1 Waarom schrijft een Schot uit Aberdeen een boek over het naoorlogse Los Angeles?
Robin Robertson: Omdat de late jaren veertig en de vroege jaren vijftig de VS voor altijd hebben veranderd. Het land had de oorlog gewonnen, maar op hetzelfde moment stortte de American dream in elkaar. Amerika had gebroken met zijn splendid isolation en kreeg daardoor te maken met angst voor het vreemde. Het hurkte neer in een hoekje, de armen over het hoofd gevouwen, en senator Joseph McCarthy speelde daar slim op in. Amerika maakte een ruk naar rechts, sociale programma’s werden afgebouwd omdat ze socialistisch zouden zijn en sociale woningbouw werd gesloopt. De uitzichtloze armoede en kansloosheid namen hand over hand toe. Het hedendaagse Amerika worstelt daar nog steeds mee.
2 Het was ook de glorieperiode van de Hollywood-film. Cultureel floreerde Amerika toch?
Robertson: De befaamde Amerikaanse film noir – en dan heb ik het niet over Humphrey Bogart en Lauren Bacall, want die hebben niets met het genre te maken, maar wel over films van Robert Siodmak of Fred Zinnemann – gaat in feite over stedelijke paranoia. Heel vaak werden die films gemaakt door Duitse Joden die gevlucht waren voor de nazi’s. Hun filmkunst dreef op hun angst voor politieke repressie. Die sfeer wilde ik ook in mijn boek oproepen.
3 En je citeert ook vaak uit die films. Je gedicht lijkt daardoor wel wat op The Waste Land van T.S. Eliot. Dacht je daar wel eens aan bij het schrijven?
Robertson: Ik heb heel hard geprobeerd om Eliot te negeren. (lacht) Allicht heb ik het boek zo persoonlijk gemaakt om weg te raken van hem. Toen ik van Aberdeen naar Londen verhuisde, voelde ik me een echte buitenstaander. Ik diende een groot deel van mijn taal en identiteit achter te laten om aanvaard te worden. Dat gevoel wilde ik thematiseren, maar ik wilde het niet over Londen hebben, dat lag te veel voor de hand. Ik reis al sinds mijn twintigste naar de VS en ik kende het verhaal van Bunker Hill. Dat moest het worden. Iedere plaats die in mijn boek voorkomt, heb ik trouwens bezocht, uitgezonderd Bunker Hill, dat alleen nog op film bestaat. Film is de enige vorm van geschiedschrijving die in Amerika getolereerd wordt, denk ik wel eens. Meer dan 400 films heb ik bekeken en op basis daarvan heb ik een kaart getekend van hoe het er ooit uitgezien moet hebben. Ik had Bunker Hill in mijn hoofd zitten toen ik het boek schreef.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
