BOEK

BROOKLYN DWAASHEID

(PAUL AUSTER)

CD

A CERTAIN TRIGGER

(MAXïMO PARK)

FILM

CIDADE DE DEUS

(FERNANDO MEIRELLES)

StuBru-presentator Ronald Verhaegen is de stem achter het metalprogramma Whiplash (elke dinsdag – 23.00) en achter de uiterst gevarieerde avondshow TNT (maandag tot donderdag – 20.00).

Dit heb ik net uit. De hoofdfiguur is een uitgebluste man van 60 die longkanker en een slecht huwelijk heeft overwonnen en een plek zoekt om rustig te sterven. Niet onmiddellijk mijn leefwereld, maar de man vult zijn dagen met het opstellen van ‘het boek der menselijke dwaasheid’ en dat is al meer mijn leefwereld. Het is monkelen van herkenning van begin tot eind met dit gekke verhaal van opeenvolgende toevalligheden. Lees Brooklyn dwaasheid op een zonnige herfstzondag. Haal daarop je wandelstok uit de schuur, laat je sigaretten thuis, maak een rustig ommetje en denk aan volgend citaat van George Orwell: ‘Boeken die je vertellen wat je eigenlijk al wist zijn de beste.’ Dit is er zo een.

Het is naar adem happen tussen de bende Engelse gitaargroepjes die dezer dagen onze cd-rekken komen bezetten. Veel spul klinkt prima, maar ook nogal gelijkaardig. Maxïmo Park uit Newcastle steekt er voor mij boven uit. Hun debuutplaat A certain trigger neemt mij bij mijn pietje – iets wat ik mij door de week niet gauw laat gebeuren door een bende mannen. Het klinkt als simpele punky rock, maar er zit verduiveld meer achter: de juiste onderbuikse groove, frisse gitaren, strakke arrangementen en melodieën als opwaaiende jurken. En dan heb je ze nog niet live gezien! Op 2 november spelen ze in de Botanique in Brussel. Zip je rits al maar open.

Met een razende achtervolging op een lekker kippetje, zo start dit misdaadepos in ‘la Cidade de Deus’, de meest beruchte buitenwijk van Rio De Janeiro. Kids with guns and nothing to do… daarover gaat het verhaal dat qua vertelvaart zijn gelijke amper kent. De fotografie is buitengewoon mooi, de verbeelde situatie buitengewoon schrijnend. En herkenbaar. Ik ben, enkele jaren terug, beroofd door twee jeugdige boefjes op Ipanema beach in Rio. Nu ja, boefjes. Door hun straatvaardigheid en het juiste aantal ontzagwekkende littekens zagen ze er net te gevaarlijk uit om mij iets in het hoofd te doen halen. De soundtrack is trouwens a funky chicken van een aanrader!