Muzikanten zijn zelden goede acteurs, maar helaas vergeet iemand hen dat meestal te vertellen. Twintig pop- en rocksterren die met wisselend succes een carrière op het witte doek najaagden.

1 Elvis Presley was niet alleen de uitvinder van de rock-‘n-roll, ook het Wereldrecord Acteren voor Muzikanten staat nog altijd op zijn naam. Tussen Love 1 Me Tender (1956) en Change Of Habit (1969) speelde The King hoofdrollen in liefst 31 films: als fotograaf ( Live A Little, Love A Little, 1967), als racepiloot ( Spinout, 1966), als maffioso ( Girl Happy, 1965), als soldaat ( G.I. Blues, 1960), als cowboy ( Charro, 1969), als bokser ( Kid Galahad, 1962) en zelfs als waterski-instructeur ( Clambake, 1967) en als dokter op een beauty-farm vol gewillige vrouwen ( Tickle Me, 1965). Om van zijn oppervlakkige dreamdate-imago af te geraken deed Presley ook audities voor serieuzere films als The Godfather en Midnight Cowboy, maar tevergeefs. De ‘Elvis-film’ werd synoniem voor een slechte film met een slechte rockster/acteur, al blijft Jailhouse Rock een interessant, euh, tijdsdocument.

2 Tegenwoordig vult ze haar dagen als levende grap, maar in een ver verleden genoot Cher ook enige bekendheid als actrice. Begin jaren 80 oogstte de zangeres jubelrecensies voor haar rollen in Silkwood (Mike Nichols) en Mask (Peter Bogdanovich) en in 1987 won ze de Oscar als beste actrice voor haar rol in de romantische komedie Moonstruck van Norman Jewison. Na George Millers alom bejubelde The Witches Of Eastwick maakte ze zelfs bekend dat ze zou stoppen met zingen om zich helemaal aan haar acteercarrière te kunnen wijden, maar helaas slikte ze die belofte al snel terug in, met de bekende de-sastreuze gevolgen. Drie jaar geleden speelde Cher bij wijze van comeback zichzelf in de huiveringwekkend slappe komedie Stuck On You van de gebroeders Farrelly – zie ook: There’s Something About Mary. Veelzeggende quote: ‘Ik was een bitch met hoofdletter ‘C”.

3 Frank Sinatra is van veel beschuldigd, maar zijn eretitel van ‘Chairman Of The Board’ had hij allerminst gestolen. Behalve een crooner hors pair was Ol’ Blue Eyes namelijk ook een begenadigd acteur, die in 1954 zelfs een Oscar kreeg voor zijn rol in het oorlogsdrama From Here To Eternity van Fred Zinneman. Sinatra’s beroemdste film blijft Ocean’s Eleven (1960) met zijn Rat Pack-collega’s Dean Martin en Sammy Davis Jr., maar ook de rest van zijn filmografie oogt ronduit indrukwekkend. Zijn rollen in Ottto Premingers The Man With The Golden Arm (1955) en in Pal Joey (1957) waren goed voor een vitrinekast vol prijzen, en de Koude Oorlogsfilm The Manchurian Candidate (1962) van John Frankenheimer groeide in geen tijd uit tot een klassieker. Pour la petite histoire: Sinatra moest zich voor From Here To Eternity tevreden stellen met een gage van 8000 dollar, omdat zijn muziekcarrière door stembandproblemen in het slop zat. Het was dankzij de film dat hij een nieuw platencontract kreeg.

4 Roger Daltrey van The Who kreeg in 1975 een Golden Globe Award voor zijn hoofdrol in Tommy, maar gaf meteen toe dat er ‘niet veel talent nodig was om een doofstomme en blinde jongen te spelen.’ In andere films viel de zanger inderdaad te licht uit als acteur, met uitzondering van zijn rol van de Engelse topcrimineel John McVicar in diens gelijknamige autobiografische film uit 1980. Daltrey had cameo’s en rollen in een dertigtal films en televisieseries, en speelde in de jaren 70 onder meer de klassieke componist Franz Liszt in Lisztomania van Tommy-regisseur Ken Russell. Dat de zanger werkelijk géén ‘nee’ kan zeggen, mag blijken uit het feit dat hij zelfs opdook als figurant in de clip voor Emotion van Barbra Streisand.

5 David Bowie noemt zichzelf in de hoesteksten van Hunky Dory ’the actor’, maar gelukkig waren zijn platen beter dan zijn films. Het begon allemaal veelbelovend met The Man Who Fell To Earth (1976) van Nicolas Roeg, waarin hij op het hoogtepunt van zijn drugsverslaving een alien speelde, maar na zijn hoofdrol als legerofficier in het oorlogsdrama Merry Christmas, Mr. Lawrence (Nagisa Oshima, 1983) ging het pijlsnel bergaf. In de fantasy-prent Labyrinth (1983) werd hij als Gareth The Goblin King overklast door de poppen van regisseur Jim Henson, en als Pontius Pilatus (in Martin Scorsese’s The Last Temptation Of Christ, 1988) en Andy Warhol ( Basquiat, 1996) werkte hij vooral op de zenuwen. Sappig detail: tijdens de opnames van The Man Who Fell To Earth probeerde Bowie van zijn cokeverslaving af te geraken door zich te verdiepen in zwarte magie. Hij hield er een panische angst voor demonen aan over.

6 Madonna verbrandde zich als actrice aan zowat alle mogelijke genres: romantische komedies ( Who’s That Girl, 1987), melodrama’s ( Shanghai Surprise, 1986), arthouse-prenten ( Blue In The Face, 1995), detectivefilms (Warren Beatty’s Dick Tracy, 1990), sportfilms ( A League Of Their Own, 1992) en zelfs een Bondfilm ( Die Another Day, 2002), een musical ( Evita van Alan Parker, 1996) en een erotische thriller ( Body Of Evidence, 1993). Madge kreeg vier jaar geleden nog een rolletje in de flop Swept Away van haar wederhelft Guy Ritchie, maar in maart kondigde ze aan dat ze haar acteerambities definitief opgeborgen heeft. ‘Acteren is vreselijk lastig, en na elke film word ik genadeloos afgemaakt. Ik kan het wellicht beter opgeven.’

7 Van Bob Dylan kent iedereen de concertfilm The Last Waltz (Martin Scorsese) en de documentaires Don’t Look Back en No Direction Home, maar helaas voelde de zanger zich geroepen om ook in een aantal feature films zijn mompelende en asociale zelf te spelen. In 1973 maakte Dylan zijn acteerdebuut in Pat Garrett and Billy The Kid van Sam Peckinpah, en in 1977 schreef en regisseerde hij de onfilm Renaldo and Clara, waar dertig jaar later nog steeds niemand wijs uit is geraakt. In 1987 was hij dan weer te zien als gepensioneerde rocklegende in Hearts Of Fire, en drie jaar geleden schreef hij samen met Seinfeld-regisseur Larry Charles de komedie Masked And Anonymous, met onder meer Jeff Bridges, Val Kilmer en Penelope Cruz.

8 Paul Simon en Art Garfunkel verwerkten hun split in 1970 door zich allebei op een solo- en een filmcarrière te storten. Garfunkel ontpopte zich al snel tot een verdienstelijk acteur in Catch-22 (1970) en Carnal Knowledge (1971), beide van Mike Nichols, en in Nicolas Roegs Bad Timing (1980), maar Paul Simon verging het veel minder goed. Als vriendje van Diane Keaton hielp hij ei zo na in zijn eentje het Oscarwinnende Annie Hall (1977) van Woody Allen naar de verdoemenis, en drie jaar later werd hij de risé van de voltallige filmpers door zichzelf te casten als ouder wordende rockster voor zijn regiedebuut One Trick Pony. Begin jaren 90 probeerde Simon het als regisseur/acteur nog een keer op Broadway met The Capeman, maar opnieuw zonder succes. De musical werd een flop en kostte de zanger naar verluidt een slordige 12,5 miljoen euro.

9 Björk zal de filmgeschiedenis ingaan als de actrice die van pure ellende haar jurk opvrat tijdens de opnames van Lars Von Triers Dancer In The Dark (2000), maar daarmee was ze niet aan haar proefstuk toe. In 1990 was de IJslandse ook al te zien in de Grimm-verfilming The Juniper Tree, en vier jaar later had ze een opgemerkte cameo in de mode-komedie Prêt-à-Porter van Robert Altman. Na haar Palm voor Dancer In The Dark op het festival van Cannes zwoer Björk dat ze nooit meer zou acteren, maar dat bleken loze woorden. Vorig jaar was ze nog te zien in de experimentele kunstfilm Drawing Restraint 9 van haar vriendje Matthew Barney, al vond ze zelf niet dat ze daarin écht acteerde. ‘Ik speelde hooguit een menselijke sculptuur.’

10 Een mens kan het regenwoud niet blijven redden, en dus turnde Sting zich halverwege de jaren 80 om tot acteur. In Dune (1984) van David Lynch maakten enkel zijn scènes in een blauwe plastieken onderbroek indruk, maar van dan af ging het alleen maar bergop. In Plenty (1985) hield de ex-commissaris van The Police zich bewonderenswaardig goed staande tegenover Meryl Streep en Tracey Ullman, en drie jaar later zette hij een overtuigende nachtclubuitbater neer in Stormy Monday (Mike Figgis). In 1998 was Sting voor het laatst op het witte scherm te zien, in Guy Ritchies Tarantino rip-off Lock, Stock And Two Smoking Barrels.

11 The Beatles speelden samen zichzelf in A Hard Day’s Night en Help! (allebei geregisseerd door Richard Lester), Magical Mystery Tour en Let It Be, maar ook na de split bleven The Fab Four actief in de filmindustrie. John Lennon was te zien in de anti-oorlogssatire How I Won The War (ook van Richard Lester), Paul McCartney maakte de animatiefilm Rupert And The Frog Song, Ringo Starr had een rolletje in de dramareeks That’ll Be The Day en George Harrison regisseerde samen met Marc Bolan stijf van de LSD de T-Rex-film Born To Boogie. Halfweg de jaren 70 richtte Harrison met Handmade Films zijn eigen productiehuis op, waar onder meer Time Bandits en Monty Python’s Life Of Brian van de band rolden.

12 Ook Mick Jagger van de Rolling Stones probeerde het een paar keer op het witte doek, maar als acteur bleek hij zo mogelijk nog beroerder dan als solomuzikant. In Performance (1970) van Nicolas Roeg en Ned Kelly (1971) lijkt hij door een foute combinatie van drugs zélf niet goed te begrijpen hoe hij ooit op een filmset is beland, maar ook nuchter slaagt hij er geen moment in geloofwaardig te zijn, getuige zijn hoofdrol als premiejager in het sf-gedrocht Freejack uit 1992, of anders wel zijn cameo’s in Bent (1997, als travestiet) en The Man From Elysian Fields (2006). Volgend jaar zou Jagger zichzelf spelen in de komische televisieserie The Knights Of Prosperity – lachstuipen gegarandeerd.

13 Dolly Parton moest 34 jaar wachten op haar eerste filmrol, maar liet met 9 to 5 wel meteen een diepe indruk na. Deze komedie uit 1980 leverde haar meteen een Golden Globe-nominatie voor Beste Actrice op, en haar titelsong was goed voor een Oscar, twee Grammy Awards én haar eerste nummer een-hit. De countrylegende werd ook genomineerd voor een Golden Globe voor haar rol in The Best Little Whorehouse In Texas (1982), maar verdween na Steel Magnolias (1989) en Straight Talk (1992) van het witte doek.

14 Mark ‘Marky Mark’ Wahlberg was u hopelijk allang vergeten als één van de New Kids On The Block, maar als acteur maakte hij veel, zoniet alles weer goed. Wahlberg maakte een opgemerkt acteerdebuut als pornoster in Paul Thomas Andersons Boogie Nights (1997) en haalde zelfs de grootste sceptici over de streep met zijn rollen in Three Kings (1999), The Perfect Storm (2000), Planet Of The Apes (2001), The Truth About Charlie (2001) en The Italian Job (2003). Twee jaar geleden was het voormalige Calvin Klein-model nog te zien in de absurde komedie I Heart Huckabees.

15 Countryzanger Lyle Lovett leek voorbestemd tot een lang en gelukkig leven als nobody, tot zijn pad dat van Julia Roberts kruiste. Op de set van The Player (Robert Altman) wist hij de actrice tot een eerste huwelijk te bewegen, en daarmee promoveerde hij zichzelf in één klap tot – in zijn eigen woorden – ‘Amerika’s beroemdste lelijkerd’. Zijn huwelijk met Julia Roberts duurde amper twee jaar, maar Lovett bleef wel acteren: onder meer in Altmans Short Cuts (1993) en Cookie’s Fortune (1999).

16 Voor hij het onzalige idee had om te beginnen zingen, was Phil Collins een niet ongetalenteerde kindacteur. Hij was onder meer te zien in de Beatles-film A Hard Day’s Night, en keerde halfweg de jaren 80 via een rolletje in Miami Vice terug naar het grote scherm. In Buster (1988) speelt de Genesis-veteraan een bankovervaller, en in Steven Spielbergs Hook (1991) heeft hij een bijrolletje als Scotland Yard-detective.

17 Joe Strummer zaliger werd vooral gecast door die-hard fans van The Clash. De Britse regisseur Alex Cox vroeg zijn grote idool halfweg de jaren 80 voor de politieke satire Walker en de bizarre western Straight To Hell, en Robert Frank beging dezelfde vergissing voor de muzikale komedie Candy Mountain uit 1987. Strummer speelde in 1989 ook in de Elvis-hommage Mystery Train van Jim Jarmusch, en dook in 1998 een laatste keer op in de Franse komedie Docteur Chance.

18 Jack White van The White Stripes deed in 2003 een ‘Lyle Lovett’. De zanger/gitarist speelde de love interest van Renée Zellweger in Cold Mountain, en begon nog tijdens de opnames een stormachtige relatie met de actrice, die duurde tot hij model Karen Elson leerde kennen. Twee jaar geleden was Jack ook samen met Meg White en Tom Waits te zien in Jim Jarmusch’ Coffee And Cigarettes.

19 Diezelfde Tom Waits maakte zijn debuut op het grote scherm al in 1978 in – raar maar waar – Paradise Alley van Sylvester Stallone. Waits is nochtans één van de weinige muzikanten die voornamelijk in goede films acteerden, met hoofd- en bijrollen in onder meer The Outsiders (1983), Rumble Fish (1983) en The Cotton Club (1984) van Francis Ford Coppola, Down By Law (1986) van Jim Jarmusch, Bram Stoker’s Dracula (1992) van Coppola en Short Cuts (1993) van Robert Altman.

20 Dat werkelijk alle muzikanten ten onrechte een dubbeltalent in zichzelf vermoeden, bewijzen ten slotte Beyoncé Knowles ( Austin Powers), Ice-T ( New Jack City, 2001), Britney Spears ( Crossroads, 2002), 50 Cent ( Get Rich Or Die Trying, 2005), Henry Rollins ( The Chase, 2004), Lemmy van Motörhead ( Eat The Rich, 1987) en last maar in geen geval least Mariah Carey, die met Glitter vijf jaar geleden één van de allerslechtste films aller tijden maakte. Carey onlangs, in een interview met het magazine People: ‘ Glitter was zijn tijd gewoon ver vooruit.’

Madonna: ‘Na elke film word ik genadeloos afgemaakt. Ik kan het wellicht maar beter opgeven.’

Door Wouter Van Driessche