoordigd, en de filmindustrie blijft een mannenbastion. Prijzen uitreiken als Women in Hollywood, een trofee die Elle uitreikt en die ik een paar jaar geleden in ontvangst mocht nemen, zal daar niet veel aan verhelpen. Integendeel. Het heeft iets betuttelends. Alsof vrouwen een minderheid zijn. Of minderbedeeld.

Maar je hebt de prijs wel in ontvangst genomen?

KRUGER: Ja, omdat het goedbedoeld is, maar ik heb toen wel openlijk die bedenking gemaakt. Op die avond zei Jennifer Garner me: ‘Stel je voor dat we de Men in Hollywood-prijs uitreiken. Voor de beste, mooiste en intelligentste man. Met alleen maar vrouwen in de jury. Kwestie van die arme mannen ook eens in het voetlicht te plaatsen.’ Het zou niet lang duren vooraleer we seksisme verweten worden. Of nog erger: feminisme.

Ben je een feministe?

KRUGER: Ik ben een vrouw, en ik vind dat vrouwen gelijke kansen en gelijke lonen moeten krijgen. Zo simpel is dat. Ik hoef daarom mijn okselhaar niet te laten groeien. Als je als man streng en veeleisend bent, ben je gedecideerd en gedreven. Als je als vrouw een pointe wilt doordrijven, ben je lastig, of een bitch. Hollywood is trouwens stukken seksistischer dan Europa. In Frankrijk zijn er veel meer vrouwelijke regisseurs dan in Amerika. En veel meer complexe, leidende vrouwenrollen.

Is dat een van de redenen waarom je tegenwoordig opnieuw vaker in Europa dan in de States draait?

KRUGER: Absoluut. Het zoveelste eendimensionale bijrolletje ten dienste van de mannelijke held? Non, merci!Troy, National Treasure – ik heb dienende rollen gespeeld en er moeten ook dienende rollen zijn, maar die mogen wel wat eerlijker over de seksen verdeeld worden. Door die ondervertegenwoordiging zie je ook vaak dat vrouwen in de filmindustrie harder in de omgang zijn dan mannen, omdat ze zich meer moeten bewijzen. Agnieszka Holland, Fabienne Berthaud, Alice Winocour, het zijn van de taaiste, meest veeleisende regisseurs met wie ik ooit heb gewerkt.

Je begon als fotomodel, maar hebt jezelf omgeschoold tot actrice. Had je een bepaald rolmodel voor ogen?

KRUGER:(knikt) Romy Schneider. Les choses de la vie, La piscine, ze heeft zo veel klassiekers gemaakt en ik ben altijd een grote fan geweest. Omdat ze bewees meer te zijn dan dat knappe snoetje uit de Sissy-films. Ik wil mezelf niet met haar vergelijken en ze heeft natuurlijk een veel tragischer leven gekend dan ik, maar als ex-fotomodel weet ik dat het lastig is om serieus genomen te worden als volwaardige actrice. Bovendien is ze een Duitse die een halve Française geworden is. Ik verdeel mijn tijd ondertussen al achttien jaar tussen Parijs, Londen en de States, terwijl ik daarvoor twintig jaar in Duitsland heb gewoond. Als tiener al droomde ik ervan om in Frankrijk te wonen, Frans te leren en mee te spelen in Franse films.

Was Hollywood dan geen droom?

KRUGER: Veel minder. Uiteraard was ik er nieuwsgierig naar, maar toen ik in 2003 voor het eerst naar Hollywood kwam, voor Troy, was ik totaal onvoorbereid. Ik had geeneens een agent. En toen ik die dag aankwam, regende het keihard, terwijl ik uit de films geleerd had dat het in Hollywood altijd mooi weer was. Ik had enkel sandalen en een zomerjurk mee. Regisseur Wolfgang Petersen had me gekozen op basis van een auditietape die ik opgestuurd had, en een paar weken later stond ik tussen Brad Pitt en Eric Bana, in het midden van de Trojaanse oorlog.

Je was in één klap een wereldster. Hoe ging je daarmee om?

KRUGER: Het was toch wennen. En schrikken. Als model was ik het wel gewend om voor een camera of in de boekjes te staan, maar dan meer als gezicht dan als individu. Plots komt als actrice ook je privéleven onder de loep te liggen, word je op straat herkend en lees je in de pers de gekste dingen over jezelf. Ik heb mezelf een jaar of vijf geleden voor de laatste keer gegoogeld, en ik was zo geschokt dat ik er dagen niet van geslapen heb. Wat sommige mensen uitkramen. Of hoe creatief sommigen zijn met Photoshop. (lacht) Sindsdien lees of bekijk ik niks meer over mezelf. Schrijf dus wat je wilt, ik zal het nooit lezen. Ik ben nu wel gestart met Instagram, maar alleen omdat Matthias er zo druk mee bezig is en hij me overtuigd heeft.

Is het, door internet en sociale media, nog mogelijk om je privéleven af te schermen?

KRUGER: Instagram kies ik zelf. Op al het andere heb ik geen vat. Succes hebben en bekend zijn, is leuk, maar het kan ook een gevangenis zijn. Je moet niet de hele tijd het hoogste of het beste willen, want dat hou je toch niet vol. Het heeft een tijdje geduurd voor ik dat doorhad en begreep dat ik nooit een betere rol zal krijgen dan mijn eigen leven. Elke dag champagne drinken in Chateau Marmont, daar pas ik voor. Ik hoef niet voortdurend in de kijker te lopen. Vandaar dat ik, na een paar maanden in de States, telkens zo graag naar Europa terugkeer. Hier gaat het er toch een stuk ongedwongener toe. Gemoedelijker ook. Kom je in LA te laat voor een afspraak, dan ben je meteen arrogant of nonchalant. Kom je in Frankrijk op tijd, dan denkt men: wat wil die per se bewijzen? Daar hou ik wel van.

Je volgende project is wel weer een Hollywoodproductie: The Infiltrator.

KRUGER: Klopt. Het is een op feiten gebaseerd suspensedrama over het Pablo Escobar-kartel en de drugssmokkel in de States, met Bryan Cranston in de hoofdrol. Met alle respect voor Matthias, maar Bryan is the shit. Ik ben gek op Breaking Bad. Wist je dat hij nog soapopera’s heeft gedaan? En Matlock! En Baywatch! Dat kan Matthias niet zeggen, al heeft hij nog dertig jaar de tijd om even goed te doen als Bryan. (lacht)

MARYLAND

Vanaf 30/9 in de bioscoop.

DOOR DAVE MESTDACH

Diane Kruger : ‘IK VIND DAT VROUWEN GELIJKE KANSEN EN GELIJKE LONEN MOETEN KRIJGEN. ZO SIMPEL IS DAT. IK HOEF DAAROM MIJN OKSELHAAR NIET TE LATEN GROEIEN.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content