1. Het is niet de eerste keer dat je over WO II schrijft. Je roman Grenzen (1999) speelde zich zelfs deels af in België, tijdens het Ardennenoffensief. Vanwaar die fascinatie voor een oude oorlog?
Roy Jacobsen: Omdat die nog niet voorbij is, hij leeft onderhuids voort in veel Europese families. Mijn vrouw is Belgische – ik ken jullie land door en door – en haar vader vocht tegen de Duitsers, maar toen ze eenmaal ‘bevrijd’ waren door het Derde Rijk (Jacobsens vrouw, hoogleraar Anneliese Pitz, is afkomstig uit Duitstalig België, nvdr.), werd hij ingelijfd in het Duitse leger en moest hij naar het Oostfront. Hij deserteerde tijdens het Ardennenoffensief en werd ironisch genoeg door de geallieerden naar een krijgsgevangenenkamp in Schotland gestuurd. Of hoe het lot met je identiteit kan sollen tot je er horendol van wordt. Aan wie moest hij nu zijn loyaliteit betuigen? Die ambiguïteit is ideaal bronmateriaal voor een auteur.
2. Hoe kwam je op het idee om een romancyclus te schrijven over een onbeduidende familie op een onooglijk eiland voor de Noorse kust?
Jacobsen: Net daarom – het eerste Barrøy-boek heet niet zomaar De onzichtbaren. Noorwegen is groot geworden door de visserij maar de vissers krijgen zelden de heldenstatus die ze verdienen. Er wordt zelfs op hen neergekeken, zeker nu de olie-industrie ons land belachelijk rijk heeft gemaakt. Mijn grootmoeder leefde op zo’n eiland in de Lofoten, waar we elke zomer doorbrachten. Het was alsof je in de middeleeuwen belandde. Ik heb daar veel over het vissersambacht geleerd, zeer dankbaar als je al die technieken in een cyclus wil verwerken. En natuurlijk wil elke zichzelf respecterende auteur zijn eigen versie van Robinson Crusoe schrijven.
3. De Barrøy-cyclus telt in het Noors ondertussen al vier delen. Kun je Ingrid niet loslaten?
Jacobsen: Dit vertel je best niet aan mijn vrouw maar ik vrees dat ik verliefd op haar ben geworden. Waarschijnlijk komt er zelfs een vijfde deel. Het is zo’n interessante vrouw in zo’n interessant tijdperk, ook economisch en cultureel, en er wordt sowieso veel te weinig over sterke vrouwen geschreven. Ik ben er nog niet klaar mee, alle bigamie ten spijt. (lacht)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
