Filmcritici waren laaiend over haar verschijning in ‘Mulholland Drive’, het grote publiek ontdekte haar met ‘The Ring’. Naomi Watts sloeg in als een blonde bliksemschicht en groeide in geen tijd uit tot een van de meest gevraagde actrices in Hollywood. In ’21 Grams’ etaleert ze opnieuw haar gave voor donker, verontrustend materiaal.

N aomi Watts: een instant sensatie. Naomi Watts: de hardst werkende actrice in Hollywood. Naomi Watts: bloedmooi, opgetrokken uit pure sterallures. Naomi Watts: het straatboefje. Naomi Watts: de beste vriendin van Nicole Kidman. Naomi Watts: de actrice die straks misschien een oscar wegkaapt voor haar rol in 21 Grams (ze is genomineerd in de categorie Beste Actrice; Benicio Del Toro kreeg ook nog een nominatie voor zijn bijrol).

De opmars van Naomi Watts is veel te steil om bij te benen. Na 25 films (waaronder Flirting met Kidman, Tank Girl en Babe: Pig in the City) was de 35-jarige Australische nog altijd schier onbekend. Pas nadat David Lynch haar uitkoos voor de rol van de arme actrice Betty in Mulholland Drive ging de bal aan het rollen. Toen Mulholland Drive uitkwam, was het vaarwel anonimiteit en leek ze helemaal klaar voor een sterrenstatus. En sinds de verrassende kaskraker The Ring staat haar naam in het adresboekje van zowat elke Hollywood-producer met een beetje aanzien. Niet verwonderlijk: als Watts op minder dan een meter van jou zit, zie je dat ze zeker geen Hollywooddiva is, maar het soort natuurlijke schoonheid waar de Schepper tegenwoordig veel te zuinig mee omspringt, dat elke camera doet smelten. En ze kan bovendien elke rol perfect naar haar hand zetten.

Toen we elkaar de laatste keer zagen, zei ik dat je ooit een superster zou worden. Je viel bijna uit je stoel van het lachen.

Naomi Watts: En ik moet er nog altijd om lachen. Ik kan nog altijd niet geloven dat één film, Mulholland Drive, zoveel deuren heeft geopend.

Ja, je cv sindsdien ziet er knap vermoeiend uit.

Watts: Na die film kwam alles in een stroomversnelling. Dat lijkt me ook normaal, ik sta nu veel verder dan tien jaar terug. Als twintiger kon ik veel moeilijker oordelen over goed of fout, ik weet nu veel beter wat ik wel en niet wil. Ik ben aangetrokken tot riskante films, films die grote problemen oplossen via de personages.

Bedoel je dat je in ‘The Ring’ bijvoorbeeld een goede reporter maar een waardeloze moeder was?

Watts:(lacht) Waardeloos? Ach, neen. Rachel Keller was gewoon een beetje te veel met zichzelf bezig. Ik wist eerst niet goed of ik die rol moest nemen of niet. En ik moest razendsnel een beslissing nemen: ik kreeg welgeteld één dag. Ik was bang dat het publiek zou afhaken als ik na Mulholland Drive opeens in een hypercommerciële film zou stappen – mensen beschuldigen je nogal snel van uitverkoop. En dat was het voor sommigen misschien ook wel, maar de film was knap gemaakt, de personages waren sterk en het script las prima. Gore (Verbinski, de regisseur, nvdr) had dit soort film nog nooit gemaakt, maar ik kende zijn muzikale achtergrond en ik had hier en daar wel een sterk verhaal over zijn jonge jaren opgevangen. Ik wist dat hij interessante donkere kantjes had, dat stelde me gerust.

Wat trok je precies aan in ‘Le Divorce’?

Watts: Ik werd gevraagd toen ik nog met The Ring bezig was en ik wist dat het Merchant-Ivory-team fantastische vrouwenrollen had geschreven. The Ring werd gedicteerd door de plot, deze film werd gestuurd door de personages. Prima cast, prima team. Dat allemaal dus. En het feit dat de film werd opgenomen in Parijs.

Daarna kwam ‘Ned Kelly’ met je ex, Heath Ledger.

Watts:Ned Kelly was voor mij een buitenkans om terug naar huis te gaan. Ik wou dat ik meer in Australië kon werken. Het was geen grote rol, maar de film was schitterend gecast met acteurs als Heath, Geoffrey Rush en Rachel Griffiths. Ned Kelly gaat bovendien over een belangrijk gedeelte in de Australische geschiedenis. Ik wist dat ik met die film niet ‘aan mijn carrière’ werkte, zoals dat heet, maar het vooruitzicht om nog eens thuis te zijn en tegelijk ook deel uit te maken van het verhaal heeft me uiteindelijk over de streep getrokken.

Heath en jij zijn sindsdien uit elkaar?

Watts: Ach, we zaten nooit op hetzelfde continent. Maar we zijn nog steeds vrienden.

Je vertelde me de vorige keer dat je ouders hippies waren.

Watts: Achteraf heeft mijn moeder een en ander kunnen uitleggen. Laat me dit dus voor eens en voor altijd rechtzetten, oké? Mijn vader was een roadie voor Pink Floyd en mijn ouders waren hippies vanuit een trendy reflex. Ze waren niet echt geïnteresseerd in een commune met 25 naakte mensen. Er was weinig geld, mijn moeder maakte zelf kleding en bakte brood. Er kwamen elke dag rare vogels op bezoek, heel avontuurlijk allemaal.

Yep, het waren hippies.

Watts: (lacht) Oké, ik beken. Maar mijn moeder was ook een heel toegewijde vrouw die dicht bij ons stond.

Jij hebt van dichtbij gezien hoe het privé-leven van je goede vriendin Nicole Kidman te grabbel werd gegooid. Is dat iets waar je zelf ook bang voor bent?

Watts: Natuurlijk. Maar je kunt daar niet zelf voor kiezen, het overkomt je gewoon. En als je in dit vak stapt, weet je dat zulke dingen kunnen gebeuren. Nic heeft zich altijd heel kranig gedragen en dat bewonder ik. Er zijn momenten geweest dat ze rust wou en niet meer buiten durfde, maar meestal liet ze zich niet gijzelen in haar eigen huis. Ze wil gewoon haar leven leiden en als dat betekent dat mensen soms binnendringen in je privé-sfeer, dan is dat maar zo.

Word jij vaak herkend op straat?

Watts: Neen. Ik denk dat ik vrij snel oplos in de massa, tenzij ik opgedoft ben voor een première of zo. Maar dat is een goede zaak. Sommige mensen, beroemd of niet, zijn charismatisch en staan graag in het middelpunt van de belangstelling. Ik vind dat boeiend om naar te kijken, want ik ben helemaal anders, ik ben meer een observator.

En met gemiddeld drie films per jaar en vijf dit jaar, ben je natuurlijk ook een hardwerkende vrouw.

Watts: Vijf dit jaar? Echt? (leest mijn lijst) Niet verwonderlijk dat ik de uitputting nabij ben. (lacht)

Ik wil niet te veel verklappen over ’21 Grams’, de impact verdampt als je er te veel van afweet, maar je personage krijgt heel wat verdriet te verwerken. Wat trok je aan in dit sombere verhaal?

Watts: Er zit een rode draad in alle personages die ik tot nu toe gespeeld heb: het zijn allemaal onvolmaakte mensen. Ze zoeken iets waardoor ze zich beter zullen voelen. Niemand is volmaakt en een personage groeit binnen de structuur van een verhaal. In 21 Grams zit veel leed, maar iedereen lijdt elke dag wel onder iets. Ik denk ook dat filmleed helend werkt: als je een personage op het filmscherm ziet lijden, weet je dat er ook anderen met dat gevoel worstelen en voel je je minder alleen.

Het is soms moeilijk te geloven dat je geen geboren Amerikaanse bent; je hebt geen Australisch accent. In ’21 Grams’ schreeuwt en snottert je personage zo hard dat ik soms vreesde dat er een accent zou komen bovendrijven. Maar dat gebeurde gelukkig nooit.

Watts: Ik heb een uitstekende dialectencoach. En ik kan in het dialect van een personage denken, begrijp je? Er sluipt heel wat tijd en werk in het ontwikkelen van een Amerikaans accent. Bovendien moet ik elke keer weer opnieuw een bepaald Amerikaans maniërisme overnemen.

De structuur van ’21 Grams’ lijkt sterk op die van ‘Memento’: je weet heel lang niet wat er in het verleden, het heden en in de toekomst gebeurt.

Watts: We lazen het scenario zoals het gefilmd werd, maar daarnaast hadden we allemaal ook een persoonlijk script waarin het verhaal van onze personages chronologisch verteld werd. Ik wist dus precies op welk punt ik het personage van Sean Penn en dat van Benicio Del Toro zou ontmoeten.

Toen ik de film zag, zag ik plots je komisch potentieel. Het klinkt misschien gek, maar je zou een goede comédienne zijn, je timing is haarscherp.

Watts: Bedankt voor het compliment. Ik heb net een komedie gedraaid, een zwarte komedie weliswaar, met David O. Russell: I Heart Huckabee’s.

Taalfoutje in die titel, toch?

Watts: Neen, hij wil dat we heart in plaats van love zeggen. Schitterende vondst! David is een gek, maar een genereuze gek. Hij is zo ontwapenend dat je je ongemakkelijk voelt. En dan begint hij ideeën te spuien. Door die ongemakkelijkheid sta je helemaal open voor nieuwe dingen. Ik voel dat ik me met deze film op onbekend territorium begeef. Dustin Hoffman, Jude Law, Lily Tomlin, Isabelle Huppert, Mark Wahlberg, Jason Schwartzman: de cast was verbluffend. Het is een geschifte film, maar vraag me alsjeblieft niet om de plot te vertellen, dat kan ik niet. Ik kan je alleen verklappen dat mijn personage zichzelf ontdekt en daarbij op onaangename dingen botst.

Je hebt ook een eerste film geproduceerd: ‘We Don’t Live Here Anymore’.

Watts: John Curran, de regisseur, belde me: ‘Naomi, ik wil echt dat je dit doet.’ Terwijl ik iets had van ‘John, please, ik ben moe, ik heb net 21 Grams gedaan.’ Maar hij bleef aandringen en smeken om het script te lezen. We Don’t Live Here Anymore is gebaseerd op een verhaal van André Dubus, die relatief onbekende scenarist van In The Bedroom. Zijn scenario was zo knap dat ik toestemde, ondanks alle voornemens om op vakantie te vertrekken. Het is opnieuw een inktzwart verhaal, dat is men ondertussen al van mij gewoon, over twee koppels die zich misdragen. Ze lijden allebei en ze kunnen niet communiceren. Volgens mij zoeken die mensen een manier om beter te worden. Slechte zaken zijn soms ook goed: ze kunnen je naar een plaats gidsen waar het helingsproces kan beginnen. Ik aarzelde in het begin wel, maar John kon me overhalen. Mijn enige voorwaarde was dat ik als producer in het creatieve proces werd betrokken.

En dan is er nog die andere film met Sean Penn: ‘The Assassination of Richard Nixon’.

Watts: Een piepkleine rol, amper een week uit mijn leven. Ik heb meegedaan omdat Sean het zo vriendelijk vroeg. Ik speel de echtgenote van een man die een aanslag pleegt op president Nixon. De film verandert niets voor mij, ik wou gewoon geassocieerd worden met het knappe verhaal en het team. (plots) Ik word stilaan uitgeput van al dat praten over films.

Je blijft er nochtans beeldig uitzien.

Watts: Mijn vriendin zegt altijd: ‘Je ziet er goed uit voor iemand die drie kinderen in drie jaar kreeg.’

Werd er ook niet gefluisterd dat jij het vriendinnetje van King Kong zou spelen in Peter Jacksons remake?

Watts: Er is nog geen groen licht gegeven, maar ik speel heel waarschijnlijk mee, ja. Peter is een genie. Het verhaal van King Kong is een tedere love story tussen de schone en het beest. Hartverscheurend.

En momenteel werk je in New York aan ‘Stay’, met tegenspelers als Ewan McGregor en Ryan Gosling, zowat de twee knapste binken van de wereld.

Watts: Ik weet het, ik ben verwend. (lacht) Stay wordt geregisseerd door Mark Foster, de man achter Monster’s Ball. Het wordt een psychologische thriller met zoveel plotwendingen dat je nooit weet wat er gebeurt. Ewan is een psychiater en ik speel zijn vriendin, een van zijn ex-pa- tiënten die ooit een zelfmoordpoging ondernam. Weet je, toevallig ben ik een paar keer rechtstreeks van de set naar huis gereden in volle make-up en ik kan je vertellen dat de mensen aan de kassa van de supermarkt raar opkijken als je betaalt met grote littekens op je polsen.l © Movieline

Vertaling Bram Van Moorhem

Vertaling Bram Van Moorhem