Schoonheidsdrift

Eerste zin En ineens – weg.

Geplaagd door herinneringen aan een vriendin die tien jaar daarvoor stierf en vechtend tegen de betekenisinflatie van zijn eigen woorden vlucht de hoofdpersoon van Arie Storms nieuwste roman Schoonheidsdrift naar Londen. Hij is een schrijver op zoek naar zichzelf die iedere keer wanneer hij een idee krijgt van wat dat zelf zou kunnen inhouden het zijn taak vindt om dat weer helemaal af te breken, zodat hij steeds onbepaald blijft. We moeten leven in onzekerheid, vindt hij in navolging van zijn literaire held John Keats, omringd door raadsels en twijfels, want ‘Philosophy will clip an Angel’s wings’, zoals de dichter schreef. En dus zet hij koers naar Hampstead, waar de romantische Keats begin negentiende eeuw een paar jaar aan de rand van de heath woonde, en waar de fantasie blijkbaar nog welig tiert. In zijn hotel loopt hij een paar historische figuren tegen het lijf, onder wie Amy Lowell, de in 1874 geboren lesbische dichteres die ooit een biografie van Keats schreef. Zij nemen hem ook mee op bezoek bij Alan Hollinghurst, die zijn gasten op zijn beurt voorstelt om gewoon langs te gaan bij Keats. Meer zelfs, hij wacht op hen in de lokale bibliotheek, zegt hij. ‘It’s getting curiouser and curiouser’, zoals Alice in het Wonderland van Lewis Carroll zei.

Schoonheidsdrift, het verlangen naar schoonheid dus, is volgens de schrijver dé reden bij uitstek om te lezen. Hij heeft een hartsgrondige hekel aan tendensliteratuur over massatoerisme of racisme en wil dat boeken vooral genot en plezier verschaffen. En dat doet Schoonheidsdrift dan ook. De roman laat zich als een ui rok na rok openpellen, staat bol van de literaire verwijzingen en speelt onophoudelijk met conventies over auteur, hoofdpersonage en lezer. Wie is die schrijver bijvoorbeeld? Is het Arie Storm zelf? Vanzelfsprekend, maar natuurlijk ook weer niet volledig. Zeker is alvast dat de schrijver ook een roman aan het schrijven is over een schrijver, net als Storm dus, een zedenkomedie in de trant van de P.G. Wodehouse die – godbetert – op Terschelling speelt. En dat die komedie als een bijkomend niveau de tweede helft van Storms roman beslaat, wat hem de kans biedt ook nog eens uit een heel ander idioom te putten. Schoonheidsdrift is een grandioos literair spel dat vooral toont dat schrijven zoveel meer is dan verhaaltjes vertellen.