ONE POOF AND A PIANO – Vanop zijn nieuwe hengst geeft roze ridder Rufus Wainwright lucht aan zijn tegenstrijdige liefdesgevoelens in twaalf superieure pianoballads.

Release The Stars Geffen singer-songwriter

Rufus Wainwright is op zijn zachtst gezegd een geval apart. Lang voor hij op eigen kracht in het voetlicht trad, werd hij door zijn illustere vader, de zingende zwanslap Loudon Wainwright III, al op onnavolgbare wijze aan de wereld voorgesteld. Bij de aanblik van zijn aan moeders melkklieren hangende zoon, schoot hem op een dag – meer uit afgunst dan vertedering – de meezinger Rufus Is A Tit Man te binnen. Een jammerlijke dwaling, bleek vijftien jaar later, toen zoonlief zich outte als exclusief homoseksueel.

Het pad van Rufus Wainwright is bezaaid met dergelijke ironische toevalligheden. Toen zijn moeizame outing en zijn muzikaal-erfelijke belasting hem in zijn eerste existentiële crisis en de bijbehorende drugsverslaving stortten, was het Elton ‘Stofzuiger’ John die hem van de coke afhielp – uitgerekend de man die in de jaren 80 op zijn eentje de Colombiaanse economie draaiende hield. Eenmaal afgekickt beleefde Wainwright zijn finest hour met het tweeluik Want One en Want Two, platen waarop hij zich zonder veel blozen de muzikale achterneef – of, zo u wil, achter nicht – van George Gershwin en Cole Porter waande. Ronduit magistrale platen waren dat, al leverde ’s mans vocale overacting hem te onzent evengoed de roepnaam Rufus Whine-right op. Tegen een achtergrond van dramatische strijkers wou Wainwright op Want Two wel eens een eind weg kwelen over de ranke verschijning die zijn voormalige leraar plastische opvoeding was ( The Art Teacher) of over het zware, euh, kruis dat hij als homoseksueel meesleept ( Gay Messiah).

Vastberaden dit keer niet toe te geven aan zijn klassieke achtergrond en zijn voorliefde voor dik aangezette operadramatiek, trok Wainwright vorig jaar naar Berlijn om er zijn sound van alle overbodige franjes te ontdoen. R eculer pour mieux sauter, was het devies. Al blijft hij klaarblijkelijk ook de iets minder bekende variant enculer pour mieux sauter huldigen, want afgaand op songs als Between My Legs heeft de Canadese Amerikaan een nieuwe beau gevonden.

Van de wagneriaanse pathetiek die zijn vorige twee platen kenmerkte, lijkt de singer-songwriter op zijn vijfde langspeler eindelijk af te stappen, maar dat maakt er zijn gesofisticeerde pianoballads nog niet minder theatraal op. Wainwright blijft een onverbeterlijke stemgymnast en ook op Release The Stars laat hij op gezette tijden het London Session Orchestra aanrukken om zijn sombere elegieën kracht bij te zetten. In opener Do I Disappoint You – het antwoord: een volmondig ‘nee’ – dwarrelen dwarsfluiten door het zwerk, terwijl een krachtig dameskoor het onder leiding van zus Martha op een scanderen zet. Going To A Town, over zijn toenemende vervreemding van Amerika, is dan weer geschoeid op de typische Lennoncombinatie van bas, drum en piano, terwijl Wainwright in I’m Not Ready For Love de crooner in hem de vrije loop laat.

Kortom: een meer dan behoorlijke driesterrenplaat. Als hij nu ook nog eens die dwangmatige stemacrobatie achterwege laat, halen we voor zijn volgende plaat graag ook die dure vierde ster van stal.

Download nu

*Do I Disappoint You

*Going To A Town

*I’m Not Ready For Love

Vincent Byloo