Een nieuwe entertainmentvorm bereikt ons binnenkort uit de VS. Zowel MTV, Fox als HBO volgden rijkeluiskinderen met de camera. Het is in ieder geval wat anders dan miljonairs als Richard Branson te zien rondvliegen in luchtballons en hopen dat hij door een blikseminslag getroffen wordt om als een leeglopende ballon in een beerput neer te storten. Op MTV demonstreerden Ally Hilfiger (dochter van) en Jaime Gleicher (ons niet bekend) in Rich Girls hoe hun leven bestaat uit shoppen, schoonheidssalons bezoeken en gillend in mobieltjes kletsen terwijl de limo ze thuis afzet. De twee lieverdjes ‘behandelen iedereen hetzelfde’, of het nu ‘de vuilnisman of de verkoopdame van Prada is’, maar een uurtje later zegt Hilfiger wel op een feestje aan een meisje: ‘Ik ken je niet. Sorry. Ik kan geen gesprek hebben met mensen die ik niet ken.’ Ondertussen castte Fox TV Paris Hilton (van de hotels) en Nicole Richie (dochter van Lionel) voor The Simple Life. De meisjes worden gedumpt in een boerderij in Arkansas onder het motto: ‘de hoeveelheid geld die je bezit, dicteert je soort domheid’. En gieren maar.

Terwijl superrijken neerkijken op mensen die het verschil niet kennen tussen Prada en Gucci, kunnen wij ons verkneukelen over de soms onthutsende wereldvreemdheid van rijken. Als de meisjes met 50 dollar in een kruidenierszaak een rekening van 65 dollar trachten te betalen, zijn ze verontwaardigd dat de winkelbediende het bedrag niet aanneemt. Wat is 15 dollar nu? Een kredietkaartloos bestaan kan hard zijn. Het beste komt (opnieuw) van HBO, waarvoor Jamie Johnson de documentaire Born Rich maakte. De cineast toont dat rijk geboren zijn tot een soort existentiële inertie leidt, omdat je je nooit hoeft te bewijzen. Maar net zoals arme drommels uit Sri Lanka geen greintje medelijden voelen als ze horen dat het zelfmoordcijfer in België hoog ligt, kun je als kijker niet anders dan lachen met het geklaag van de rijkerds, zeker als ze alles personifiëren wat we in hen verachten. Neem Cody Franchetti (Milanese textiel): ‘Guilt to me is idiotic. It’s something that is basically for old women and nuns.’ Even later schept Luke Weil (gokimperium) op over hoe hij duizenden dollars kan uitgeven op één avond, over hoe hij geen poot uitstak op de universiteit, of over zijn walging voor simpel volk: ‘If some small-town kid came up to me, I would be like: My family could buy your family.’

In Vlaanderen zullen we het wellicht moeten stellen met een flauwer afkooksel van het origineel. De Pfaffs of Planckaerts konden nooit tippen aan de Osbournes, terwijl onze Vlaamse Bachelor tussen tuinkaarsen van de Casa zijn rozen moet uitdelen! Edoch, wij hebben natuurlijk wel altijd ons koningshuis gehad om te ridiculiseren. We kijken er reikhalzend naar uit.

door Nora Van Laar