LITTLE BLACK SPOTS. De eerste twee films van Patrice Toye zijn niet rimpelloos, maar dat is net haar bedoeling.
Patrice Toye
Bel, 1998 – 2008
TwinPIcs / DVD
Films: **/**
Extra’s: –
Nog niet zo lang geleden liet Patrice Toye in dit eigenste blad optekenen: ‘Als je iets creëert en mag creëren, dan moet je het ook in de armen sluiten. Ook de imperfecties omarm ik. Ik blijf de lat hoog leggen maar je moet wel met jezelf kunnen leven.’ Toye had het toen over Little Black Spiders, haar nieuwe opgroeidrama dat momenteel in de zalen loopt. Maar ze had het net zo goed over haar eerste twee langspelers kunnen hebben: Rosie (1998) en Nowhere Man (2008), nu uit op dubbel-dvd.
Rimpelloze films kun je Toyes eerste twee titels bezwaarlijk noemen, maar rimpels zijn net wat de regisseuse en bij uitbreiding haar personages opzoeken. Altijd gaat het om de existentiële zoektocht van eigenwijze individuen die zich aan of over de rand van de maatschappij bevinden. En altijd tracht Toye dat zoeken visueel voelbaar te maken. met een impressionis- tische beeldtaal, een bedachte montage en een sfeervolle soundtrack die de twijfels van de personages verklankt.
In Rosie – waarmee ze in 1998 meteen naam maakte – zoomt Toye in op een dertienjarig meisje dat samenwoont met haar weinig voorbeeldige moeder die het haat om met ‘mama’ te worden aangesproken. Zeker in het bijzijn van haar minnaars. Wegvluchten in fantasie is voor Rosie vaak dan ook het enige devies, al zijn er nog altijd haar inwonende oom en haar knappe buurjongen Jimi die troost bieden. ‘Een langzame hartenbreker’, noemde The San Francisco Chronicle Toyes debuutfilm terecht, terwijl The New York Times zelfs strooide met referenties als Malick en Kieslowski.
Ook Nowhere Man, waarop het ondanks Rosie’s arthousesucces tien jaar wachten bleef, baadt in dezelfde, dubbelzinnige sfeer van lieflijkheid en lelijkheid, poëzie en naturalisme. Dromer van dienst is dit keer Tomas, een fortysomething die zijn burgerlijke leventje zo beu is dat hij zijn eigen dood orkestreert en naar een ver eiland vlucht, al blijkt ontsnappen aan zichzelf een lastiger klus.
Wim Wenders toonde zich alvast enthousiast over Nowhere Man, dat in première ging op het festival van Venetië; het Vlaamse bioscooppubliek helaas veel minder. Slechts enkele duizenden toeschouwers kwamen opdagen, al blijft het retrospectief beschouwd een verdienstelijke ideeënfilm met méér scènes, sferen en beelden die blijven plakken dan het gemiddelde Vlaamse heimatproduct.
Nog een geluk dus dat Toye ondanks het floppen van Nowhere Man niet nog eens een decennium moest wachten vooraleer een nieuwe film te kunnen maken. Talent, goede smaak en intelligentie heeft ze namelijk ontegensprekelijk zoals deze dvd en haar derde langspeler Little Black Spiders bij vlagen bewijzen. Nu nog het geschikte materiaal en momentum vinden om die arthousetopper te filmen die ze in zich heeft.
DAVE MESTDACH
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
