Goed principe: de favoriete bands van je favoriete bands zijn ook jouw favoriete bands. De fans van Savages kunnen zich dus warmen aan de komende editie van Sonic City, waar het meidencombo de affiche mocht samenstellen.
Band gevormd eind 2011.
Eerste optreden begin 2012.
In oktober van dat jaar een eerste vermelding in NME.
Debuutalbum Silence Yourself in mei 2013.
In september: nominatie voor de Mercury Prize, samen met Arctic Monkeys, David Bowie en laureaat James Blake.
Dat het postpunkkwartet Savages een paar jaar geleden een vliegende start nam, is een understatement. Van repetitiehok naar de hoogmis van de Britse muziekindustrie, in één rechte lijn: gitariste Gemma Thompson verbaast er zich nog steeds over: ‘Dat we genomineerd werden met ons debuutalbum, voelde al surrealistisch. Maar eerlijk, toen we dit jaar opníéuw een nominatie in de bus kregen (voor het tweede album Adore Life, nvdr.) viel ik helemaal van mijn stoel. En dat Bowie ook opnieuw, weliswaar postuum, op dat lijstje stond, maakte het allemaal pas echt bevreemdend.’
Vijf jaar nadat de groep is opgericht, zijn Thompson, zangeres Jehnny Beth, bassiste Ayse Hassan en drumster Fay Milton uitgegroeid tot een gevestigde waarde met een uitgebreid netwerk van fans, bevriende media en collega-artiesten. De volgende stap is dan niet onlogisch: je kruipt in de rol van festivalcurator, in hun geval voor Sonic City, in de Kortrijkse Kreun, en voor Le Guess Who?, in clubs verspreid over de stad Utrecht.
In 2013 werden jullie door toenmalig curator Beak zelf uitgenodigd naar Kortrijk, nu zijn de rollen omgedraaid en staat Beak op jullie affiche.
GEMMA THOMPSON: Precies, net zoals Savages ooit in het voorprogramma van Beak speelde, en wij hen nadien in óns voorprogramma gevraagd hebben. Dienst en wederdienst. (lacht)
Is dat hoe de muziekwereld draait?
THOMPSON: Soms. Of toch met de mensen met wie je een goede band hebt opgebouwd. Geoff Barrow van Beak – en Portishead – is een heel gemoedelijke, down-to-earth kerel. Zoals zo veel mensen ben ik een gigantische fan van Portishead, niet alleen vanwege hun prachtige muziek, maar ook omdat het zulke harde werkers zijn.
Drie albums in 22 jaar: harde werkers?
THOMPSON: Wanneer ze live spelen, bedoel ik! Die prachtige, zuivere klank van hun liveshows komt heus niet uit een doosje, hoor. Ze creëren alles zelf, elk stuk machinerie heeft een back-up, en elke back-up een back-up. De muziek van Portishead is traag en bezwerend, maar ze smijten zich, net zoals Geoff en de anderen bij Beak dat doen. Met Savages halen wij ook altijd alles uit de kast. Dat zorgt vanzelf voor wederzijds respect en een band.
Ik zie op festivals zelden grote verbroederingen backstage. Waar worden zulke banden dan gesmeed?
THOMPSON: Aan de toog in de pub, waar anders? (lacht) Grote zomerfestivals zijn een heksenketel. Voor veel meer dan een snelle ‘hallo’ heb je vaak geen tijd. Maar zoals Sonic City en Le Guess Who? bestaan er nog festivalletjes. Zo heeft de Britse groep British Sea Power een benefiet in Tan Hill georganiseerd, rond de Tan Hill Inn, de hoogst gelegen pub in Engeland. Daar leerden we de Japanse band Bo Ningen kennen, die nu ook naar Kortrijk en Utrecht komt. Maf, hoor: we stonden te soundchecken in die pub, buiten vroor het, en plots kwamen er vier grote, in het zwart geklede Japanners met lang zwart haar binnen. Het leek wel een filmscène, maar het was ook het begin van een mooie vriendschap.
Waar wordt eigenlijk het meest over gepalaverd onder muzikanten? Muziekinstrumenten, belastingen, goede boeken en films?
THOMPSON: Onder andere, ja. En restaurants! Goede vegetarische restaurants vooral! Bij Savages zijn we allemaal vegetariër. Op tournee is het steevast een hele opgave om degelijke eetplekken te vinden.
Bij de recente uitreiking van de Mercury Prize gaf je een enthousiast interview over de geneugten van het Japanse ontbijt.
THOMPSON: Breek me de bek niet open! (lacht) Gezond, lekker eten, dat is zó belangrijk. Ik heb inmiddels een heel notaboek vol adresjes, van over de hele wereld. Misschien moet ik dat op een dag wel publiceren.
Savage Food, curated by Gemma Thompson!
THOMPSON: Wie weet, ooit. Maar ik zie ons gerust ook een soort fine-arts festival organiseren, met performances en moderne en experimentele kunst. Daar liggen onze roots. Zo ben ik gitaar beginnen te spelen: pure noise bij performance pieces.
Dat jullie artiesten als Bo Ningen, Beak, Suuns, Inga Copeland en Kite Base – een project van jullie bassiste Ayse Hassan – in Kortrijk uitnodigen, kan ik perfect plaatsen. Maar wie is de vreemde eend in de bijt?
THOMPSON: Jessy Lanza, misschien? Er zit geen greintje agressie in haar r&b-achtige muziek: heel dromerig en meisjesachtig. Ze is goed bevriend met Ayse, en er zitten in haar songs wel degelijk addertjes. Het zal misschien wat onwennig zijn, haar fijn stemmetje en haar glossy beats tussen alle muzikale geweld, maar ik hoop dat het publiek haar met respect een kans geeft.
Wie ontbreekt er op de affiche?
THOMPSON: Wie ik er graag bij gehad had, bedoel je? Rowland S. Howard, een Australische gitarist die met Nick Cave en Mick Harvey de kern van The Birthday Party vormde. Ook later, bij Crime & The City Solution en solo, deed hij heel speciale, mooie dingen. Maar hij is intussen al een jaar of zeven overleden. En ik vind het jammer dat we The Comet Is Coming niet naar Kortrijk konden halen – in Utrecht spelen ze wel – een extravagant spacejazztrio dat dit jaar ook genomineerd was voor de Mercury Prize. Vertel het niet aan de andere meiden, maar stiekem had ik gehoopt dat zij zouden winnen! (lacht)
SONIC CITY
Gecureerd door Savages, en met verder ook nog Kate Tempest en Tortoise: 12 en 13/11 in De Kreun, Kortrijk. Alle info: soniccity.be
LE GUESS WHO?
Van 10 tot 13/11 in Utrecht. Alle info: leguesswho.nl
door Jonas Boel
‘Eerlijk: toen we dit jaar wéér voor de Mercury Prize genomineerd werden, en wéér met Bowie, viel ik toch van mijn stoel.’
Gemma Thompson
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
